| Biuletyn 1(2)/1997 |
This risk increased from 2.8 to 11.2 per 100 000 women, for an estimated risk increase of 3.8 per 100 000 women taking tamoxifen. The best thing to do is to go to Abohar sertralin bestellen ohne rezept your pharmacist and ask about the medicine. In the first week, the average weight loss was between .5 and 1.9 pounds.
The clomid online the most common treatment for osteoporosis is to have an increased intake of calcium carbonate or calcium hydroxyapatite. The following is Nīmāj a list of the side effects associated with retinoids: Do not use nolvadex if you have diabetes, kidney disease, liver disease, or if you are pregnant or breastfeeding.
Adriana Lecouvreur
Francesco Cilea, jeden z czołowych przedstawicieli włoskiego weryzmu (Giovane Scuola) urodził się 26 lipca 1866 w Palmi. Studiował w Neapolu i tam też wystawił swoją pierwszą operę (Gina, 1889). Kolejne dzieło, Tilda, doczekało się realizacji w 1892 r. we Florencji. W roku 1896 Cilea objął katedrę harmonii i kontrapunktu w konserwatorium we Florencji. Rok później doszło do wystawienia L’Arlesiany (Mediolan), jedynej opery – poza Adrianą Lecouvreur – która czasem jest wykonywana. W 1907 r. Cilea skomponował Glorię.
Pracę nad swoją najlepszą i najbardziej znaną operą, Adrianą Lecouvreur, kompozytor rozpoczął w 1900 r. Libretto napisał (przy współudziale Cilei) Arturo Colautti. Pierwszy akt powstał bardzo szybko, w czasie świąt Bożego Narodzenia 1900 r., potem kompozytor zwolnił tempo, zaczął zgłębiać dzieje prawdziwej Adrienne le Couvreur, aktorki francuskiej zmarłej w tajemniczych okolicznościach w 1730 r. Prapremiera, uwieńczona sukcesem, odbyła się w Teatro Lirico w Mediolanie 6 listopada 1902 pod dyrekcją Cleofonte Campaniniego. W Adrianę wcieliła się Angelica Pandolfini, Maurycego śpiewał młody Enrico Caruso, który zresztą już wcześniej wykonywał partię Federica w L’Arlesianie. Rozpoczął się triumfalny marsz dzieła poprzez liczące się sceny operowe świata: 1903 – Lizbona, Barcelona, Meksyk, Buenos Aires, Hamburg (po niemiecku), Warszawa, Genewa (po francusku); 1904 – Londyn; 1905 – Paryż; 1906 – Petersburg, Nowy Orlean; 1907 – Met. Potem opera została trochę zapomniana i dopiero w 1930 r. (na podstawie zrewidowanej partytury z 1905 roku) dzieło zostało wystawione w Neapolu, rok później w Rzymie i wreszcie w 1932 w La Scali (Cobelli, Pertile, Pederzini, i aż do tej pory Adriana Lecouvreur często gości na włoskich scenach operowych, trochę zapomniana jest natomiast w innych krajach. W okresie powojennym wystawiano tę operę w liczących się teatrach świata dla takich śpiewaczek, jak: Tebaldi, Caballé czy Scotto; w ciągu ostatnich lat sporo w tej partii występuje Mirella Freni, np. w Paryżu, La Scali i Met, gdzie jako Principessa di Bouillon partnerowała jej Stefania Toczyska. Jednak gwiazdą, z którą postać Adriany jest powszechnie utożsamiana, jest oczywiście Magda Olivero (ur. 1910). Śpiewaczka zadebiutowała w tej partii w 1939 roku w Rzymie u boku Beniamino Gigli. Artystka w 1941 r., po szczęśliwym zamążpójściu, pożegnała się z publicznością w Rawennie właśnie Adrianą Lecouvreur. Po 10 latach Olivero wróciła na scenę namawiana przez samego kompozytora, który stwierdził, że Adriana Magdy Olivero jest wprost idealna. Sukces był ogromny, Cilea jednak go nie dożył, zmarł 20 listopada 1950 r. Olivero kreowała tę postać 120 razy na scenach operowych całego świata, po raz ostatni zaprezentowała swoją Adrianę w 1973, śpiewając razem z Plácido Domingo w Newark. W 20 lat później, w 1993 r. śpiewaczka nagrała swój „muzyczny testament” – całą partię Adriany z towarzyszeniem fortepianu.
TREŚĆ OPERY
Adriana Lecouvreur – sopran, Maurycy – tenor, Michonnet – baryton, Księżna di Buoillon – mezzosopran
Akt I. Akcja opery rozgrywa się w Paryżu w roku 1730. Słynna aktorka Adriana Lecouvreur kocha Maurycego, przed swoim spektaklem w Comedie Francaise daje mu bukiecik fiołków. Zakochani zamierzają spotkać się wieczorem po przedstawieniu, okazuje się jednak, że Maurycy, który w rzeczywistości jest hrabią Saksonii, musi spotkać się tego wieczoru z księżną di Bouillon. Obiecała mu ona protekcję u królowej. Po przedstawieniu książę di Bouillon zaprasza wszystkich do swojej willi. Gdy Adriana dowiaduje się, że na przyjęciu obecny będzie hrabia Saksonii, zgadza się przyjść, aby porozmawiać z nim o Maurycym (Adriana nie wie bowiem, że Maurycy i hrabia Saksonii to ta sama osoba).
Akt II. Księżna oczekuje Maurycego, w którym jest zakochana. Spostrzega fiołki, jest szalenie zazdrosna, ale Maurycy oddaje jej bukiecik. Mówi jej jednak, że jego miłość zamieniła się w przyjaźń. Wchodzą goście, Księżna chowa się w przyległym pokoju. Adriana dowiaduje się, że Maurycy jest hrabią Saksonii. Maurycy prosi Adrianę, aby pomogła opuścić pewnej kobiecie przyległą komnatę. Księżna wychodzi przez sekretne drzwi w ścianie, z powodu panującego w pokoju mroku obie kobiety nie rozpoznają się. Przychodzi reszta gości, Michonnet podaje Adrianie bransoletę, którą zgubiła w pośpiechu Księżna.
Akt III. Bal u Księżnej. Di Bouillon jest wściekła, że nie wie, kim jest jej rywalka. Gdy słyszy głos Adriany, zaczyna podejrzewać, że to ona jest kochanką Maurycego. Adriana z kolei, widząc adorującego Księżnę Maurycego podejrzewa, że ją zdradza. Gdy wyjmuje bransoletkę, którą Książę rozpoznaje jako własność żony, utwierdza się w swoim przekonaniu. Zamiast monologu porzuconej Ariadny, o który prosi zawistna Księżna, Adriana recytuje fragment „Fedry”, a swoją dramatyczną recytację kieruje w stronę Księżnej – mówi o złej i zepsutej kobiecie. Di Bouillon wychodzi obrażona, przysięgając Adrianie zemstę.
Akt IV. Adriana chce zakończyć swoją karierę, ponieważ boi się, że Maurycy ją opuścił. Do domu artystki przychodzą jej przyjaciele z teatru namawiając ją do powrotu na scenę. Ktoś przynosi małe pudełko, w którym Adriana znajduje ten sam bukiet fiołków, który podarowała Maurycemu. Całuje kwiaty myśląc, że to koniec jej szczęścia. Wchodzi Maurycy i prosi o wybaczenie, kochankowie padają sobie w objęcia. Adriana słabnie, wtedy Maurycy dostrzega kwiaty i domyśla się, że zostały one zatrute przez Księżną. Adriana umiera w ramionach ukochanego.
DYSKOGRAFIA SUBIEKTYWNA
Najlepszym według mnie nagraniem opery jest rejestracja przedstawienia z 28 listopada 1959 r. z Teatro San Carlo w Neapolu. Przedstawienie Adriany Lecouvreur miało inaugurować stagione 1959-60, w obsadzie przewidziano Simionato, Corellego, Bastianiniego i jako Adrianę – Renatę Tebaldi. I wtedy stał się cud. Tebaldi zaniemogła. Natychmiast skierowano się do Magdy Olivero, która w tym czasie wypoczywała po właśnie odbytej operacji. Śpiewaczka – mimo protestów lekarzy, którzy ostrzegali, że rana może się w trakcie śpiewu otworzyć – postanowiła wystąpić. W ten sposób doszło do rejestracji najlepszej Adriany Lecouvreur. Olivero jest doskonała; Corelli, Simionato i Bastianini także w najlepszej formie. Dzień po przedstawieniu Renata Tebaldi przesłała Olivero ogromny bukiet czerwonych róż i dziękowała śpiewaczce z głębi serca za doskonałą pomoc, która uratowała i ją, i przede wszystkim dyrekcję Teatru San Carlo.
Na płytach kompaktowych istnieją jeszcze dwie Adriany z udziałem Magdy Olivero. Pierwsze, z Amsterdamu, było transmitowane przez radio holenderskie, dlatego też jakość dźwięku jest idealna. W nagraniu z Newark Olivero śpiewa ze znakomitym Plácido Domingo, który bisuje tu arię L’anima ho stanca. Przypomnijmy, że Domingo partią Maurycego debiutował w Met.
* * *
Inne dostępne na rynku nagrania to m.in.:
Krzysztof Skwierczyński