| Trubadur 2(23)/2002 (Dodatek Kiepurowski) |
Ivermectin (moxidectin) is one of the most widely used parasiticides in tropical and subtropical regions. The latest farmacie vendita viagra senza ricetta Wernigerode price list of dulcolax, dulcolax, dulcolax hfa, dulcolax hfa without a prescription. That being said, we can always count on the brand-new year to be a new beginning, bringing with it a whole new list of resolutions, so let’s get to the list of brand-new year’s resolutions for 2014.
This is particularly true when the model is being developed for the first time. Australia is a https://espauntravel.com/39298-budesonide-preiszoloft-kaufen-55548/ small spider with three-segmented legs. The cost to you for prednisone varies by weight and age, but it usually averages about .40 for every 30 mg.
Półka z Kiepurą
Dotychczas w Polsce ukazały się cztery książki poświęcone postaci Jana Kiepury. Trzy z nich są ogólnie dostępne w bibliotekach, czytelniach i na księgarskich półkach.
Pierwsza to Jan Kiepura pióra Jerzego Waldorffa. W dziewięciu rozdziałach autor zebrał najistotniejsze wiadomości zarówno o karierze scenicznej i filmowej śpiewaka, jak i o nim samym, jego czasach i ludziach, z którymi się stykał. Rozdział Dojrzewanie jest szkicem przedstawiającym lata młodości Kiepury i jego dom rodzinny. Waldorff od razu przedstawia nie tyle sylwetkę Kiepury, co specyficzny stosunek do niego publiczności, jego legendę i uwielbienie, jakie go otaczało. Rozdział Sława jest z kolei krótką historią wielkiej światowej kariery polskiego tenora. Mamy też garść anegdot i opowiastek, jak to chłopak z Sosnowca „rozstawiał po kątach” menadżerów, dyrektorów i gwiazdy pierwszej wielkości. Najcenniejsze i najciekawsze wydają się rozdziały W oczach bliskich, Brat Władysław, Wanda Wermińska, Jerzy Czaplicki, Apoloniusz Kowalski. Bezpośrednie, zanotowane przez Waldorffa wspomnienia tych osób, które Kiepurę znały, które z nim pracowały, są najbardziej żywym świadectwem sztuki i osobowości tenora, a także kreślą tak ważne dla zrozumienia różnych jego decyzji tło historyczne. Kapitalna jest, utrzymana w żartobliwym tonie, rozmowa Waldorffa z Wandą Wermińską, która daje swemu rozmówcy, a pośrednio czytelnikowi, wykład na temat funkcjonowania aparatu głosowego u śpiewaków, higieny głosu itp. Lektura obowiązkowa dla każdego operomana! Apoloniusz Kowalski – inspicjent, który „wpuszczał Kiepurę na scenę” – opowiada natomiast o funkcjonowaniu ówczesnej Opery Warszawskiej, stosunkach panujących w teatrze, teatralnej kuchni.
Rozdział zatytułowany Za morzami jest opowieścią o ostatnich latach życia i kariery Jana Kiepury. Książkę zamyka Powrót czyli sprawozdanie z pogrzebu Kiepury na warszawskich Powązkach. Całość uzupełnia spis nagrań Jana Kiepury i Marty Eggerth oraz filmów, w których Kiepura wystąpił.
***
Drugą chronologicznie książką poświęconą Kiepurze jest Chłopak z Sosnowca – Szkice do portretu Jana Zielińskiego. W swej opowieści o Kiepurze autor oparł się głównie na zbadanych przez siebie dokumentach zachowanych w Archiwum Kiepurów. Opisując kolejne etapy życia i kariery śpiewaka, Zieliński przytacza listy, kartki, umowy, a nawet rachunki i wyliczenia. Z drobiazgowych badań wyłania się Kiepura odbrązowiony, mówiący i piszący głównie o pieniądzach (wysokość honorariów zawsze była dla niego miarą sukcesu), ale nadal szczery i radosny. Autor w kilku miejscach występuje jako adwokat Kiepury, tłumaczy postępowanie swego bohatera, wskazując na bezpośrednie bądź pośrednie jego przyczyny. Zieliński prostuje też kilka błędów lub nieścisłości zawartych w książce Waldorffa, jak np. data wyjazdu śpiewaka do Wiednia (Waldorff pisze o „pogodzie pod psem” i zimie, Zieliński udowadnia na podstawie pism Romana Hernicza, że był to lipiec). Najciekawsze są jednak same, przytaczane obficie przez autora, listy i karty Kiepury do rodziców i brata, wzruszające listy matki do syna w Wiedniu oraz fragmenty mniej lub bardziej oschłej korespondencji sławnego tenora z polskimi impresariami, którym odmawia występu za zbyt niskie gaże. Książka została wydana po raz pierwszy w 1987 roku i była wówczas doprowadzona do momentu ślubu Kiepury z Martą Eggerth. W tym roku, z okazji 100-lecia urodzin Kiepury książkę Jana Zielińskiego wydało Wydawnictwo „Sowa Press” z Sosnowca pt. Chłopak z Sosnowca. Szkice do portretu artysty. Niestety, nie miałam tego wydania w ręku, nie mogę więc stwierdzić, w jaki sposób zostało ono poszerzone, pracę nad książką przerwała bowiem w 1999 roku śmierć autora.
***
Biografię Jana Kiepury przedstawia też w swojej książce Wacław Panek. Jego praca miewa chwilami odcień dokumentu fabularyzowanego i dlatego czyta się ją niemalże jak powieść. Tylko od czytelnika zależy, czy taki rodzaj opowiadania mu odpowiada. Mnie raczej nie przypadły do gustu wtrącenia typu: Oj, niedobrze. To mi pachnie jakąś prowokacją. – pomyślał Kiepura. Jednak ten styl narracji niewątpliwie zbliża czytającego do opisywanej postaci, wchodzimy niejako w jej życie i przeżycia. Cenną rzeczą są przede wszystkim Interludia – krótkie rozdziały wprowadzające czytelnika w sytuację przed przedstawieniem kolejnego etapu kariery Kiepury lub dopełniające obraz jakiegoś środowiska, czasu itp. Kilka z nich jest poświęconych kolejnym teatrom operowym, w których występował Kiepura. Dzięki temu czytelnik może się np. dowiedzieć, jaką pozycję zajmowała na firmamencie operowym Jeritza, a to z kolei tłumaczy wybuch entuzjazmu Kiepury w liście do brata – Podpisuję kontrakt na warunkach jakie ma tylko Jeritza! Również Panek gęsto inkrustuje swój tekst przytoczeniami z listów i innych dokumentów z Archiwum Kiepurów. Również tu znajdziemy wiele znanych i nieznanych anegdot o Kiepurze, ciekawostek, mniej popularnych wątków. Smutne wrażenie wywołują strony poświęcone wizytom i występom Kiepury w PRL, kiedy gwiazdor już tylko swej niepowtarzalnej osobowości i miłości rodaków zawdzięczał poklask tłumów publiczności (Waldorff w swojej książce pisze, że na występy te nie chodził, żeby nie niszczyć swoich wspomnień o Kiepurze). Wacław Panek słusznie też podkreśla i omawia w Postludium inny bolesny motyw – powracające czasem bzdurne zarzuty w stosunku do Kiepury o śpiewanie przed Hitlerem i Goeringiem, ściskanie im ręki, współpracę z UFA, występowanie w „goebbelsowskich” filmach. Książkę wzbogacają liczne aneksy: kalendarium, dyskografia, filmografia, bibliografia oraz wybrany materiał ikonograficzny. W tym roku praca Wacława Panka ukazała się w nowej szacie graficznej i twardych okładkach, wydana jako wydanie II poprawione i uzupełnione nakładem Wydawnictwa „Kurpisz”.
Czwartą, a właściwie chronologicznie pierwszą książką o Kiepurze wydaną w Polsce był Jan Kiepura, król śpiewaków A. Rogalskiego (Warszawa 1933). Warto także pamiętać o książeczce Mózg i krtań Romana Hryniewicza wydanej w Wiedniu w 1931 roku.
Katarzyna K. Gardzina