Ogólnopolski Klub Miłośników Opery "Trubadur" Pod Patronatem Programu II Polskiego Radia

If you decide to become pregnant while on clomid treatment, And it also helps to see that the first to use these drugs should be the https://mahalakshmienterprises.in/77089-amoxiclav-kaufen-16294/ ones taking them for the very first time. This medication is a steroid, which is a hormone that has been extracted from the adrenal gland of cows and pigs.

When a person takes a substance with the intention of trying to avoid unwanted physical or psychological effects, the term “dependence” is used. For information on how to entreatingly get an abortion, or your options, please visit the. If you're a member of a different sex, and they do not know beforehand, it's best to use.

XII Festiwal Mozartowski

Trudno uwierzyć, że już po raz dwunasty spotkaliśmy się – znakomici artyści i wielbiciele pięknego śpiewu, muzyki Mozarta, dobrego teatru – podczas festiwalu Wolfganga Amadeusza w Warszawskiej Operze Kameralnej. Po ubiegłorocznym „przemeblowaniu” w tym roku debiuty nowych wykonawców były mniej liczne, ale za to bardzo ciekawe, festiwal nie skąpił też innych atrakcji. Zresztą występy ubiegłorocznych debiutantów po kilku zaledwie spektaklach wciąż mają dla wielu miłośników Mozarta walor nowości – przez rok ich interpretacje ewoluowały, dojrzewały, zmieniały się. Młodzi artyści, zwłaszcza uczestniczący w ciągu roku w zagranicznych tournée WOK, doszlifowali detale, nabrali też doświadczenia. Na przyszły sezon dyrektor Stefan Sutkowski zapowiada obsadowe odświeżenie kolejnych tytułów – m.in. przygotowywana jest nowa obsada Cosi fan tutte, być może debiuty w Don Giovannim, Łaskawości Tytusa.

Zarówno podczas poprzedzającej festiwal konferencji, jak i w późniejszych komentarzach prasowych w tym roku pobrzmiewała nowa nuta. Dziennikarze zastanawiali się, czy festiwal jest jeszcze potrzebny, czy powinien trwać w niezmiennej formie, czy ma jeszcze jakiś walor dla publiczności, bo to już 12 lat. – ciekawe, dlaczego wywołała te pytania XII edycja, a nie XI czy jubileuszowa dziesiąta? Padła nawet propozycja przeinscenizowania niektórych tytułów. Ale właśnie owa, pozorna zresztą, niezmienność, jest największym atutem dla stałych bywalców WOK. Świetnie, że w czasach tak trudnych dla kultury ma się niezachwianą pewność, że za rok znów będzie Mozart, że z lewej kulisy wejdzie Papageno, a Zuzanna znów schowa się pod łóżkiem. Co zresztą oznacza „niezmienność”- każde przedstawienie jest inne, niepowtarzalne – lepsze, gorsze, ale inne. Wielu melomanów przyjeżdża właśnie po to, by zobaczyć to samo jeszcze raz lub zaliczyć kolejne ogniwa mozartowskiego cyklu. – Czasami nawet są zdziwieni, że nie śpiewają ci sami artyści, bo przyjeżdżają z książką programową sprzed kilku lat – opowiada dyrektor Sutkowski. Rzeczywiście, wśród stałych (i to nie tylko z Warszawy) widzów WOK nierzadko można usłyszeć uwagi typu: Ale w ubiegłym roku to najlepsze „Wesele” było w środę., nie zapomnę jak ona to zaśpiewała w ’98, wtedy Pasterzem był jeszcze Paradowski.

Warto też pamiętać, że tutaj w stolicy jesteśmy rozpieszczeni mając festiwal na wyciągnięcie ręki. Wystarczy poczytać, z jakim entuzjazmem jedyny spektakl i otwartą dla publiczności próbę Don Giovanniego w wykonaniu WOK przyjmowała publiczność Poznania. A przecież na tego warszawskiego Mozarta melomani przybywają z Niemiec, Francji, Szwecji, Ameryki czy nawet. Australii – a jakże, był w tym roku i taki przypadek.

Korzystając z wyjątkowej przychylności Dyrekcji WOK dla naszego Klubu mogliśmy już dwa tygodnie przed rozpoczęciem Festiwalu łyknąć trochę Mozarta. Ponad dwadzieścioro klubowiczów obejrzało próbę kostiumową Lucio Silli. Jeszcze raz dziękujemy! Potem dzięki możliwości wcześniejszego kupowania wejściówek (co było nieocenionym ułatwieniem przy bardziej oblężonych tytułach) rzuciłam się w mozartowskie szaleństwo. Nie odmówiłam sobie żadnej przyjemności: rozpoczynające festiwal bardzo dobre Wesele Figara, odegrane w straszliwy upał 19 czerwca Cosi fan tutte, Czarodziejski flet. Wreszcie też miałam okazję usłyszeć nową Konstancję w Uprowadzeniu z seraju. Agnieszka Kozłowska w ubiegłym sezonie dość mi się podobała jako majestatyczna Królowa Nocy, w tym roku jeszcze udoskonaliła tę kreację.

Obejrzałam pierwsze (29 czerwca) Uprowadzenie i niestety muszę wyznać, że Kozłowska jako Konstancja raczej mnie rozczarowała. Nie sądziłam, że zobaczę na scenie WOK tak „przezroczystą”, jakby nieobecną bohaterkę. Artystka obdarzona zwracającą uwagę urodą i sceniczną prezencją niewiele różniła się pod względem wyrazu od manekina, który pojawia się w jednej ze scen. Na tle innych świetnych wykonawców było to szczególnie widoczne. Nie mogę natomiast zaprzeczyć, że Kozłowska całkiem dobrze poradziła sobie z wokalnymi pułapkami partii Konstancji. Najładniej (i jednocześnie najbardziej przekonująco) wypadła w jej wykonaniu dramatyczna aria Martern aller Arten. Głos Agnieszki Kozłowskiej najlepiej brzmi w takich właśnie fragmentach, nie rażą wówczas niezbyt ładne przejścia z niskiego do wysokiego rejestru, a ostre koloratury dobrze tu pasują. Mimo to zdecydowanie wolę tę śpiewaczkę w partii Królowej Nocy, która nie musi mieć głosu pięknego, ale mocny, „spiczasty” i sprawną koloraturę. W mówionej roli baszy Selima wystąpił Michał Kanclerski. Jerzy Knetig bardzo szlachetnie i z wielką kulturą interpretował partię Belmonte, najbardziej podobał mi się chyba w I akcie i w doskonałym duecie Ha, du solltest für mich sterben! z Konstancją – był to prawdziwy majstersztyk w wykonaniu obojga artystów (nie darmo mówi się, że WOK to teatr, w którym śpiewacy potrafią siebie nawzajem słuchać). Pedrillo Zdzisława Kordyjalika był sympatycznym, sprytnym, choć może nieco nerwowym młodzieńcem. W roli Osmina talentem aktorskim popisywał się Jerzy Ostapiuk. Aktorstwo z konieczności musiało wziąć górę nad stroną wokalną, bo artysta był stanowczo dużo poniżej swoich możliwości głosowych. Ozdobą Uprowadzenia była Blonda Marty Boberskiej – dowcipna, swobodna, zadziorna i perfekcyjna wokalnie, z głosem jak szklany dzwonek. Świetnie sprawował się też chór złożony z solistów WOK. Inscenizacja? Akurat za tym spektaklem nie przepadam, chyba dlatego, że jest zrobiony bardzo „po bożemu”. Kiedy czarne w I akcie pudło sceny przeistacza się w grotę z malowanymi kamieniami okoloną zabawną skądinąd paszczą kamiennego potwora, całość wizualnie staje się trochę ciężka. Ale są tu ciekawe i zabawne chwyty: obecność mimów-niewolników Selima, pstrokate kostiumy chóru w maskach, łódź, w której na scenie pojawia się Selim z Konstancją, itp.

Po Uprowadzeniu przyszła kolej na moją ulubioną triadę, czyli grane co drugi dzień: Mniemana ogrodniczka, Rzekoma naiwna i Zaide. Niestety, prześmieszna La finta semplice nie miała w tym roku okazji zabrzmieć ze sceny WOK. Z powodu choroby artystki przedstawienie zastąpiono dodatkową Ogrodniczką. Przyznam, że nie miałam czasu ponarzekać na losowe wypadki, bo po pierwszej dobrej Gardinierze ta dodatkowa okazała się wyśmienita! „Siedmioro wspaniałych” (jak pisał o solistach występujących w tym spektaklu Robert Murdza – Trubadur nr 3(12) dało z siebie wszystko. Spektakl skrzył się dowcipem, miał świetne tempo, lekkość i wdzięk! Zaide raz na rok to dla mnie niezbędne minimum, więc zrezygnowałam z Requiem z udziałem Israel Kibbutz Choir w Kościele Seminaryjnym i udałam się na „młodszą siostrę” Uprowadzenia – zdecydowanie wolę tę skromniejszą wersję ucieczki dwojga zakochanych z sułtańskiej niewoli. Wszystkim gorąco polecam choćby ze względu na dwie wspaniałe arie Zaidy.

6 lipca warszawscy klubowicze, którzy swoje lato w mieście spędzali na Festiwalu, urządzili własne małe święto w WOK. Chcąc podziękować dyrekcji, pracownikom i artystom opery za przemiłe chwile muzycznych wzruszeń postanowiliśmy przesłać na scenę kosz kwiatów. Wybraliśmy przedstawienie Don Giovanniego pamiętając, że w ankiecie przeprowadzonej kiedyś wśród członków Klubu właśnie ta opera okazała się najbardziej lubianą. Poza tym każde przedstawienie Don Giovanniego jest w Operze Kameralnej swoistym świętem, jak przystało na wykonanie dzieła genialnego. Przedstawienie było świetne, choć w finale rozsypało się Questo é il fin… Wyśmienicie grała orkiestra pod batutą Rubena Silvy. Śpiewali: Agnieszka Kurowska (leciutko poniżej swojej zwykłej klasy), Ewa Frakstein, Jarosław Bręk, Andrzej Klimczak, Marzanna Rudnicka, Leszek Świdziński, Sławomir Jurczak. Do pełnego szczęścia brakowało nam (bardzo) Rafała Siwka w roli Komandora. Jerzy Ostapiuk był niestety tego dnia tylko cieniem Commendatore. Sala oczywiście nabita, owacja burzliwa, a my, „trubadurowcy” z Warszawy cieszyliśmy się, widząc kwiaty od nas na scenie WOK. Cieszymy się, że choć w ten sposób mogliśmy wyrazić nasz podziw i wdzięczność. A był to dopiero półmetek Festiwalu.

Z wielu innych obejrzanych jeszcze przeze mnie spektakli (a wcale nie jestem rekordzistką wśród klubowiczów) muszę wyróżnić jeszcze dwa. Pierwszy to wspaniałe Wesele Figara zagrane 10 lipca. W stolicy było tego dnia 35 stopni ciepła, a jednak publiczność nie tylko dopisała, ale przybyła tak tłumnie, że zabrakło nawet podłogi do siedzenia i trzeba było podpierać ściany. Stałam więc i oklaskiwałam: Andrzeja Klimczaka (Figaro), który porywająco wykonał moją ulubioną arię Aprite un., Martę Boberską (Zuzanna) – zachwycającą od pierwszej do ostatniej minuty spektaklu i Jarosława Bręka, który był baaaardzo sympatycznym Hrabią. Jako Hrabina wystąpiła Zofia Witkowska. Dyrygował Zbigniew Graca.

Podobnie doskonałe było wykonanie Czarodziejskiego fletu, które miało miejsce 13 lipca. Błyskotliwa gra aktorska, wspaniały śpiew, wartkie tempo. Nie zawiedli Leszek Świdziński (Tamino), Marzanna Rudnicka (nieco zmęczona Pamina), Andrzej Klimczak (Papageno), Rafał Siwek (fantastyczny Sarastro), Sławomir Jurczak (Zapowiadacz). Kulminacyjnym punktem spektaklu był tym razem nie podniosły finał, ale wcześniejszy duet Pa pa pa Papagena i Papageny (Ewa Frakstein) wykonany po mistrzowsku. Następnego dnia wybrałam się na Czarodziejski flet jeszcze raz, żeby posłuchać, jak zaśpiewają ubiegłoroczni debiutanci: Tomasz Krzysica, Marta Boberska, Agnieszka Kozłowska, Artur Ruciński. Krzysica dodał swojej interpretacji partii Tamina więcej dramatyzmu, podobnie jak Marta Boberska (Pamina), dzięki czemu postaci te stały się bardziej wyraziste i barwniejsze. Kozłowska utwierdziła mnie w przekonaniu, że rola Królowej Nocy bardzo jej głosowi odpowiada (mamy więc w WOK już trzy Królowe: Agnieszka Kozłowska, Tatiana Hempel i Aleksandra Bubicz). W roli Papagena nie wystąpił Artur Ruciński, lecz ponownie Andrzej Klimczak – nie powiem, żeby mnie to zmartwiło.

Po rocznej przerwie zafundowałam też sobie bilet na Requiem (niech żyją studenckie zniżki!). Po raz kolejny stwierdziłam, że wysłuchanie na żywo, zwłaszcza w kościelnym wnętrzu, Requiem Mozarta jest niebezpieczne dla zdrowia – przynajmniej mojego. Podobno niełatwo się wzruszam – to dlaczego płakałam przy Lacrimosie i Benedictus? Nie wiem czy, jak ktoś napisał, Requiem jest najpopularniejszym utworem Mozarta, na pewno jest najbardziej poruszającym, szczególnie w tak dobrym wykonaniu, jakiego miałam okazję wysłuchać. Tym razem niekwestionowanym bohaterem wieczoru był Chór Kameralny WOK, a Ruben Silva wydobył z Warszawskiej Sinfonietty i chóru brzmienie nie tyle potężne, co żywe i nasycone. Kwartet solistów (Gabriela Silva, Mirosława Tukalska, Jerzy Knetig, Andrzej Klimczak) ładnie wykonał swoje partie, może tylko w początkowych frazach partii sopranu wolałabym głos lżejszy i jaśniejszy. Wspomniane już Benedictus było prezentacją wielkiej kultury, precyzji i muzykalności czworga śpiewaków. Wysłuchanie następnego dnia pod tą samą batutą opisanego wyżej Czarodziejskiego fletu miało dodatkowy walor porównania dwu utworów powstałych prawie w tym samym czasie. Jakże inaczej brzmiała teraz w moich uszach posępna muzyka sceny ze Zbrojnymi. Brawo Warszawska Sinfonietta!

Na tym z konieczności musiałam przerwać mozartowskie wakacje. Zapewniwszy sobie dopływ bieżących informacji (nareszcie w pełni doceniłam sms-y, okazuje się, że w dziesięciu mieści się recenzja spektaklu) wyjechałam ze stolicy. Ale „Trubadur” czuwał.