Trubadur 1(34)/2005  

Sildenafil is a phosphodiesterase type 5 (pde5) inhibitor used for treatment of erectile dysfunction and other erectile-related conditions (i.e., impotence, premature ejaculation, etc). My advice is to go to a local pharmacy and ask Meyrin them if they will sell you the drug of your choice. Most of the drugs contain other medicines and therefore, it is very important to use the drugs with caution.

All the patients had negative results for herpes virus type 2 and mycoplasma pneumoniae antibody. In my office, i prescribe this drug to over 1,200 patients a month, and over the past 5 years have seen more than 50,000 visits from patients with various types of infections, ranging from mild and https://gzn.de/30462-penicillin-kaufen-ohne-rezept-94722/ self-limited illnesses, to those requiring hospitalization and intravenous antibiotic treatment. Amoxil, buy amoxil, buy amoxil in us, buy amoxil in us pharmacy, amoxil online pharmacy, amoxil buy online uk, buy amoxil 100mg, buy amoxil canada pharmacy, buy amoxil in canada, amoxil canada pharmacy, buy amoxil online uk, where can i buy amoxil, amoxil canada canada, buy amoxil canada, buy amoxil uk, buy.

Makbet obok nas

Bardzo zaintrygowała mnie zapowiedź nowej inscenizacji Makbeta Verdiego w łódzkim TW – drugiej w historii tej sceny. Pierwsza w reżyserii Laco Adamika miała premierę w 1999 r. i cieszyła się wielkim powodzeniem, m. in. zaśpiewał w niej w 2001 r. Renato Bruson. Tym razem miało to być autorskie spojrzenie Tomasza Koniny na dzieło Szekspira-Verdiego:

– Kiedy zaczynałem pracować nad „Makbetem”, wiedziałem, że nie interesuje mnie opowieść o królach Szkocji i wojnach angielsko-szkockich, kontekst historyczny świadomie odsunąłem na nieistniejący właściwie plan. Mając do dyspozycji wybitny tekst, chciałem skoncentrować się na relacji dwojga bohaterów – Makbeta i jego żony, pokazać ich nie w jednym tylko wymiarze. Bo jeśli już na samym początku przedstawi się ich jako złych ludzi idących po trupach do celu, widz nie będzie się w stanie z nimi utożsamić. A najważniejsze jest, by mógł zrozumieć, co się z nimi dzieje. I by ta historia wzruszała, bo jest to dla mnie opowieść o miłości. Nie o dominacji silnej kobiety nad słabym mężczyzną, lecz o dwojgu normalnych ludziach, którzy bardzo spontanicznie podejmują decyzję determinującą ich całe przyszłe życie. Zabijają człowieka dla zdobycia pieniędzy i władzy, zupełnie nie myśląc o aspektach etycznych czy moralnych tego czynu. Ani o tym, jakie on może wywołać zmiany w ich psychice. Mój „Makbet” opowiada o człowieku, który coraz bardziej nie może sobie poradzić ze sobą, wyrzutami sumienia, i o tego stanu konsekwencjach. (…) Jest przerażający, dlatego, że mówi o tym, co siedzi w głowie człowieka. O obsesji władzy, przemocy, pieniędzy, zemsty… Jest opowieścią o chorobie. Nie tylko jednostki.(…) Makbet jest ofiarą wojny, nieważne, czy na Bałkanach, czy w Iraku, czy w jakimkolwiek innym miejscu na ziemi. Wojna wszędzie jest taka sama i zawsze są w niej zwycięzcy i przegrani. Makbet wydaje się być zwycięzcą, wraca jako bohater, ale nie jest już tym samym człowiekiem, który jakiś czas temu wyszedł z domu. Nie jest łatwo wysyłać na pewną śmierć swoich podwładnych, nierzadko przyjaciół. Nie jest łatwo patrzeć na masowe rzezie. Nie jest wreszcie łatwo o nich zapomnieć… To z jednej strony kameralna opowieść o tragedii, rozpaczy i żądzy zemsty kobiet, które na wojnie straciły swoich najbliższych. Dla nich Makbet i Dunkan nie są bohaterami, lecz zwykłymi mordercami. To oni wysłali niewinnych ludzi na śmierć. I powinni za to zapłacić. Nieświadomy tego Makbet staje się ich ofiarą, a może raczej narzędziem mogącym wymierzyć sprawiedliwość. Z drugiej strony, to studium psychologiczne dwojga ludzi. Historia o ambicji, dążeniu do władzy, obsesji pieniądza, chęci zaistnienia za wszelką cenę.

Tomasz Konina realizuje swój spektakl w sposób inteligentny, a zarazem skromny, interesująco łącząc XIX-wieczną muzykę operową z estetyką współczesnego teatru. Wykorzystując nowoczesne techniki sceniczne, operując symbolami, jako reżyser i scenograf unika osadzania akcji w konkretnym czasie i przestrzeni, dążąc do tworzenia wizji interpretacyjnej bliskiej uniwersalizmowi. Odrzucając metafizykę i niesamowitość, które zapisane są w libretcie, Konina pokazuje nam projekcje coraz bardziej obłąkanego umysłu Makbeta, stawiając na zupełnie realistyczną motywację działań dwójki bohaterów, których psychika rozpada się, ponieważ chcąc pomóc losowi, porwali się na czyny, które ich przerosły.

Wiedźmy to zrozpaczone matki i wdowy po poległych i zaginionych na wojnie. Z ich nienawiści i żądzy zemsty zrodzi się przepowiednia, która staje się przekleństwem. Podarte przez nie na kawałeczki zdjęcia Makbeta, które poniewierają się po scenie do końca drugiego aktu, zapowiadają destrukcję osobowości bohatera, którego los już jest przypieczętowany. Krwawa atmosfera narasta, choć na scenie nie pojawia się żadna broń poza zwykłym kuchennym nożem, którym Makbet zarżnie Dunkana. Sabat czarownic jest upiornym snem-majaczeniem chorego Makbeta, podobnie jak przywrócona przez reżysera muzyka baletowa, służąca tu stworzeniu wielkiej sceny onirycznej, pełnej poezji i symboli. Cały akt trzeci jest najbardziej efektowny wizualnie, z projekcjami filmowymi i ciekawą animacją psychodelicznych świateł.

Zgodnie z założeniem Tomasza Koniny, że sam spektakl nie powinien koncentrować uwagi na scenografii czy kostiumach, scenografia jest bardziej niż skromna, a nieciekawe kostiumy Lisy Karpińskiej-James (szczególnie damskie) na pewno nie przyciągają uwagi. Dekoracje w postaci ruchomych ścian-zastawek wyznaczających przestrzeń, tiulowych zasłon, krzeseł, stołów, są zapewne funkcjonalne w wędrownych przedstawieniach (łódzki Makbet pokazywany był, zresztą z wielkim powodzeniem, podczas tournée TW po Holandii w styczniu 2005 r.), ale nie do końca sprawdzają się na wielkiej scenie łódzkiego teatru operowego. Ten niedosyt mogą zrekompensować jedynie artyści, jeśli oszczędne elementy scenografii staną się punktami, wokół których aktorzy budują role, jeśli służą wyeksponowaniu przeżyć bohaterów. Taka niemal pusta scena jest dla artystów prawdziwym wyzwaniem, wymagając od nich niebanalnych umiejętności aktorskich.

Tym wymaganiom sprostał znakomity łódzki baryton Zenon Kowalski, który wydaje się być stworzony do roli takiego Makbeta, jakiego chce pokazać w swej inscenizacji Tomasz Konina. Wspaniały, mocny głos, przejmujące aktorstwo – te atuty, które nieraz już podziwiałam w kreacjach Zenona Kowalskiego – i teraz pozwoliły artyście wiarygodnie wcielić się w tak skomplikowaną psychologicznie postać kata i ofiary, człowieka zmagającego się z własnymi demonami, bohatera opowieści o wrażliwym człowieku, który nie może sobie poradzić z wyrzutami sumienia, co doprowadza go do szaleństwa (T. Konina). Tylko wybitny artysta może zaistnieć w tej niełatwej inscenizacji, od uwertury (podczas której już musi grać na scenie) aż do finału tragedii, który dość znacząco został tu zmieniony przez reżysera, przerzucającego cały ciężar finału na tytułowego bohatera. Makbet morduje swoją żonę. Zabija z miłości, nie chcąc, by dalej cierpiała, a także by uratować siebie, uwalniając się od strasznego problemu (T. Konina). Dopadający Makbeta „Las Birnamski” to gąszcz jego wyrzutów sumienia, lęków, dręczących go demonów. Na scenie nie ma pojedynku Makdufa z Makbetem, triumfujących wojsk i ludu witającego nowego króla. W ogromnej, pustej komnacie, wśród rozrzuconych na podłodze zabawek i światełek od tornistrów, w komnacie dziecka, którego Makbet nie ma – nieistniejącego następcy tronu, jest tylko Makbet i trup jego żony. Obłąkany bohater w swym umyśle prowadzi dialog z niewidzialnymi głosami, także z Makdufem, którego nie zrodziła kobieta, bo stworzył go w swej głowie pogrążający się w obłędzie Makbet. I ten obłęd staje się przyczyną jego upadku. Na scenie nie ma fizycznej śmierci bohatera, do końca patrzy nam w oczy swoim udręczonym wzrokiem, pełznąc ku nam z wyciągniętą ręką. I nie można uwolnić się od myśli, że odrodzi się w kolejnych wcieleniach bardziej lub mniej podobnych do siebie Makbetów, których nie brakuje i w XXI wieku (choć chyba współcześni robiący politykę i karierę Makbeci znacznie łatwiej radzą sobie z wyrzutami sumienia). Wyrazista interpretacja wokalna i przejmująca kreacja Zenona Kowalskiego na pewno na długo zapadają w pamięć i spełniają pragnienie Tomasza Koniny: Chciałbym, żeby człowiek nazwany przed wiekami Makbetem przekroczył magiczną linię rampy i stanął dziś obok nas. Tylko tyle. I aż tyle.

Szkoda, że bułgarskiej śpiewaczce Elenie Baramovej nie stało środków aktorskiego wyrazu, by dorównać naszemu śpiewakowi. Jej silny sopran o rozległej skali, niebanalna uroda mogą się podobać, ale dramaturgicznie nazbyt delikatna i za mało wyrazista nie potrafiła do końca wiarygodnie wpasować się w tę specyficzną opowieść o bólu, samotności i o rozpaczliwych próbach znalezienia na nią ukojenia (T. Konina). Mam nadzieję, że w następnych spektaklach przewidziane do tej wymagającej partii Monika Cichocka i Iwona Noszczyk stworzą znacznie ciekawsze kreacje.

Pozostali śpiewacy: Tomasz Fitas (Banko), Agnieszka Makówka (Dama), Krzysztof Marciniak (Malkolm), Dariusz Pietrzykowski (Makduf), Rafał Pikała (Sąsiad), Katarzyna Nowacka (Zjawa) pokazali się od jak najlepszej strony. Na najwyższe słowa uznania zasłużył fenomenalnie śpiewający chór oraz doskonale grająca orkiestra pod batutą Tadeusza Kozłowskiego, który partyturę Makbeta zanalizował niczym komputerowy tomograf, by przekazać ją publiczności jak najbardziej uduchowiony artysta (Michał Lenarciński). Z kanału orkiestrowego popłynęło także wszystko to, co Verdi zapisał w samej muzyce: psychologia, zmiany nastrojów, punktowane napięcia, narastający dramat.

Łódzki Makbet w nieco prowokujący sposób dotykający niepokojów współczesnego człowieka jest ważny dziś. Warto go zobaczyć i spróbować zagłębić się w ten niemal psychologiczny seans.

Dorota Pulik

Recenzowane przedstawienie odbyło się 13.02.2005 r.