| Trubadur 4(13)/1999 |
Dapoxetine (femara®) is used to treat women with pms. You should wait 24 hours after your surgery before prednisone cost without insurance you take prednisone, as it may be harmful to you. The university provides this site as a dealer is open to you.
A great place to start is to make an appointment to. In our view, this is yet another piece of evidence that the risk of long-term harm associated with long-term anti-tb drug use is so minimal that it is not worth half-price worrying about. In a clinical trial comparing the performance of cialis to placebo, the use of cialis resulted in an approximately 1 hour increase in the time taken to.
Festiwal Wagnerowski w Bayreuth
Część I
Ryszard Wagner decydując się na budowę w Bayreuth teatru, w którym wystawiane będą wyłącznie jego monumentalne dzieła, zapewne nie przypuszczał, że przy okazji stworzył najstarszy na świecie festiwal muzyczny, który na dodatek ma opinię artystycznego Mount Everestu. Słynąca z fantastycznej akustyki widownia o układzie rzymskiego amfiteatru jest od prawie 130 lat obiektem westchnień miłośników muzyki Wagnera. Każdy z zaproszonych tutaj artystów poczytuje to sobie za wyjątkowy zaszczyt. Jak mi niedawno powiedział prof. Edward Zienkowski, od wielu lat koncertmistrz pierwszych skrzypiec festiwalowej orkiestry – możliwość wpisania sobie do artystycznej biografii faktu występowania na festiwalu w Bayreuth ma ogromne znaczenie. Historię tego festiwalu tworzyli i tworzą najwięksi dyrygenci, by wspomnieć tylko: Hansa Richtera, Wilhelma Furtwänglera, Karla Böhma, Josepha Kleibera, Lorina Maazela, Pierre’a Bouleza, Carlosa Kleibera. Ostatnie lata należą do Daniela Barenboima, Jamesa Levina, Petera Shneidera i Giuseppe Sinopolego. Śpiewali tu zaś m.in. Emmy Destinn, Lilli Lehmann, Frantz Betz, Kirsten Flaagstad, w czasach znacznie nam bliższych: Birgit Nilsson, Anja Silja, Eva Randova, Catarina Ligendza, Theo Adam, James King, Siegfried Jerusalem, Plácido Domingo, Janis Martin, Waltraud Meier. Jedyna znana w historii tego festiwalu odmowa występów związana jest z nazwiskiem braci Reszke, którzy mimo wielokrotnych zaproszeń wystosowywanych przez Cosimę Wagner nigdy tutaj nie wystąpili.
Pierwszy Festiwal rozpoczął się 13 sierpnia 1876 roku przedstawieniem Złota Renu. Podczas tego festiwalu odbyła się prapremiera pełnej tetralogii Pierścień Nibelunga. Dyrygował Hans Richter, twórcą projektów i scenografii był Josef Hoffmann, a kostiumów Carl Emil Doepler. Świadkami tego wydarzenia byli między innymi: niemiecki cesarz Wilhelm I, cesarz brazylijski Don Pedro II, Piotr Czajkowski, Franciszek Liszt, Camille Saint-Saëns, Antoni Bruckner. W świat poszły opinie (nie zawsze entuzjastyczne) o narodzinach nowej sztuki, a w festiwalowej kasie doliczono się ponad 240 tysięcy marek deficytu, sumy na owe czasy astronomicznej. To dlatego na drugi festiwal trzeba było czekać sześć lat, pretekstem jego zorganizowania była prapremiera Parsifala. Dzieło zostało ukończone kilka miesięcy wcześniej, a 26 lipca 1882 ujrzało światła rampy. Pierwszym odtwórcą partii tytułowej był Hermann Winkelmann, w partii Kundry partnerowała mu Amalie Materna, pierwszym Gurnemanzem był Emil Scaria. Dyrygował Herman Levi na zmianę z Franzem Fisznerem, w sumie odbyło się 16 przedstawień. Parsifal z woli kompozytora przez najbliższych trzydzieści lat miał być wystawiany wyłącznie w Bayreuth. Jednym z pierwszym teatrów, który tej woli nie uszanował, była nowojorska Metropolitan.
Kilka miesięcy po premierze Parsifala – 13 lutego 1883 r. – Ryszard Wagner umiera w Wenecji. Był od dawna chory i zdawał sobie sprawę, że Parsifal może być jego ostatnim dziełem – przeczucie go nie myliło. Po śmierci Ryszarda ster rządów na „zielonym wzgórzu” bierze w swoje ręce jego żona Cosima, która prowadzi kolejno trzynaście festiwali (od 1886 do 1906). Po niej szefostwo następnych dziesięciu festiwali (od 1908 do 1930) przejmuje Siegfried Wagner, jedyny syn Ryszarda. Po jego nagłej śmierci w 1930 roku prowadzenie festiwalu spadło na barki jego młodej żony Winifred. To ona wplątała festiwal w machinę hitlerowskiej propagandy i uczyniła z Bayreuth kolebkę germańskiej sztuki. Pomagał jej w tym osobiście Hitler, który bywał tutaj częstym gościem, i jego ministrowie. W tym czasie do festiwalowej kasy płynęła rzeka pieniędzy, co pozwalało na zaproszenie do Bayreuth najbardziej liczących się artystów oraz zwiększenie ilości premier – każda otrzymywała dotacje w wysokości 55 tysięcy marek – i przedstawień. Po II wojnie światowej Winifred stanęła przed sądem – oskarżono ją o wciągnięcie Festiwalu Wagnerowskiego w tryby faszystowskiej propagandy. Wyrok nakazał jej rezygnację z kierowania festiwalem na rzecz dwóch synów Wielanda i Wolfganga. Jednocześnie na kilka lat zawieszono działalność festiwalu.
Pierwszy powojenny festiwal odbył się po siedmioletniej przerwie w 1951 r. Na inaugurację wystawiono Parsifala w reżyserii Wielanda Wagnera, który szybko dał się poznać jako artysta obdarzony ogromną wyobraźnią pozwalającą mu na ukazywanie wielkich dzieł swojego dziada w zupełnie nieznanym dotychczas świetle. Staje się on autorem wielu szokujących nowoczesnością inscenizacji. Pierwszą szeroko dyskutowaną był Parsifal zrealizowany na zupełnie pustej scenie, cała inscenizacja rozgrywała się na okrągłej płycie bez dekoracji, najistotniejszym czynnikiem budującym klimat było mistrzowsko prowadzone światło. Ponadto w programie pierwszego powojennego festiwalu wystawiono jeszcze pełną tetralogię (autorem równie szokującej scenografii był również Wieland Wagner) oraz Śpiewaków norymberskich. Dyrygowali na zmianę: legendarny Hans Knappertsbusch i rozpoczynający swoją wielką karierę Herbert von Karajan. W obsadzie znaleźli się między innymi Wolfgang Windgassen (Parsifal), Sigurd Björling (Wotan), Martha Mödl (Brunhilda).
Wróćmy jednak do pierwszych festiwali. Za sprawą Cosimy od 1886 roku do festiwalowego programu zaczęto wprowadzać pozostałe dzieła Wagnera. Pierwszym był Tristan i Izolda (1886), następnie Śpiewacy norymberscy (1888), Tannhäuser (1891), Lohengrin (1894), wszystkie inscenizacje były dziełem Cosimy Wagner. Holender Tułacz pojawił się na festiwalu dopiero w 1901 roku. Natomiast pełną tetralogię wystawiono ponownie na festiwalowej scenie dopiero w 1896 roku, czyli dwadzieścia lat po prapremierze. Cosima Wagner wspólnie z synem Siegfriedem reżyseruje w 1901 roku pierwszego w Bayreuth Holendra Tułacza, scenografia jest dziełem Maxa Brucknera, dyryguje Feliks Mottl. W partii Senty wielki sukces odniosła wtedy Emmy Destinn. Cosima i Winifred dbają, by na kierowanych przez nie festiwalach pojawiali się najbardziej znani dyrygenci i śpiewacy. Ta druga pani sprawia, że do Bayreuth przyjeżdża w 1926 roku Lauritz Melchior, który rozpoczyna od Parsifala, w późniejszych latach śpiewa z powodzeniem Tristana. W 1930 roku pojawia się Arturo Toscanini, który przygotowuje premiery Tannhäusera oraz Tristana i Izoldy, w następnym roku prowadzi jeszcze Parsifala. W 1934 r. Ryszard Strauss dyryguje Parsifalem, a 1939 Victor de Sabata Tristanem. W dotychczasowej historii festiwalu nigdy jeszcze nie wystawiono tutaj Boginek, Zakazu miłości i Rienziego, czyli wczesnych oper Ryszarda Wagnera. Jedynym niewagnerowskim dziełem, jakie od czasu do czasu pojawia się w Bayreuth, jest IX Symfonia d-moll L. van Beethovena.
Adam Czopek
Patrz też: