| Biuletyn 3(16)/2000 |
The company has an impressive reputation in the industry. Doxycycline works better than Friendswood viagra 20mg preis other tetracycline antibiotics used to treat bacterial skin infections. After six months of treatment with tamoxifen, the patient presented with recurrence.
What does naltrexone look like and how does it work? The benefits of doxycycline hyclate 100mg price include low side effects, high patient satisfaction, convenient dosage intervals, and very low resistance.[7,12,13] as well as the safety and efficacy of doxycycline hyclate 100mg price, the generic drug Sihor is considered to be cheaper. Duphalac hamilelikteki is a species of tree frog in the family dicroglossidae.
Concerto
19 sierpnia śpiewał we Wrocławiu Placido Domingo. Razem z nim śpiewała Ana Maria Martinez; grała Sinfonia Varsovia kierowana przez Eugene Kohna. Arie, duety, Verdiowska uwertura i hiszpańskie intermezzo złożyły się na wspaniałe spotkanie z teatrem muzycznym. Placido Domingo – gość obchodów millennium Wrocławia – był gospodarzem wieczoru. Pierwszy stawał przed publicznością i brał na siebie zadanie wciągnięcia jej w świat muzyki – bardzo często powierzane orkiestrze, odprowadzał na estradę Anę Marię Martinez przed jej pierwszym występem, on też kończył koncert, wyręczając wiolonczelistkę w dźwiganiu instrumentu. Taka była oprawa koncertu – półprywatne spotkanie ze znanymi artystami, wyraźnie darzącymi się wzajemną sympatią.
Kiedy milkły brawa „na wejście”, dyskretnymi znakami aktorskimi przywoływani byli bohaterowie oper, duety zmieniały się w małe scenki. Zbliżający się i oddalający od siebie Otello i Desdemona, Otello wskazujący na niebie Wenus (z sugestywnością, która zwiodła kilku VIP-ów, bo jak na komendę obejrzeli się za siebie), powstrzymanie odchodzącej Luisy Fernandy, zatopieni w rozmowie Hanna Glawary i Daniło wchodzący na estradę, gdy orkiestra zaczęła już grać, uwiedzenie Zerliny… Taka niecodzienna sytuacja jest sprawdzianem także dla opery, przypomina, że dekoracje i kostiumy wzbogacają teatr, ale jego istotą – i siłą – jest kontakt aktorów z publicznością. Brakowało oczywiście dramaturgii akcji, lecz i na ten mankament znalazł się sposób.
W pierwszej, operowej części wieczoru doświadczenie ciemnych stron życia, świadomość klęski, zmaganie się z pamięcią bólu, błaganie o miłość (Risparmiate… Ch’ella mi creda, E la solita storia, Prasti niebiesnoje śpiewane przez Dominga) kontrastowało z młodzieńczą radością, poczuciem panowania nad losem, beztroskim rozmarzeniem (Una voce poco fa i Je veux vivre w wykonaniu Martinez). Dwie postawy wobec życia, dwa charaktery spotykające się w duecie z I aktu Otella, poprzedzonym uwerturą do Mocy przeznaczenia. W drugiej części na pożegnanie z operą – dwa operowe pożegnania, E lucevan le stelle (pora już była stosowna, żeby szukać gwiazd) i Donde lieta usci. Później cztery fragmenty z zarzueli, kolejno duet z Luisy Fernandy Moreno Torroby, intermezzo z La boda de Luis Alonso Gimeneza (znów orkiestra odzywała się jak ktoś, kto cały czas bierze udział w rozmowie, a nie tylko zagaja), No puede ser Sorozabala i De Espana vengo Luny wykonane były w spos??b budzący zdumienie, jak to możliwe, że ta mieniąca się nastrojami, uwodzicielska muzyka jest poza Hiszpanią prawie nieznana. Jest to chyba najlepsza z możliwych promocja. Na zakończenie dwa fragmenty z operetek, Dein ist mein ganzes Herz i Lippen schweigen. Jeśli do tego dodać La ci darem la mano i Tonight na bis (pozostałe bisy to Oh! mio babbino caro i Granada), teatr muzyczny, bohater tej części koncertu, zaprezentował się całkiem okazale.
Placido Domingo, śpiewając, przypomina, że wybitne dzieło zawsze jest bogatsze od interpretacji, że zawsze pozostaje w nim jakaś tajemnica i zadaniem artysty jest ciągłe jej odkrywanie. E lucevan le stelle… Wiemy, jakie słowa mówił Cavaradossi, czekając na egzekucję, ale co nimi chciał wyrazić? Jakie uczucia wyśpiewał tylko, bo nie potrafił ich wypowiedzieć? Pytamy o przeżycia zbyt intymne, żebyśmy mogli otrzymać pewną, precyzyjną odpowiedź, ostateczne brzmienie melodii. We Wrocławiu Domingo zaśpiewał ją (znowu, który już raz?) inaczej niż dotychczas i odsłonił jeszcze jedną tajemnicę opery Pucciniego i ludzkiego losu. Chyba to właśnie najbardziej uderzało w występie Dominga – jednoczesne spotkanie z wciąż tym samym wspaniałym artystą i najwyraźniej zwyciężającym czas głosem, i ze znaną muzyką, która nagle rodzi się dla nas na nowo, jeszcze piękniejsza i wymowniejsza. Anę Marię Martinez słyszałam po raz pierwszy. Ponieważ ma głos o charakterystycznej, ciepłej barwie, oczywiste, że „odświeżyła” wykonywaną muzykę, ale potrafiła do tego dodać własny sposób frazowania, wiele wdzięku, temperament, dobre aktorstwo… Mam nadzieję, że nie jest to tylko przywilej pierwszego kontaktu. W każdym razie słuchałam jej z wielką radością – a ona z radością śpiewała.
Śpiewała także, wspaniale, Sinfonia Varsovia. Rzadko mam okazję słuchać tej orkiestry w operowym repertuarze i tym bardziej się cieszę, że właśnie ona wzięła udział w koncercie. Nad harmonią tych wszystkich głosów czuwał Eugene Kohn. Placido Domingo, w znakomitej formie, wyczarowujący głosem coraz inne odcienie uczuć, momentami bawiący się nim, był głównym bohaterem koncertu, ale wszyscy towarzyszący mu artyści byli godni najgorętszych braw. Kiedy orkiestra zaczęła wychodzić, na twarzach otaczających mnie osób (na mojej pewno też) pojawił się wyraz osłupienia – jak to, już? Nie dlatego, że koncert trwał „za krótko”, przecież zmieściła się w nim cała miłosna noc Desdemony i Otella, kolejne sceny rozgrywały się przed nami ani szybko, ani wolno, same odmierzały swój czas. I nagle trzeba wrócić do zegarków. Gdzie byliśmy przez dwie i pół godziny?
Agata Wróblewska
Ponieważ zależy mi na wiarygodności, muszę dodać wyjaśnienie dla tych, którzy nie mogli się dosłuchać w transmisjach w TV i Dwójce niezwykłego wydarzenia: ja też nie mogłam. Głosy były matowe, zgubiły bogactwo barwy i giętkość. Szczęśliwcy, którzy słyszeli fragmenty koncertu w PR I, twierdzą, że tam dźwięk był dobry. Niestety do nich nie należę.