Biuletyn 3(16)/2000  

This may be why it can be used as a treatment option. This means that there is something about https://fotografiazapata.com/1996-kamagra-100-mg-tablet-nas?l-kullan?l?r-67983/ the dose of prednisone you are taking that may have the side effects you have mentioned. Dapoxetine was also reported to be safe in patients with high blood pressure, heart disease, diabetes, and depression.

How long does it take for the effects to kick in after taking priligy? The drug is used to annually cialis pagamento in contanti alla consegna treat staphylococcus aureus infections. Q: what's the most common side effect of prednisone?

Hamlet Ambroise Thomasa

Ambroise Thomas (1811-1896), kompozytor i przez ponad dwadzieścia lat dyrektor Paryskiego Konserwatorium, był przez wielu krytyków uważany za konserwatystę, który pragnie jedynie zaspokajać gusta mało wymagającej klasy średniej. Zarzuty te niewiele go obchodziły. Cenił sobie sukces komercyjny i nie widział nic złego w tworzeniu utworów „lekkich, łatwych i przyjemnych” dla ucha. Większość z melodyjnych oper Thomasa odeszła w zupełne zapomnienie; do dziś przetrwały jedynie Mignon i Hamlet, niewątpliwie najlepsze utwory kompozytora.

Premiera Hamleta 9 marca 1868 była największym sukcesem Thomasa. Publiczność tłumnie przychodziła do Opery Paryskiej, by oklaskiwać Jean-Baptiste’a Faure w roli Hamleta i Christine Nilsson w roli Ofelii. Nikomu zbytnio nie przeszkadzały zmiany i uproszczenia dokonane w Szekspirowskim oryginale przez librecistów, Michela Carré i Julesa Barbiera (którzy napisali również libretta do m.in. Fausta i Romea i Julii Gounoda). Krytycy jak zwykle zarzucali Thomasowi stworzenie dzieła, które jest zaledwie zbiorem melodyjnych arii i efektownych chórów i okazją do koloraturowych popisów dla sopranu śpiewającego Ofelię (po Christine Nilsson błyszczały w tej roli takie gwiazdy, jak Emma Calvé, Nellie Melba, Mary Garden czy, już bardziej współcześnie, Joan Sutherland i June Anderson). Niewątpliwie są w tej operze fragmenty raczej mało interesujące zarówno pod względem muzycznym, jak i dramatycznym (nudnawy balet), zdecydowanie jednak przeważają sceny, w których Thomas imponuje nie tylko łatwo wpadającymi w ucho melodiami (znakomity duet Gertrudy i Hamleta czy niezwykle poruszający monolog Etre ou ne pas etre).

Wielkim osiągnięciem kompozytora jest też bez wątpienia postać tytułowa – mimo wszelkich zmian w tekście bardzo zbliżona do Szekspirowskiego Hamleta. Rola ta wymaga wybitnego barytona i to przede wszystkim od niego (a nie od koloratur wyśpiewywanych przez Ofelię) zależy sukces opery. Poza posiadaniem niezłej „góry” (jest w partyturze kilka niebezpiecznych wysokich dźwięków) i niezłej kondycji (Hamlet ma sporo do śpiewania) wykonawca roli Księcia Danii powinien być również świetnym aktorem. Bo sam nawet najpiękniejszy głos nie wystarczy, by przedstawić targające duszą młodego księcia wątpliwości, by pokazać Hamleta czułego i zakochanego i Hamleta szalonego, opętanego pragnieniem pomszczenia zamordowanego ojca. Do wybitnych wykonawców tej wymagającej partii należeli tacy następcy Jean-Baptiste’a Faure jak Victor Maurel (pierwszy Jago i Falstaff Verdiego), Titta Ruffo i Mattia Battistini. Współcześnie sukcesy w roli Hamleta odnosili Sherrill Milnes, Thomas Allen czy ostatnio Thomas Hampson, który wraz z Natalie Dessay i José Van Damem wystąpił w tym roku (w Tuluzie i Paryżu) w najnowszej inscenizacji Hamleta Ambroise Thomasa.

Treść opery

Osoby: Hamlet – baryton; Ofelia – sopran; Klaudiusz, król Danii i stryj Hamleta – bas; Gertruda, matka Hamleta i żona Klaudiusza – mezzosopran; Poloniusz, ojciec Ofelii – bas; Laertes, brat Ofelii – tenor; Duch ojca Hamleta – bas

AKT I

Na zamku w Elsynorze odbywa się koronacja Gertrudy – małżonki króla Danii, Klaudiusza. Książę Hamlet, pogrążony w smutku po śmierci ojca, ma żal do matki za szybkie powtórne małżeństwo. Ponure rozmyślania przerywa mu pojawienie się ukochanej Ofelii (duet miłosny Doute de la lumiere).

Ofelia i Poloniusz żegnają Laertesa, który wyjeżdża z Danii. Hamletowi ukazuje się Duch ojca, który opowiada, jak został zamordowany przez swego brata. Hamlet poprzysięga zemstę.

AKT II

Ofelia rozpacza, ponieważ jest przekonana, że Hamlet już jej nie kocha. Prosi królową o pozwolenie wst??pienia do klasztoru, ale Gertruda, zaniepokojona dziwnym zachowaniem syna, odmawia. Klaudiusz bezskutecznie próbuje uspokoić obawy żony.

Hamlet zaprasza grupę wędrownych aktorów, by zabawili dwór jedną ze swoich sztuk. Po toaście Hamleta (O vin, dissipe la tristesse) aktorzy przedstawiają Śmierć króla Gonzago. Klaudiusz nie potrafi ukryć zdenerwowania, gdyż sztuka pokazuje okoliczności śmierci ojca Hamleta.

AKT III

Akt ten rozpoczyna monolog Hamleta oparty na słynnym Być albo nie być (Etre ou ne pas etre). Nadchodzi Klaudiusz. Ukryty za kotarą Hamlet podsłuchuje rozmowę króla z Poloniuszem, która potwierdza wszystkie jego podejrzenia co do tajemniczej śmierci ojca. Zdruzgotany wiadomością, że Poloniusz wiedział doskonale o haniebnym spisku, książę gwałtownie odrzuca Ofelię i jej miłość.

Dochodzi do konfrontacji między matką i synem. W ostatniej chwili Duch ojca powstrzymuje Hamleta przed zabiciem Gertrudy.

AKT IV

Po obowiązkowym w Operze Paryskiej balecie następuje scena szaleństwa Ofelii (A vos yeux… Partagez-vous me fleurs… Et maintenant ecoutez ma chanson), po czym zrozpaczona dziewczyna topi się w rzece.

AKT V

Scena na cmentarzu. Hamlet spotyka grabarzy przygotowujących nowy grób i dowiaduje się o śmierci Ofelii (Comme une pale fleur eclose au souffle de la tombe). Nadchodzi kondukt pogrzebowy i po raz trzeci pojawia się Duch ojca Hamleta, przypominając młodemu księciu o zemście. Hamlet zabija Klaudiusza i zostaje ogłoszony królem (Vive le roi Hamlet!).

Dyskografia

  • Sherrill Milnes, Joan Sutherland, James Morris, Gosta Winbergh, Keith Lewis, John Tomlinson; dyr. Richard Bonynge; DECCA 433 857-2
  • Thomas Hampson, June Anderson, Samuel Ramey, Denyce Graves, Gregory Kunde; The London Philharmonic, dyr. Antonio de Almeida; EMI CDS 754820 2

Anna Kijak


Patrz też: