| Trubadur 1(22)/2002 |
Some of the risk factors may be increased in the presence of an increased risk of prostate cancer. The dose that has to be taken is usually between levitra 10 mg rezeptfrei Landsberg am Lech 200mg to 400mg. The information and materials in this book have been carefully reviewed and are believed to be accurate.
Evermectin a potent insecticidal larvicide, is of great and immediate commercial and ecological importance. Pintu terpercaya sangat tergugut, kita pastikan bahawa mereka mendapat hasil yang xenical 120 mg 84 stück preisvergleich Santiago Atitlán dicapai secara langsung. Amoxil 500 mg dosage amoxil 200 mg online amoxil.com amoxil.com amoxil.org.
Teatr Wielki w Łodzi
9 lutego 2002 r. premierą Falstaffa G. Verdiego Teatr Wielki w Łodzi rozpoczął obchody Jubileuszu 35-lecia swego istnienia. To tylko 35 lat pracy – mówi dyrektor naczelny i artystyczny TW, Marcin Krzyżanowski – ale kiedy studiuje się materiały, dokumentację dokonań, widzi się rangę i skalę osiągnięć. Ten teatr przejął całą tradycję dziewiętnastowieczną i początku wieku dwudziestego operowej Łodzi, uwieńczył sukcesem dziesiątki lat walki miasta o stałą scenę dla opery. Ważne jednak, że potrafił nam współczesnym prezentować odkrywcze realizacje, poruszać wyobraźnię ich kształtem muzycznym, inscenizacyjnym, scenograficznym (…) Ciągle mam jeszcze w pamięci to, co mi opowiadała pani Sabina Nowicka; jak ten teatr, budowany jako dramatyczny, stał się operowym, jak mocni w swym dążeniu do celu byli ci ludzie kochający operę, którzy nakłonili władze do zmiany decyzji. Jakże to było trafne postanowienie! Powstał teatr z wielkimi możliwościami inscenizacyjnymi, który osiągnął znakomite sukcesy, rozsławiał miasto.
Łodzianie sto lat czekali na stałą scenę operową w swoim mieście. Rosnące w latach 60. XIX wieku zainteresowanie łodzian operetką i wodewilem spowodowało przybycie do Łodzi w 1873 r. włoskiego zespołu operowego Józefa Crottiego (pokazano m.in. Cyrulika sewilskiego, Rigoletta, Traviatę, Łucję z Lammermoor). W 1875 r. Towarzystwo Artystów Dramatycznych Juliana Grabińskiego wystawiło Halkę Moniuszki. Przedstawienie opery zostało tak entuzjastycznie przyjęte, że inne polskie i zagraniczne (m.in. z Włoch, Francji, Rosji) objazdowe zespoły teatralne zaczęły coraz częściej odwiedzać Łódź, prezentując najbardziej znane opery i operetki. Niestety, brak odpowiednich finansów i artystycznej siły fachowej nie pozwalał na utworzenie stałej sceny operowej. Przez prawie osiemdziesiąt lat korzystano więc jedynie z gościnnych występów. W Łodzi pojawiali się tacy artyści, jak: Ada Sari, Ewa Bandrowska-Turska, Adam Didur, Ignacy Dygas, Jan Kiepura. Przez ten cały czas rozwijało się także w Łodzi szkolnictwo muzyczne, tworzyły się liczne, prezentujące różny poziom artystyczny, zespoły operowe. Najważniejszymi z nich były: Opera Łódzka Czesława Janowskiego działająca w latach 1893-1896, Lutnia, która wystawiła w 1907 r. Verbum nobile i Flisa, powstałe w 1916 r. Łódzkie Kółko Operowe, Sekcja Operowa utworzona w 1918 r. przez Towarzystwo Muzyczne im. F. Chopina. Zorganizowanie stałej opery w Łodzi udało się jednak dopiero po II wojnie światowej Stowarzyszeniu Przyjaciół Opery Łódzkiej.
Na wniosek Stowarzyszenia 1 lipca 1954 r. uchwałą Prezydium Rady Narodowej utworzono Operę Łódzką. Do jej powstania przyczynili się: prof. Wladysław Raczkowski (dyrygent), prof. Tomasz Kiesewetter i Mieczysław Drobner, później jednym z dyrektorów była Sabina Nowicka. Jednocześnie powstało Studium Operowe, mające kształcić nowych śpiewaków. Na inaugurację (18.10.1954) wystawiono Straszny dwór w reż. J. Merunowicza. Z Operą współpracował też K. Dejmek. Mimo że Opera pracowała w trudnych warunkach (nie posiadała przecież własnej sceny, a przedstawienia odbywały się w Teatrze Nowym i Teatrze im. S. Jaracza, nie posiadała własnych pracowni scenograficznych, a zespół artystyczny był początkowo niewielki), jej popularność szybko rosła, wystawiano coraz więcej tytułów (m.in. Cyganerię i Don Giovanniego), przybywało artystów. W 1957 r. utworzono także, pod kierownictwem Feliksa Parnella, pierwszy profesjonalny zespół baletowy, który odbył wkrótce kilka zagranicznych tournées. Opera Łódzka przygotowała łącznie 33 premiery zanim dała pierwsze przedstawienie we własnym, nowym budynku – Teatrze Wielkim.
Zaraz po II wojnie światowej zrodziła się idea zbudowania w Łodzi reprezentacyjnego gmachu dla teatru dramatycznego. W 1948 r. ogłoszono konkurs na projekt takiego obiektu. Po wielu dyskusjach architektami Teatru Narodowego (taka była początkowo nazwa) zostali Józef Korski, Witold Korski i Roman Szymborski. Przy projektowaniu współpracowali także wybitni reżyserzy i teatrolodzy – Leon Schiller, Otto Axer, Tadeusz Laskowski. W 1949 r. rozpoczęto budowę, która z przerwami trwała aż 18 lat. W 1954 r. uchwała Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi zmieniła – głównie na prośbę nowo powstałej, ale i bezdomnej Opery Łódzkiej – przeznaczenie obiektu na teatr operowy. Powstał drugi pod względem wielkości gmach operowy w kraju i jeden z większych w Europie. Łączna kubatura budynku głównego i technicznego wynosi 195 000 m3. Scena główna (wymiary: 26 m szerokości, 39,5 m głębokości, łącznie z zasceniem) składa się z sześciu dużych zapadni (mogących jeździć do trzech metrów w górę i w dół) i mniejszej zapadni w proscenium. Na scenę główną z dwóch kieszeni scenicznych oraz z zascenia może wjeżdżać z dekoracjami 15 dużych wózków. Teatr posiada też scenę obrotową o średnicy 16 m. Nad sceną główną zamontowanych jest 47 sztankietów do podnoszenia i opuszczania dekoracji. Wysokość sceny wraz z proscenium, sznurownią i stropem wynosi 46 m. Scena wyposażona jest w 314 regulowanych obwodów świetlnych. Widownia teatru liczy ponad 1300 miejsc.
Dziś budynek Teatru Wielkiego stoi na jednym z centralnych placów miasta, w miejscu, gdzie krzyżuje się większość linii komunikacyjnych, około 600 metrów od dworca PKP i PKS. W pobliżu znajdują się dwa hotele o podwyższonym standardzie – Centrum i Grand.
Wróćmy jednak do początków TW. Na początku lat 60. Opera Łódzka przeprowadziła się do części gotowych pomieszczeń, jednocześnie utrzymując swoją dotychczasową działalność. W 1962 r. utworzono Studium Choreograficzne mające kształcić przyszłych tancerzy. 23 sierpnia 1966 r. Opera Łódzka zmieniła nazwę na Teatr Wielki w Łodzi. 19 stycznia 1967 r. kurtyna TW po raz pierwszy poszła w górę. Podczas pierwszego galowego wieczoru pokazano Halkę Moniuszki, a w następnych trzech dniach: Kniazia Igora Borodina, Straszny dwór Moniuszki i Carmen Bizeta. Przed kasami ustawiały się kilometrowe kolejki, każdy chciał zobaczyć wielkie inscenizacje w nowoczesnym gmachu. W pierwszym roku działalności teatru odbyły się jeszcze premiery Rigoletta G. Verdiego (12.05.67), Pana Twardowskiego L. Różyckiego (24.06.67), Damy pikowej P. Czajkowskiego (5.11.67), Zemsty nietoperza J. Straussa (30.12.67).
Przez 35 lat swojej działalności Teatr Wielki w Łodzi przygotował blisko 200 premier. Zrealizowano tu dzieła zarówno kompozytorów tzw. klasycznych, jak: Bellini, Bizet, Czajkowski, Donizetti, Gounod, Mozart, Puccini, Rossini, Verdi, Wagner, jak i współczesnych: Arthur Bliss, Krzysztof Penderecki, Sergiusz Prokofiew, Igor Strawiński, Romuald Twardowski, a ostatnio Philip Glass i Francis Poulenc. TW przygotował 29 premier polskich i światowych, m.in. były to: Tragedyja albo rzecz o Janie i Herodzie, Lord Jim i Maria Stuart Romualda Twardowskiego, Henryk VI na łowach K. Kurpińskiego, Orfeusz C. Monteverdiego, Gajane A. Chaczaturiana, Zorba Johna Kandera, Ubu Rex K. Pendereckiego, Dialogi karmelitanek F. Poulenca, Echnaton P. Glassa.
W 1999 r. rozpoczęła swoją działalność eksperymentalna SCENA X. Inauguracyjnym spektaklem, przygotowanym w ramach współpracy z festiwalem Warszawska Jesień było przedstawienie opery Roberta Ashleya pt. Dust. Kolejną pozycją była Genezis z Ducha – widowisko wieloparametrowe Marcina Krzyżanowskiego wg Juliusza Słowackiego.
Od początku swego istnienia TW w Łodzi jest miejscem międzynarodowego festiwalu, organizowanego w formie biennale – Łódzkich Spotkań Baletowych, w których wzięły udział wszystkie najwybitniejsze zespoły baletowe z całego świata, m.in.: Balet XX Wieku Maurice’a Bejarta, Cullberg Ballet, Stuttgarter Ballett, Nederlands Dans Theater, Sadler’s Wells Royal Ballet, Batsheva Dance Company, Ballet Nacional de Cuba Alicji Alonso, Sankt-Petersburski Teatr Baletu Borisa Ejfmana, Elisa Monte Dance Company.
TW w Łodzi prowadzi też rozległą działalność impresaryjną, dzięki której jego spektakle prezentowane były w krajach całej Europy i USA. Do najbardziej spektakularnych występów teatru należą występy gościnne w Messynie, Lyonie, Moskwie.
Orkiestra TW, ciesząca się wielką renomą także poza granicami kraju, zapraszana jest często do udziału w koncertach i na festiwalach w Polsce i za granicą, m.in.17 lipca ubiegłego roku wystąpiła z José Carrerasem na jego koncercie w Berlinie.
TW od lat jest także organizatorem akcji Bliżej Teatru Wielkiego, dzięki której na widowni zasiadają, poza łodzianami, widzowie z dawnych województw: sieradzkiego, płockiego, skierniewickiego oraz częstochowskiego. Od początku istnienia TW na jego scenie pojawiali się wybitni polscy śpiewacy: Delfina Ambroziak, Teresa May-Czyżowska, Maria Fołtyn, Izabella Nave, Halina Romanowska, Teresa Wojtaszek-Kubiak, Stefania Toczyska, Teresa Żylis-Gara, Ryszard Karczykowski, Tadeusz Kopacki, Zdzisław Krzywicki, Tomasz Fitas, Jerzy Jadczak, Antoni Majak, Władysław Malczewski, Eugeniusz Nizioł, Wiesław Ochman, Andrzej Saciuk, Florian Skulski, Romuald Spychalski.
Na łódzkiej scenie występowali gościnnie wybitni soliści o randze światowej, m.in.: Victoria de Los Angeles, Fedora Barbieri, Gwendolyn Bradley, Barbara Hendricks, Luigi Alva, Renato Bruson, Andrea Bocelli, Franco Bonisolli, Nicolai Gedda, Salvatore Licitra, Salvatore Fisichella. Reżyserowali tu m.in.: Danuta Baduszkowa, Maria Fołtyn, Laco Adamik, Kazimierz Dejmek, Adam Hanuszkiewicz, Ryszard Peryt, Maciej Prus, Henryk Baranowski, Krzysztof Kelm. Dyrygowali m.in.: Ewa Michnik, Henryk Czyż, Zygmunt Latoszewski, Bogusław Madej, Wojciech Michniewski, Tadeusz Kozłowski, Andrzej Straszyński, Aleksander Tracz, Antoni Wicherek, Bohdan Wodiczko, Marco Balderi.
Swój udział w tworzeniu historii i wielkości TW mieli i mają nie tylko artyści, ale także cała rzesza jego pracowników, których nie widzi się na scenie, ale bez których teatr nie mógłby istnieć i funkcjonować. Trzeba bowiem wiedzieć – mówi dyrektor Krzyżanowski – że to jest teatr wielopokoleniowy, pracowali tu rodzice, często pracują dzieci. Dla wielu jest ich całym życiem. Mimo najczęściej skromnych zarobków chcą tu być, bo to stwarza im możliwości kreacyjne.
Ten teatr to nie jest zwykłe miejsce pracy – stwierdza Stanisław Dyzbardis, z-ca dyrektora TW, związany z teatrem od początku jego istnienia – do którego przychodzi się na parę godzin, by przez resztę dnia o nim zapomnieć. To szczególne miejsce, gdzie genius loci tworzy niezwykle silne więzy emocjonalne, które powodują, że Teatr zaczyna być drugim domem.
A dla widzów – Teatr Wielki jest wyjątkowym i magicznym miejscem, przenoszącym ich w świat ukochanej przez nich sztuki, przynoszącym niezapomniane przeżycia i wzruszenia, z których każde jest niepowtarzalne.
Na koniec przytoczmy jeszcze raz słowa dyrektora Krzyżanowskiego: To co najważniejsze w dziejach naszej operowej sceny streszcza się w jednym zdaniu: ten Teatr wyznaczał wysokie standardy wykonawcze i inscenizacyjne. Chciałbym, żeby tak było nadal. Wytworzył też swoje specyficzne otoczenie, związał ze sobą wierną publiczność, często wielopokoleniową (…) Bardzo bym się cieszył, gdyby właśnie jubileuszowe obchody i najnowsza premiera przypomniały wiele wspaniałych kart w historii Teatru Wielkiego, znakomitych wokalistów, muzyków, dyrygentów, wybitne przedstawienia, pomogły nam podjąć polemikę ze współczesnością, z jej agresywnością i obojętnieniem na wysoką sztukę. (…) Jubileusz to dzień dzisiejszy i świadomość, że nie wolno nic zgubić z przeszłości, by dalej w tym miejscu trwała Sztuka.
Dorota Pulik, Monika Pulik