Ogólnopolski Klub Miłośników Opery "Trubadur" Pod Patronatem Programu II Polskiego Radia

Co było, a co będzie

Za sobą mamy już X (jubileuszowy) Festiwal Mozartowski. Publiczność tłumnie przybywająca ze wszystkich stron Polski i świata miała znowu okazję zapoznać się z tak mało znanymi dziełami scenicznymi Wolfganga Amadeusza, jak: Betulia liberata, Il Sogno di Scypione, Die Schuldigkeit des ersten Gebots czy Zaide (Aria śmiechu w wykonaniu Andrzeja Klimczaka to prawdziwa perełka). Oczywiście najbardziej oblężone były spektakle Wesela Figara, Czarodziejskiego fletu i Don Giovanniego, który bił rekordy popularności. Trudno zgodzić się z uwagami niektórych krytyków, że pokazywane co rok inscenizacje opatrzyły się (no, chyba, że ktoś chodzi na spektakle tylko z dziennikarskiego obowiązku). Pomyśleć należy nie tylko o stałych bywalcach Festiwalu, ale i o osobach po raz pierwszy, i być może jedyny, oglądających piękne przedstawienia mozartowskie w WOK. W codziennej prasie znalazł się również zarzut, że wielbiciele na próżno oczekiwali w tym roku występów Dariusza Paradowskiego. Otóż prawdziwi wielbiciele nie oczekiwali ich wcale, bo już po majowej konferencji prasowej, a najpóźniej po zakupie książki programowej wiedzieli, że ten podziwiany sopranista nie jest przewidziany w obsadach ani na ten, ani niestety na przyszły Festiwal. We wszystkich obejrzanych przeze mnie przedstawieniach (a widziałam w tym roku „tylko” 10) błyszczały zarówno gwiazdy WOK, artyści dobrze znani warszawskiej publiczności, jak i młodzi śpiewacy rozpoczynający, mam nadzieję, wspaniałe kariery. Tak było np. już podczas wystawionego na otwarcie festiwalu Wesela Figara, w którym obok A. Kurowskiej (Hrabina), M. Boberskiej (Zuzanna), A. Klimczaka (Figaro) i innych, w partii hrabiego Amavivy wystąpił Jarosław Bręk. Był to występ ze wszech miar udany. O ile w grze aktorskiej artysty można było zauważyć pewne skrępowanie (a może był to pomysł na inne odczytanie postaci Almavivy, który miast podszczypywać na prawo i lewo dziewczęta, samym swym czarem powoduje, że to one garną się do niego), o tyle jego kreacji od strony wokalnej nic nie można zarzucić. Jarosław Bręk śpiewa pięknym, miękkim, jakby aksamitnym barytonem – aria Hai gia vinta la causa ukazała tego wieczoru całe swoje piękno.

Jarosław Bręk urodził w 1977 r. w Poznaniu. Jest wychowankiem profesora Stefana Stuligrosza, studiuje na Wydziale Wokalnym Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie prof. Jerzego Artysza. Jest laureatem konkursów wokalnych, zdobył I nagrodę w kategorii oratoryjno-pieśniarskiej i dwie nagrody specjalne na V Konkursie Wokalnym w Dusznikach Zdroju (1998 r.), I nagrodę w kategorii oratoryjno-pieśniarskiej, III nagrodę w klasyfikacji generalnej i dwie nagrody specjalne na XXXVI Międzynarodowym Konkursie Wokalnym Francisco Vinasa w Barcelonie (1999 r.).

Podczas tegorocznego Festiwalu Mozartowskiego odbyło się uroczyste przedstawienie uroczej opera buffa La finta semplice. Uroczyste, bo tego właśnie wieczoru świętowano w WOK 75 urodziny oraz 55-lecie pracy artystycznej Andrzeja Sadowskiego – autora scenografii do wszystkich spektakli festiwalu. Scenografia, a zwłaszcza kostiumy projektu Sadowskiego odznaczają się niepowtarzalną umiejętnością łączenia elementów z różnych epok i wesołą kolorystyką. Charakterystyczne są przede wszystkim nakrycia głowy – kapelusze, czepki, hełmy, kaski ozdobione świecidełkami, gałązkami, piórami itp. Wspaniałe kostiumy Andrzeja Sadowskiego dodają blasku spektaklowi Czarodziejskiego fletu, przyciągają wzrok w Cosi fan tutte, bawią w La finta semplice (maski malowane na twarzach wykonawców), przydają dostojeństwa bohaterom Il Re pastore, Lucio Silla, La Clemenza di Tito. Wszystkie stroje ozdabiają jeszcze wisiorki, łańcuszki, piórka, chwaściki i frędzelki przy mankietach, brzegach sukien i kamizelek. Sprawia to wrażenie przepychu i wyszukanej elegancji.

6 października premierą opery Euridice Jacopo Periego rozpoczną się w Warszawskiej Operze Kameralnej obchody 400-lecia istnienia opery jako gatunku (o planach WOK na sezon 2000/2001 pisałam już w 4 (13) numerze Biuletynu). Przypomnę: łącznie odbędzie się ponad 130 spektakli w siedzibie WOK oraz 70 za granicą. Zaprezentowanych zostanie 58 tytułów, w tym 7 premier, a będą to kolejno: wspomniana wyżej Euridice, Tancred A. Campry, Tetide in Sciro D. Scarlattiego, Rinaldo Hendla, Sroka złodziejka G. Rossiniego, Baltazar Z. Krauze i Antygona Z. Rudzińskiego (obie współczesne opery polskie zamówione przez WOK). Oczywiście program obchodów jest jedynie pewnym wyborem z całej twórczości operowej minionych wieków – wyborem podyktowanym z jednej strony przez chęć zaprezentowania publiczności oper mniej znanych, a znaczących dla historii gatunku, z drugiej strony określonym przez specyfikę WOK i jej dorobek obejmujący ponad 60 pozycji przygotowanych na przestrzeni lat. Jak powiedział dyrektor Stefan Sutkowski, artyści mają często 2-4 dni na przygotowanie się do wznowienia któregoś z dzieł. Również zaplanowane premiery są przygotowywane na wiele miesięcy naprzód, np. w maju b. r. odbywały się próby do Sroki złodziejki, która zostanie wystawiona… w styczniu 2001 roku! Równie imponująco, co program kolejnych festiwali, składających się na obchody 400-lecia opery, zapowiadają się plany występów zagranicznych WOK. We wrześniu na Festiwalu Mozartowskim w Holandii zespół przedstawi wszystkie dzieła operowe Mozarta. W październiku część śpiewaków wyruszy do Niemiec i Szwajcarii z Don Pasquale G. Donizettiego. Po premierze Tancreda A. Campry (przygotowanej przez Jean-Claude Malgoire’a), spektakl ten zostanie zaprezentowany we Francji. Pomiędzy festiwalami Rossiniego i Oper Staropolskich odbędzie się tournee WOK po Libanie, Portugalii i Francji. XI Festiwal Mozartowski poprzedzą natomiast występy zespołu w Hiszpanii (Czarodziejski flet). Można powiedzieć, że ten przebogaty sezon będzie uwieńczeniem 40-lecia działalności WOK. Rocznica istnienia tej placówki przypada bowiem dokładnie 12 września 2001 roku i zapewne zostanie odpowiednio uczczona przez dyrekcję i zespół.

Warto jeszcze dodać, że obchodom 400-lecia istnienia opery jako gatunku w Warszawskiej Operze Kameralnej towarzyszy przepięknie wydana i pełna zdjęć książka – katalog oraz bardzo interesujący plakat autorstwa Jana Młodożeńca. Poniżej przedstawiamy pełny program obchodów. Zapewne każdy wielbiciel sztuki operowej znajdzie w nim coś dla siebie.

Katarzyna K. Gardzina