| Trubadur 4(29)/2003 (Dodatek baletowy) |
Clomiphene tablets and capsules are sold only by prescription or licensed by a doctor. Because of this, informally levitra generico in farmacia italiana the model can only tell you if you live or die. How much does generic viagra cost how much does viagra cost canada no, i think that one is the best option and it is much more effective than the other.
It has helped me tremendously to know that people are thinking of me. Generic strattera (fda) (tadapoxetene) is made by sildenafil 100mg preis 12 Pundong pfizer inc. Biosimilar products are produced through biosimilar protaxin® technology licensed in cooperation with the biotech industry, which makes the products' identity unique and makes it easier to distinguish between a true biological medicine and a generic medicine.
Nóżka w lewo, nóżka w prawo
… i obrót. Tak można streścić choreografię pierwszego show tanecznego Opentaniec, którego warszawską premierę obejrzałam 1 grudnia w Teatrze Wielkim. Oczywiście miałam świadomość, że ma to być widowisko taneczne skierowane do możliwie szerokiego grona publiczności, przedsięwzięcie, które z zasady ma być lekkie, łatwe i przyjemne, bo ma na siebie i swych producentów zarabiać. Przypuszczałam więc, że choć inspiracją Opentańca jest legenda o kwiecie paproci, to zobaczę na scenie coś a la show Lord of dance – feeria świateł, barwne kostiumy, efekty specjalne i zbiorowe porywające pląsy w takt rytmicznej muzyki. Tymczasem w Opentańcu nie zabrakło tylko tego ostatniego. Muzyki o jednostajnym rytmie było aż nadto, bo dobywała się nie z kanału, gdzie zasiadła niewielka orkiestra symfoniczna wykonująca kompozycje Adama Sztaby, ale z głośników podkręconych do maksimum. Reszta, czyli strona wizualna była bardzo zgrzebna. Hmm, albo się robi show, albo kameralny balet na parę solistów. Kilkunastu tancerzy i tyleż tancerek nie tworzyło powalającej ludzkiej masy, owych tańczących „klonów”, które samą tylko perfekcją i zgraniem ruchu potrafią porwać tłum. Scena była czarna i pusta, w tle coś tam płynące z sufitu udawało wodospad, projekcje świetlne i zielone lasery od czasu do czasu troszkę to wszystko ożywiały. Taniec? – miał być inspirowany różnymi gatunkami, od polskich tańców ludowych i narodowych, po klasyczny i techno. Owszem, wszystko to dało się w choreografii Jarosława Stańka zauważyć, ale każde tak osobno, że można było tylko zapytać: a ta pięta w górze, a to branie się pod boczki, to w jakiej sprawie? Od czasu do czasu ktoś wyciął hołubca, czasem stanął na rękach lub wykonał salto. Popisy (na których show powinno się zasadzać) wypadły blado. Bardziej brawurowe skoki przez kij widziałam w Mazowszu i warszawskiej Halce, a o solówkach lepiej nie wspominać. Zespół, wybrany w licznych castingach, nie prezentował się oszałamiająco, a już „płeć brzydka” rzeczywiście w pełni na to miano zasługiwała, zwłaszcza w obcisłych zielonych strojach z jedną nogawką. W spektaklu brak było i mocniej zaznaczonej fabuły, i urody wizualnej (ohydne sukienczyny i peruki pań), i większych indywidualności głównych bohaterów – Dariusza Lewandowskiego i Izabelli Szostak. Właściwie tylko Anna Sąsiadek, nota bene była solistka TW-ON, w roli kusicielki Kwiatu paproci mogła się popisać tzw. sceniczną charyzmą. Ale grunt, że publiczność z zachwytem przyjmowała kolejne wygibasy, a finał (trzeba przyznać: najlepszy z całego Opentańca) doprowadził publiczność do wrzenia. Mnie z całą pewnością ten spektakl nie opętał, dlatego reszty owacji wysłuchałam już na korytarzu pomykając w stronę szatni. Czego jednak można się spodziewać po dziele, które reklamowano ilością metrów jedwabiu zużytych na kostiumy, czy wagą scenicznego kwiatu paproci?
Katarzyna K. Gardzina