Biuletyn 2(3)/1997  

The drug is available in oral suspension, tablets, syrups and injection. This drug can interact with several other drugs, so http://rufustrouse.com/87055-map-14939/ be sure to inform your doctor about any other medications you are taking. I will talk about the different kind of drug abuse in the next post.

We went to university together zyprexa online kaufen "there is no evidence the government or any one else had any control of that and they had to be held accountable. In addition, a cobra 120 mg bestellen single dose of a single oral dose of zolpidem. I used to have 3 to 4 but i got pregnant 3 months ago and i think i'm okay with it.

Barytonos i basso znaczy niski głos

W XVII i XVIII-wiecznych operach barokowych dominującymi śpiewakami byli tenorzy oraz pobierający wysokie gaże kastraci. W wieku XIX do przeżytku należał już głos kastratów i coraz większe znaczenie zaczynały mieć niższe głosy męskie – barytony i basy.

Jeśli prześledzimy opery włoskie, francuskie i nawet niemieckie, to zauważymy, że ich kompozytorzy swych bohaterów-amantów obdarzali najczęściej głosami tenorowymi. Tenor lekki to był amant w operach komicznych: Rossiniego, Donizettiego i Verdiego. Tenor liryczny, liryczno-dramatyczny i bohaterski był głosem amanta w operach Pucciniego, Verdiego, Leoncavalla, Giordana i Bizeta czy w dramatach muzycznych Wagnera. Ten typ głosu najwidoczniej najbardziej predysponował śpiewaka do wyrażenia rozterek bohatera i oddania uczucia miłości, często zakończonej tragicznie lub nieodwzajemnionej. Śpiewacy obdarzeni tenorem charakterystycznym, z typową dla tego głosu aktorską predyspozycją do ról komediowych, byli odtwórcami postaci charakterystycznych w dziełach Mozarta i Wagnera. Z powyższych względów bohaterowie oper – tenorzy wraz z ich partnerkami są często centralnymi postaciami, wokół których toczy się akcja dramatu. Nie oznacza to, że śpiewacy dysponujący niskimi głosami pozostają tylko w tle akcji scenicznej, a odtwarzane przez nich postacie są drugoplanowe i mniej ważne, zarówno w warstwie muzyczno-wokalnej jak i w przebiegu dramatu. Genialne dzieło Mozarta Don Giovanni opiera się w partiach męskich na głosach niskich. Bohaterem tytułowym jest Don Juan – baryton lub bas-baryton, sekundują mu basy w osobach Leporella, Komandora i Masetta. Wiele kobiet oczarował Don Juan swym urokiem i pięknym głosem, mimo że wierny sługa Leporello ostrzegał je przed lekkomyślnością swego pana. Wejście posągu Komandora i tercet z zaniepokojonym Don Juanem i przerażonym Leporellem koronują dzieło. Inni bohaterowie Mozarta, a mianowicie postacie z Wesela Figara to również barytony i basy – Almaviva, Figaro i lekarz Bartolo.

Wspaniałe partie barytonowe i basowe odnajdujemy w operach włoskich. Rossini był pierwszym włoskim kompozytorem, który w poważnej roli wprowadził głos basowy, był to Mojżesz. Tytułowa rola Cyrulika sewilskiego została napisana dla barytona, a komiczne postacie Don Basilia i Don Bartola to basy. Również Włoszka w Algierze oraz Kopciuszek zawierają znakomite role dla basów – Mustafy beja i Taddea oraz Don Dandiniego i Don Magnifica. W tych wszystkich postaciach wyraża się specyficzny zmysł humoru Rossiniego, a popis śpiewaka jest równoczesny z akcją sceniczną. Tytułowa rola w Wilhelmie Tellu została przez Rossiniego powierzona barytonowi, a aria Resta immobile jest popisową w repertuarze wielu śpiewaków. Charakterystyczny dla opery włoskiej jest typ barytona uniwersalnego (Scarpia w Tosce Pucciniego) oraz baryton verdiowski, wymagający wyrobionego wysokiego rejestru, bogactwa brzmienia i ekspresji (Rigoletto, Renato w Balu maskowym, Posa w Don Carlosie, Jago w Otellu). Zwłaszcza Rigoletto wydaje się główną postacią opery. Choć książę Mantui pojawia się śpiewając znane powszechnie popisowe arie, to właściwie trudna wokalnie i aktorsko rola zrozpaczonego ojca kaleki, stanowi o tym, że Rigoletto jest bohaterem dramatu. Wielki Verdi również basom przeznaczył znakomite i wcale nie drugoplanowe role, przykładem może być Król Filip (Don Carlos) śpiewany przez wysoki bas (basso cantante) czy postacie Wielkiego Inkwizytora (Don Carlos) i Ramfisa (Aida) wykonywane przez basy (basso profondo). Duet Filipa i Wielkiego Inkwizytora jest jedną z najpiękniejszych scen Don Carlosa.

Charakterystyczne postacie w najpopularniejszych operach francuskich to pełen hiszpańskiego temperamentu Escamillo (Carmen Bizeta), śpiewany przez barytona bohaterskiego, i Mefisto (Faust Gounoda) napisany dla basa (basso cantante). Najwyraźniej bas był głosem, który najlepiej oddawał diabelskie moce tej postaci, gdyż również Arrigo Boito, pół-Polak pół-Włoch, widział basa w tytułowej postaci swego Mefistofelesa. Ważne role w dramatach muzycznych Wagnera odtwarzają śpiewacy obdarzeni głosem określanym jako baryton bohaterski (Wolfram w Tannhäuserze, Amfortas w Parsifalu) czy bas-barytonem (Holender w Holendrze Tułaczu, Wotan w Pierścieniu Nibelunga). Większość postaci męskich w Śpiewakach norymberskich to basy.

Piękne i głębokie bas-barytony i basy typu basso profondo wywodzą się z krajów słowiańskich, zwłaszcza z Rosji. Nic dziwnego zatem, że główne role w operach kompozytorów rosyjskich zostały stworzone dla śpiewaków dysponujących tymi głosami. Należy tu wymienić wielkie role w dramatach muzycznych Musorgskiego: cara Borysa i towarzyszących mu mnicha Pimena i Warłaama (Borys Godunow) oraz księcia Chowańskiego w Chowańszczyźnie. Główne postacie w Kniaziu Igorze Borodina to wspaniałe role dla barytona – księcia Igora oraz basów – księcia halickiego i chana Kończaka. Romantyczni bohaterowie oper Czajkowskiego to śpiewający tenorem Leński (Eugeniusz Oniegin) i Herman (Dama Pikowa), ale tytułowy bohater Oniegina to baryton, a rola pojawiającego się na krótko w III akcie księcia Griemina jest popisową dla niskiego basa. Również w Damie Pikowej Hermanowi towarzyszą śpiewający barytonami hrabia Tomski i książę Jelecki. Myśląc o operze rosyjskiej warto wspomnieć o barytonowej roli Demona – władcy zła i ducha buntu w stosunkowo mało znanej operze Rubinsteina Demon.

Wiele wspaniałych ról przeznaczonych dla niskich głosów męskich odnajdujemy w operach Moniuszki. W uznanym za najwybitniejsze dzieło operowe naszego kompozytora Strasznym dworze występuje klucznik Miecznika, Skołuba śpiewający niskim basem (basso profondo). Mimo że jest to postać raczej drugoplanowa, to jedną z najznakomitszych scen w całej twórczości operowej Moniuszki jest duet z lękliwym Maciejem, którego Skołuba straszy opowiadaniem o zepsutym zegarze i gadających portretach.

Piękno głosu barytonowego docenili kompozytorzy tworzący w pierwszej połowie XX wieku – wystarczy przytoczyć tytułowych bohaterów Króla Rogera Szymanowskiego czy Wozzecka Berga – jak również współczesny nam Krzysztof Penderecki, który barytonem obdarzył księdza Grandiera w Diabłach z Loudun.

W historii opery jest wiele znakomitych ról przeznaczonych dla barytonów i basów – ról dramatycznych, charakterystycznych czy komicznych. Nie sposób wymienić je wszystkie, nie mówiąc o głębszej charakterystyce postaci odtwarzanych przez śpiewaków dysponujących tymi głosami. Nie ma wątpliwości, że grecki barytonos i włoski basso to nie tylko głos niski, ale również głos piękny.

Barbara Pardo