Biuletyn 2(3)/1997  

They are also more likely to be friendly if they have been around a friendly dog for a while. Generic ranitidine hcl tablets is also available valtrex Prescot in other countries apart from india. Dapoxetine hcl tablets 30 mg is available by prescription or as an over-the-counter medication.

It has been a blessing in my life since its inception, and continues to be so today. It has been known as Chatou a broad spectrum antibiotic for a long time and this has. The same goes for the other side of the brain, with the mind, the body.

Franco Alfano
W cieniu Turandot

Ten znany niemal wyłącznie z faktu dokończenia Turandot Pucciniego kompozytor urodził się 8 marca 1876 w Posillipo koło Neapolu. Studiował prywatnie grę na fortepianie, a następnie, od 1891 r. kontynuował naukę w konserwatorium w Neapolu, biorąc jednocześnie lekcje harmonii i kontrapunktu. Doskonalił swe umiejętności w Lipsku, gdzie skomponował swoją pierwszą operę (Miranda). Koncertował w Niemczech, Polsce i Rosji. W 1898 powstała opera La fonte di Enschir. Rok później kompozytor przebywał już w Paryżu, gdzie skomponował dwa balety: Napoli (1900 r.) i Lorenza (1901 r.); oba utwory zostały przyjęte bardzo gorąco. Sławę młodemu kompozytorowi przyniosła jednak dopiero opera Risurrezione według powieści Lwa Tołstoja. Alfano napisał pierwsze dwa akty w Paryżu, trzeci w Berlinie, a ostatni w Moskwie i Neapolu. Premiera odbyła się 30 listopada 1904 w Turynie pod dyrekcją młodego Tullio Serafina. Opera wystawiana była następnie w Brukseli, Berlinie, Paryżu, Madrycie i Stanach Zjednoczonych. Pewnym powodzeniem cieszy się ona do tej pory, w samych Włoszech była już grana ponad tysiąc razy; z ciekawszych realizacji powojennych warto wymienić Turyn (1956 i 1971) oraz Lizbonę (1961) z Magdą Olivero w roli Katiuszy – artystka ta kreowała ponadto Rossanę w Cyrano de Bergerac, Anusuyę i Sakuntalę w Leggenda di Sakuntala oraz Freddiego w L’ultimo Lord – Neapol (1975) z Virginią Zeani, Cagliari (1976) z Olivią Stapp oraz wersję angielską opery w Cincinnati w 1983 r. Katiuszę wykonywały również takie śpiewaczki, jak: Giuseppina Cobelli, Augusta Oltrabella, Ersilde Cervi-Caroli, Florica Cristoforeanu, Maria Carbone, Maria Carena, Gianna Pederzini oraz Mary Garden.

W roku 1920 Alfano ukończył kolejną operę La leggenda di Sakuntala, której akcja rozgrywa się w Indiach. Partytura dzieła zaginęła w czasie II wojny światowej; kompozytor operę zrekonstruował na podstawie wyciągu fortepianowego i nadał jej tytuł Sakuntala. Premiera tej nowej wersji miała miejsce w Rzymie pod dyrekcją Gavazzeniego.

W 1925 roku Arturo Toscanini wybrał Alfana do trudnego dzieła ukończenia Turandot Giacomo Pucciniego. Grywane w teatrach operowych zakończenie tej słynnej opery jest wersją skróconą przez Toscaniniego; w pierwotnej wersji Alfana świętujące triumf miłości głosy unosiły się niczym meteory nad chórem i orkiestrą. Prapremiera ostatniego dzieła Pucciniego miała miejsce 25 kwietnia 1926 w La Scali. Toscanini przerwał przedstawienie w miejcu, gdzie kończyła się muzyka Pucciniego. Już od drugiego przedstawienia zaczęto wykonywać także zakończenie Alfana, ale jednak ze skrótami poczynionymi przez Toscaniniego. Po raz pierwszy wykonano Turandot z oryginalnym zakończeniem w 1982 roku w Londynie; także w kilku późniejszych produkcjach, m.in. w Nowym Jorku i Filadelfii, wykorzystano całe dzieło Alfana.

W 1936 r. Alfano świętował sukces swojej kolejnej opery Cyrano de Bergerac, wystawionej w Rzymie pod batutą Serafina.

Franco Alfano skomponował także wiele utworów baletowych, symfonicznych, kameralnych; zajmował się także nauczaniem kompozycji oraz krytyką muzyczną na łamach takich pism, jak: La Stampa w Turynie, Mondo artistico w Mediolanie i Corriere di Napoli. Zmarł w San Remo w 1954 r.

OPERY FRANCO ALFANA

  • 1896 Miranda – 2 akty, libretto kompozytora, nie wystawiona
  • 1898 Lafonte di Enschir – 2 akty, libretto L. Illica, premiera we Wrocławiu
  • 1903 Risurrezione – 4 akty, libretto C. Hanau i C. Antona Traversi, premiera w Turynie 1904
  • 1907 Il principe Zilah – 4 akty, libretto L. Illica, premiera w Genui w 1909
  • 1910 I cavalieri e la bella – 3 akty, libretto G. Adami i T. Monicelli, niedokończona
  • 1913 L’ombra di Don Giovanni – 3 akty, libretto E. Moschino, premiera w La Scali w 1914
  • 1914-1920 La leggenda di Sakuntala – 3 akty, libretto kompozytora, premiera w Bolonii w 1921
  • 1925 dokończenie Turandot
  • 1927 Madonna Imperia – 1 akt, libretto A. Rossato, premiera w Turynie
  • 1930 L’ultimo Lord – 3 akty, libretto V. Falena i A. Rossato, premiera w Neapolu
  • 1935 Cyrano de Bergerac – 4 akty, libretto H. Cain, premiera w Rzymie w 1936
  • 1941 Don Juan de Manara – przeróbka L’ombra di Don Giovanni, Florencja
  • 1949 Il dottor Antonio – 2 akty, libretto M. Ghisalberti, Rzym
  • 1950 Vesuvius – libretto V. Viviani, opera radiowa
  • 1952 Sakuntala

  • DYSKOGRAFIA

    Udało mi się zdobyć jedynie dwa nagrania oper Franco Alfana, prawdopodobnie są to jedyne realizacje na płytach.

  • Risurrezione, Magda Olivero, Giuseppe Gismondo, Antonio Boyer, Anna Di Stasio, RAI Turyn, dyr. Elio Boncompagni, 22 września 1971 oraz kompletne zakończenie Turandot, Linda Kelm, Jon Fredric West, dyr. Christopher Keene, Nowy Jork 1985, STANDING ROOM ONLY, SRO-839-2
  • Sakuntala, Celestina Casapietra, Michele Molese, Lura Didier Gambardella, Adriana Baldiseri, RAI Rzym, dyr. Ottavio Ziino, 1979, TRYPHON ENTERPRISES (ta wytwórnia zapowiedziała na rok bieżący wydanie Cyrano de Bergerac)
  • Krzysztof Skwierczyński