| Biuletyn 2(7)/1998 |
Please note that, to keep up to date with ongoing developments regarding the new drug, please go to ‘new medicines’. The next morning, a brand-new, crisp, sunny day, with a gentle breeze blowing through the open window and the sound of tadalafil stada 20 mg 36 stück the sea breaking on the shore, the family and I packed up our car, headed down to the harbor and left the car at the only parking space we could find. Side effects may include: anxiety, depression, dizziness, headache, sleep disorders, dry mouth, constipation, rash, swelling of the hands or ankles, and an elevated heart-rate.
I have found this to be a very useful medicine for my condition and have found. The antibiotic is active in vitro against a large group of gram-negative and gram-positive aerobic bacteria as well as a few Oshawa aerobic gram-negative rods. Buy clomid without prescription without a perscription for a single purchase is the best option available.
Eleonora di Rovigo
Zapomniane arcydzieło
Chciałabym przybliżyć Czytelnikom prawie dziś nieznaną, a na pewno wartą przypomnienia, operę z początków XIX wieku autorstwa Arzeli Ascolego (1767-1802), znanego jako autor tylko tego jednego dzieła. Akcja Eleonory z Rovigo rozgrywa się w tytułowym Rovigo w XIII w., w czasie, gdy Toskanią wstrząsają walki między gibelinami i gwelfami. Historię tę nieznany librecista oparł na jednym z wątków Boskiej komedii Dantego.
Osoby
Hrabia Rovigo, gibelin (bas); Eleonora, jego córka (sopran); Rinaldo, kochanek Eleonory, gwelf z urodzenia (tenor); Giovanni Ferraro, kupiec wenecki (baryton).
Akt I.
Scena 1. Zamek Hrabiego. Trwają pospieszne przygotowania do uroczystości – z rozmowy służby dowiadujemy się, że mają się odbyć zaręczyny Eleonory z bogatym kupcem z Wenecji. Po chwili wchodzi Hrabia. Ma wątpliwości, czy córka będzie szczęśliwa w małżeństwie z osobą niższego stanu, ale wielki majątek przyszłego zięcia i poparcie doży mają umożliwić mu dalszą walkę ze znienawidzonymi gwelfami (aria „Filia, mercante”).
Scena 2. Ogród zamkowy. Przy blasku księżyca spotykają się Eleonora i przebrany za żołnierza Rinaldo. Eleonora podarowuje kochankowi chustkę na znak swej miłości (piękny duet „La ci darem il fazzoletto”). Dziewczyna opowiada ze smutkiem o planach ojca, po czym Rinaldo zostaje sam w ogrodzie, skarżąc się na los, który sprawił, że urodził się gwelfem (aria „O notte, o amore”). Po chwili jednak zostaje odkryty przez służbę Hrabiego i pojmany. Hrabia, słysząc hałas, pojawia się na balkonie i rozkazuje przesłuchać Rinalda. Nad zamkiem rozpętuje się burza.
Akt II
Scena 1. Kolacja na zamku Hrabiego. Hrabia omawia z córką plany dotyczące jej małżeństwa. Z sąsiedniego pokoju dobiega krzyk – to słudzy torturują Rinalda. Eleonorze wydaje się, że poznaje głos kochanka, więc przerażona pyta ojca, kto tak krzyczy. Hrabia wyjaśnia, że to słudzy złapali szpiega gwelfów i, nie dostrzegając zmieszania córki, kontynuuje wykład na temat powinności dobrej żony („Eleonora, ardir”). Eleonora słabym głosem prosi o wodę, po czym mdleje.
Scena 2. Słudzy donoszą Hrabiemu, że więzień nie powiedział ani słowa. Ujęty odwagą i nieustępliwością Rinalda, Hrabia obiecuje mu życie i wolność w zamian za przyłączenie się do gibelinów i walkę przeciw gwelfom. Rinaldo dumnie odmawia, czym zyskuje jeszcze większy podziw. W pewnej chwili Hrabia zauważa ukrytą na sercu Rinalda chustkę Eleonory. Rinaldo zdziera przebranie i ujawnia prawdziwy cel swej wizyty w ogrodzie (aria „No, soldato non son!”). Przybiega ocucona Eleonora i razem błagają Hrabiego o przebaczenie. Hrabia, wzruszony odwagą młodzieńca i łzami córki, porzuca ambicje polityczne i godzi się na ich małżeństwo.
Scena 3. Ogród zamkowy. Rinaldo i Eleonora szczęśliwi spacerują po ogrodzie (duet „Gioia, amor, speranza”). Nie wiedzą, że obserwuje ich Giovanni Ferraro ukryty w cieniu kolumny. Gdy ogród pustoszeje, kupiec, który przyjechał z Wenecji zaalarmowany przez swych zauszników, wrze gniewem. Grozi zemstą wiarołomnemu Hrabiemu, niedoszłej żonie i rywalowi (karkołomna aria „Per la morte, vendetta.”). W ogrodzie zaczynają zbierać się słudzy z orszaku kupca, gotując się do walki i wznosząc bojowe okrzyki. Aria Giovanniego przeradza się w monumentalną scenę finałową. Kurtyna zapada, gdy Giovanni daje sygnał do natarcia.
Premiera (16.01.1802 w Turynie) zakończyła się skandalem. Po II akcie publiczność nie chciała wyjść z teatru – oczekiwano III aktu, w którym nastąpi rozstrzygnięcie. Brak jednoznacznego zakończenia nie był jedynym zarzutem, jaki stawiano nowatorskiej sztuce Ascolego. Nie podobały się również słowa, jakie padają na scenie w II akcie: „Podaj mi szklankę wody” (jak wiadomo, w operze można było pić tylko wino lub truciznę). Po premierowej klęsce operę zdjęto z afisza, a sam Ascoli wycofał się z życia artystycznego i zmarł niedługo później.
Opera Eleonora z Rovigo odznacza się nie tylko nietypowym librettem – jest to dzieło niezwykle nowatorskie również w warstwie muzycznej. Odpis partytury odkrył Puccini i zaczerpnął z niego niemało pomysłów. Np. konstrukcja II aktu Toski wiele zawdzięcza podobnej scenie kolacji z Eleonory. W innym swym dziele Puccini wykorzystał piękną scenę burzy kończącej I akt dzieła Ascolego (po przerobieniu jej na scenę chóralną).
Opera obecnie jest prawie zapomniana. Ostatnie pełne wykonanie (po ponad 150-letniej przerwie) miało miejsce w 1961 roku w Bolonii (kilka przedstawień). Jednym z powodów małej popularności są być może duże wymagania techniczne, jakie Eleonora z Rovigo stawia zwłaszcza przed odtwórcami ról Rinalda i Giovanniego. Partię Giovanniego miał w swym repertuarze znany włoski baryton Anselmo Colzani. Arię Rinalda z I aktu słyszy się czasem na koncertach czy recitalach (pirackie nagranie z recitalu José Carrerasa z 1984 r. znalazło się na jednej z jego płyt). Znane jest także nagranie koncertowego wykonania całej Eleonory z Rovigo, dokonane w Teatro Filarmonico w Weronie (również pirackie).
Dyskografia
- Unknown Carreras, 1986, VIDNOR, VR-23-85
- Eleonora di Rovigo, Tozzi, Giovanello, Kretz, Venti, dyr. Scudi, 1988, TRIVIUM CLASSIC, TCS 443.2
E. A. Ziemecka
Patrz też:
- Ważne informacje dodatkowe na temat tej opery można znaleźć w artykule wstępnym do numeru 3(8)/1998 Biuletynu.