| Biuletyn 3(8)/1998 |
Ampicillin (ampicillin calcium) is used in the treatment of infections caused by penicillin-sensitive bacteria, especially those that cause serious diseases. I have augmentin online kaufen crookedly done all of the research and learned all of the information that i could. The drug comes in a white to yellow crystalline powder form and is hygroscopically stable to ph 4.3-9.
Cipro is also one of the best medications you can use for treating yeast overgrowth (yeast overgrowth can also cause an imbalance in your hormone levels, resulting in. The following side effects have been observed when tamoxifen is taken as a treatment for breast cancer: breast pain and/or tenderness (tenderness of the breast is a common symptom of a breast cancer diagnosis); breast swelling and https://setuay.pl/96204-tadalafil-auf-rechnung-kaufen-97197/ swelling in the lymph nodes (lymph nodes are the nodes that are close to the breast that may be swollen due to the spread of cancer in the lymph nodes. Some are looking for a relaxing atmosphere to sit around and listen to music, some want to learn how to play their guitar in front of you, some want to create their own musical instrument, others want to learn.
Evviva Rossini
Rossini! Z jakim namaszczeniem należy wypowiadać to nazwisko, wie każdy, kto przynajmniej raz w życiu otarł się o muzykę operową. I szczęśliwym należy nazwać fakt, iż życie operowe stolicy w pierwszych miesiącach bieżącego roku było oddane we władanie tegoż kompozytora.
Oplecenie bel cantem owych miesięcy trzeba odnotować z całym pietyzmem z dwóch zasadniczych powodów: po pierwsze, odkąd sięgam pamięcią Rossini nie gościł na scenie z taką częstotliwością, a po drugie, wśród wystawionych oper nie znalazło się najczęściej grane, największe dzieło Rossiniego, Il barbiere di Siviglia. Dzieło to z pewnością zasługuje na coraz to nowsze wystawienia i niewątpliwie można z niego nieustannie wydobywać cenne klejnoty dla duszy, lecz Rossini to nie tylko Cyrulik, o czym, zdawać by się mogło, zapominają dyrektorzy teatrów operowych. A tu nagle… tak niespodziewana duchowa pieszczota nieziemskich, rossiniowskich podróży gdzieś, gdzie rzeczywistość miażdżona ciężarem widnokręgu ginie w niepamięci wobec rajskich nut, które unieśmiertelnił sam maestro.
Udałem się w owe podróże ochoczo i z zapałem. Pierwszą z nich odbyłem 13 stycznia dzięki Warszawskiej Operze Kameralnej. Podróżowałem po bajkowym świecie, w którym dobro zwycięża zło, głupota i zachłanność roztrzaskują się o niewzruszone skały mądrości i szczodrości serca, a przewodnikiem mym była La Cenerentola.
Bodźcem do kolejnej podróży stała się wystawiona przez Teatr Narodowy w dniach 13 i 15 lutego Semiramida z Ewą Podleś w roli Arsacesa i Agnieszką Kurowską w roli Semiramidy. Jeszcze nie zdążyły opaść emocje po podróży do starożytnej Babilonii, a już 22 lutego odbyłem kolejną podróż, tym razem do domu kupca Tomasza Milla, by stać się świadkiem tryumfu, jaki święciła farsa w 1 akcie La cambiale di matrimonio. Do pełni szczęścia przyczyniła się następna podróż, nieco dalsza, bo już do Afryki, a dokładniej do Algieru, a odbyłem ją także dzięki Warszawskiej Operze Kameralnej. Obydwa spektakle, La cambiale di matrimonio i L’Italiana in Algeri, były przedstawieniami premierowymi.
Podczas wymienionych wieczorów Rossini został przyjęty z ogromną radością i zadowoleniem. Przedstawienia były przygotowane sumiennie, inscenizacja mogła się podobać, głosy były dobrane bardzo starannie. Niestety można zauważyć pewne minusy, np. w drażniących fałszach waltorni w Semiramidzie, czy we Włoszce w kawatynie Lindora Languir per una bella, w której to w głosie Zdzisława Kordyjalika było słychać słabość serca i bladość bohatera tęskniącego za ukochaną, a przecież uczucia te powinna wyrażać gra aktorska. Ale są to drobiazgi w zestawieniu z ogromnym urokiem całości.
Owo fascynujące crescendo rossiniowskie na obydwu scenach warszawskich wskazuje na pewien zwrot w stronę twórczości Mistrza z Pesaro. Mam nadzieję, że nie jest to zwrot efemeryczny, bo jakkolwiek Rossini wielkim kompozytorem jest, to nader rzadko gości na naszych scenach operowych. Sądzę, że z ogromną radością i wiarą w regularną obecność muzyki Rossiniego w przyszłości w teatrach należy przyjąć wypowiedź Stefana Sutkowskiego, dyrektora WOK, który zamierza zorganizować festiwal rossiniowski na wzór dobrze już zadomowionego Festiwalu Mozartowskiego. A gdy się to już stanie, będziemy mieli swoje Pesaro Północy.
Robert Murdza