Trubadur 3(24)/2002  

We offer the largest and most diverse selection of tamoxifen citrate on the market. A small amount may also be injected into experientially the bloodstream. The price of cipro in philippines is lower when you purchase a 30-day supply.

Propecia (finasteride) is a drug in the family of medication known as 5-alpha reductase inhibitors, or as finasteride. In addition to providing you with coupons for dapoxetine 60 price in canada discounts, sildenafil beta 100mg preis Goussainville we will provide you with tips about dapoxetine 60 price in canada that you might not have found on your own. The fda said people with an acute, life-threatening infection, such as a severe skin or lung infection, or a life-threatening systemic condition, like cancer, could be considered candidates for the drug.

Francuskie korzenie baletu

W XVII wieku francuski dwór królewski był centrum kulturalnym ówczesnej Europy, ośrodkiem, w którym powstawały i ewoluowały nowe rodzaje widowisk łączących słowo, muzykę i taniec. Początkowo na dworze odbywały się przeniesione z Włoch balety-maskarady i balety konne. Te pierwsze wykonywali zazwyczaj dworzanie przedstawiając tańce na zaimprowizowany temat (balet wiejski, balet małp). Balety konne były to wielkie widowiska, w których grupy jeźdźców w kolorowych strojach tworzyły malownicze obrazy i figury. Później pojawiły się ballets comique, czyli widowiska taneczne, w których pieśni, recytacje i taneczne entrées były połączone myślą przewodnią. Była to swego rodzaju forma przejściowa między operą i baletem (np. Ballet de la Délivrance de Renaud – Balet o uwolnieniu Rinalda, 1617). W wyniku ewolucji baletów-maskarad pojawiły się natomiast ballets a entrées. Chodzi tu o spektakl polegający na uszeregowaniu różnych scen pantomimicznych, recytacji, tańców i śpiewów bez tematu wiążącego (np. Ballet des Quatre Monarchies Chrétiennes – Balet czterech monarchii chrześcijańskich, 1635). W widowiskach tych niezależnie od tematu głównego (zawartego w tytule), występowały powtarzające się postacie: nimfy, trytony, demony, Turcy i Indianie, lekarze, złodzieje, górale, wieśniacy, zwierzęta. Ballets a entrées były wykonywane przez zawodowych tancerzy i przygotowywane przez nadwornych maîtres a danser (mistrzów tańca). Między sceny baletowe wplatane bywały pieśni i fragmenty muzyczne, służące popisowi artystów. Na zakończenie odbywał się tzw. grand ballet, w którym brali udział tańczący arystokraci i dworzanie.

Za czasów Ludwika XIII triumfy święciły coraz bardziej dziwaczne balety melodramatyczne (ballets comique). Do wielkich i wystawnych ballets a entrées teksty pisał sam kardynał Richelieu, starając się nasycić je patriotyzmem i patosem (np. alegoryczny balet Prospérité des armes de la France – Pomyślność oręża francuskiego, 1641). Ludwik XIV kochał taniec i sam chętnie brał udział w dworskich baletach, powstałych z powiązania tradycji maskarad, ballets comiques i ballets a entrées. Król uważał również, że taniec nie jest tylko rozrywką, lecz służy wychowaniu ludzi, a zwłaszcza rozwijaniu szacunku dla królewskiego majestatu. Stąd jego występy w 27 pysznych grands ballets w rolach bogów i herosów. Na przełomie XVII i XVIII wieku, na fali żądań odejścia od zbyt oficjalnego i etykietalnego stylu widowisk dworskich zaczęły powstawać pierwsze comedie-ballet (komedie baletowe) – po dziś dzień wystawiane na deskach teatrów dramatycznych, niestety pozbawione swojej oprawy tanecznej. Zarówno Natręci jak i Małżeństwo z przymusu, Grzegorz Dyndała czy Mieszczanin szlachcicem Moliera tworzone wraz z Jean Baptisete Lullym miały oprawę muzyczną i choreograficzną, przygotowaną przez autorów, jakże i Molier, i Lully byli dobrymi tancerzami.

Lully okazał się mistrzem w tego rodzaju twórczości. Komponował muzykę do baletów dworskich, pisał do nich scenariusze, a nawet układał tańce. Wspólnie z poetą Philippe Quinaultem stworzył formę spektaklu muzycznego zwaną tragédie lirique (tragedią liryczną). Przedstawienia o tematyce mitologicznej łączyły elementy wokalne i taneczne, które przeplatały się tak, że czasami trudno jest ustalić, które z widowisk tamtych czasów można zaliczyć do oper, a które do baletów (np. Cadmus i Hermione, 1673). Spektakle te, wykonywane w całości przez zawodowych tancerzy, wymusiły kształcenie nowych artystów, przede wszystkim tancerek.

Po śmierci Lully’ego miejsce tragedii lirycznych zajęły bardziej od nich rozbudowane pod względem dramatycznym opery-balety. Ich twórcą był Andre Campra, a na wyżyny formę tę wzniósł Jean-Philippe Rameau. Początkowo były to spektakle o kilku wątkach, oddzielnych dla każdego aktu i kończące się apoteozą (L’Europe Galante, 1697). Później akcja uległa ujednoliceniu, ale nadal pełna była patosu i dramatyzmu (znany niektórym Klubowiczom z wycieczki do Pragi Castor i Pollux, 1725). Dopiero pod wpływem włoskiej szkoły tańca wirtuozerskiego i związanego z nim stałego doskonalenia techniki baletowej, nastąpiło rozdzielenie żywiołów śpiewu i tańca.

Katarzyna K. Gardzina