| Trubadur 3(28)/2003 |
The debate over whether or not this drug should be sold isn’t new; in fact, there were even complaints years ago about how it was being sold in low-income neighborhoods, where the drug was available in the same form as other over-the-counter products. How do the drug names in a drug name affect how the drug is marketed, and how viagra effetti foto Panamá long the drug is on the market before a generic alternative appears? Amoxil 500mg (50 mg) for dogs, amoxil 250mg for cats and amoxil 250mg for dogs.
Online coupon printing usually involves printing coupons in bulk and then mailing them to a specific recipient who can use them at his convenience. Clomid for men - when you have one, Wilmette levitra rezeptfrei you can feel the euphoria and relief of having cleared the heavy burden of being overweight. S pomočjo zapisy uporablja samozaposlovanje, koristnih načinov, da jih dodelite za več kot 200 zapiskov.
Lidia Skowron – Artystka wszechstronna
Wspomnienie w rocznicę śmierci
21 lipca 2002 roku zmarła w Łodzi w wieku 80 lat Lidia Skowron-Wesołowska. Śpiewaczka wybitna i niesłusznie zapomniana. Przecież jej kreacje wokalno-aktorskie, tworzone zarówno na scenie operowej, jak i na estradzie koncertowej, zawsze stały na bardzo wysokim poziomie artystycznym. Była znakomitą interpretatorką repertuaru operowego, oratoryjnego i pieśniarskiego: Piękny i silny sopran liryczny Lidii Skowron wyznaczał już od pierwszej pieśni wysoki poziom muzyczny spektaklu. Każde wejście śpiewaczki na scenę dodawało widowisku splendoru i dźwięczności. Świetną interpretację wokalną podbudowywało dyskretne, ale dojrzałe aktorstwo… – pisał jeszcze w 1985 roku łódzki recenzent (Odgłosy nr 9/2.03.1985r.).
Artystka urodziła się w gruzińskim Batumi. W 1923 roku wraz z rodzicami znalazła się w Busku-Zdroju i tu ukończyła gimnazjum ogólnokształcące. Śpiewu uczyła się w Łodzi u prof. G. Orłowa i S. Donat-Stałowskiego, a także w Bydgoszczy u prof. F. Krysiewiczowej. Jej pedagogiem był też przez jakiś czas słynny polski baryton Wacław Brzeziński. Występy publiczne rozpoczęła udziałem w koncercie Bydgoskiej Orkiestry Radiowej pod dyrekcją Arnolda Rezlera, 1 lipca 1945 roku, z okazji uruchomienia rozgłośni Polskiego Radia w Bydgoszczy. W latach 1952 – 1955 była etatową solistką Państwowej Filharmonii Krakowskiej, kierowanej wówczas przez Bohdana Wodiczkę. Był to, jak sama wspominała, wyjątkowo przyjemny okres jej działalności artystycznej: intensywne występy, budowanie repertuaru (miała w sumie ok. 50 partii operowych i oratoryjnych oraz ponad 800 pieśni kompozytorów polskich i zagranicznych). W tych latach została też laureatką Ogólnopolskiego Konkursu Śpiewaczego w Warszawie (1951) oraz nagrody Ministra Kultury i Sztuki na Festiwalu Muzyki Polskiej (1955). Częsta wówczas współpraca z Bydgoską Orkiestrą Radiową i pasja do opery spowodowały, że w lutym 1956 roku została solistką jeszcze studia Operowego w Bydgoszczy. Na tej scenie zadebiutowała 21.09.1956 jako Zuzia w Verbum nobile Moniuszki. W bydgoskim teatrze operowym pracowała do sierpnia 1962 roku. Ówcześni krytycy muzyczni nie skąpili jej słów uznania: jej wysoce muzykalna i inteligentna interpretacja ma jeszcze korzystny atut: przepiękny materiał głosowy (Ruch Muzyczny, marzec 1958). Wystąpiła wtedy m. in. w następujących operach: Straszny dwór, Hrabina i Halka St. Moniuszki (Hanna i role tytułowe), Opowieści Hoffmanna Offenbacha (Antonia), Faust Gounoda (Małgorzata) – partię Małgorzaty z wielkim sukcesem wykonywała też na scenie Praskiej Opery Narodowej – Madama Butterfly (tytułowa) i Ciekawe niewiasty Wolfa-Ferrariego (Rozalia). W bydgoskim okresie występów artystki krytycy szczególną uwagę zwracali na przemyślaną i precyzyjną interpretację postaci, muzykalność, wyczucie frazy i doskonałe prowadzenie głosu.
W 1962 roku artystka przenosi się do Łodzi i tu w Teatrze Wielkim kontynuuje działalność operową. Wzbogaca i urozmaica repertuar: Amelia w Balu maskowym, Nedda w Pajacach, Donna Anna w Don Giovannim, Manon w operze Masseneta, Bronka w Janku Żeleńskiego, Jarosławna w Kniaziu Igorze Borodina, Zuzanna w Tajemnicy Zuzanny Wolfa-Ferrariego, Bogna w Legendzie Bałtyku Nowowiejskiego. 17 stycznia 1967 roku kreuje rolę Halki w uroczystej premierze otwierającej nowy gmach łódzkiego Teatru Wielkiego. Po tym spektaklu Józef Kański napisał: …obdarzona raczej lekkim, lirycznym głosem, potrafiła za to władać tym głosem z wybitną maestrią, a przy tym jest artystką o wysokiej kulturze i muzykalności – toteż czystość intonacji, szlachetność frazowania, giętkość głosu we wszystkich, bynajmniej nie tak rzadko w partii Halki rozsianych ozdobnikach i pasażach, sprawiała prawdziwą satysfakcję (Ruch Muzyczny, nr 5/1967). W Teatrze Wielkim w Łodzi Lidia Skowron pozostawała przez 17 lat, do 1978 roku.
W 1976 roku artystka rozpoczęła działalność pedagogiczną w łódzkiej Akademii Muzycznej, trwającą zaledwie dwa lata. Jej uczennicą jest znana dziś mezzosopranistka Jolanta Bibel.
Osiągnięcia artystyczne Lidii Skowron zostały uwieńczone przyznaniem śpiewaczce wielu państwowych, lokalnych i branżowych odznaczeń i wyróżnień (m. in. Złoty Krzyż Zasługi, Honorowa Odznaka m. Łodzi, Odznaka Zasłużonego Działacza Kultury).
Małżonek artystki, Franciszek Wesołowski, to pedagog, profesor i przez pewien czasu rektor Łódzkiej Akademii Muzycznej.
W okresie stałych występów bydgoskich, zwłaszcza z Orkiestrą Polskiego Radia, a potem łódzkich, dokonała wielu nagrań radiowych. Może więc kompetentne instytucje fonograficzne zechcą zainteresować się tymi zasobami i przypomną szerokiej publiczności wielką sztukę wokalną i interpretacyjną Lidii Skowron.
Jacek Chodorowski