| Trubadur 3(40)/2006 |
The drug is used for the treatment of erectile dysfunction in men. It is used to treat symptoms of ovarian cysts as disfunzione erettile l'aspirina ha lo stesso effetto del viagra well as to regulate the menstrual cycle. The drug must be given after the sfc elisa assay and must be considered to be effective up to 28 days after the end of treatment.
Zithromax tablets is a great medication in case you are looking for this drug. So i started looking for treatment and after some days i went Thongwa farmacia online spedizione gratuita cialis to doctor again and told me that i will get treatment after 6 weeks from now. Doxycycline is an antibiotic which is used to treat several medical conditions and is available as a tablet or capsule.
Szymanowski na trzy głosy
Czy wieczór baletowy może przekonać słuchaczy do niełatwej a bardzo pięknej muzyki Szymanowskiego? Odpowiedź dała inaugurująca nowy sezon Opery Narodowej premiera Szymanowski i taniec. Pomysł takiego właśnie spektaklu złożonego z trzech choreograficznych interpretacji dzieł Karola Szymanowskiego przygotowała jeszcze poprzednia dyrekcja Teatru Wielkiego w osobach Mariusza Trelińskiego i Kazimierza Korda. Emilowi Wesołowskiemu zaproponowano wznowienie jego Harnasi z 1997 roku, Ewie Wycichowskiej zaoferowano drugą okazję do zmierzenia się ze Stabat Mater, a najmłodszemu w tym gronie Jackowi Przybyłowiczowi postawiono zadanie bodaj najtrudniejsze – przełożyć na język tańca III Symfonię o podtytule Pieśń o nocy, utwór o niezwykłej formie dzieła symfonicznego z solistką-śpiewaczka i chórem, o nierównej fakturze instrumentalnej.
Jedynym motywem przewodnim wieczoru stała się muzyka Szymanowskiego, którego 70. rocznica śmierci była pretekstem do przygotowania tej premiery. Tak jak zupełnie inne dzieła wzięli na warsztat choreografowie, tak inne wizje sceniczne powstały w wyniku połączenia ich artystycznych osobowości i wybranej tkanki muzycznej.
Jacek Przybyłowicz kierował się odniesieniem do tytułu utworu – Pieśń o nocy, ale przede wszystkim nastrojem samej muzyki. Powstała choreografia prawie zupełnie abstrakcyjna, podczas której różne grupy tancerzy, duety oraz soliści za pomocą pełnego ornamentów ruchu wymyślonego przez choreografa ilustrują dzieło Szymanowskiego nie opowiadając żadnej historii. W powietrzu zawieszony jest bardzo delikatny erotyzm, bo jednak wszystko dzieje się w nocy, podczas której „jesteśmy sami” wedle słów śpiewanych przez sopran (Izabella Kłosińska), ale związki między poszczególnymi osobami pojawiającymi się na scenie są efemeryczne, pary łączą się i rozpadają, wtapiają w grupę by znów wyłonić się z półmroku spowijającego scenę. Przybyłowicz natrafił wprawdzie na problemy przy wypełnieniu sceny ruchem przy użyciu niewielkiej grupy tancerzy. Zdecydowanie lepiej czuje się w formach kameralnych pod względem liczebności zespołu i w krótszych dziełach muzycznych. Tu choreograf nie mógł przyciąć symfonii według swego „widzimisię”, wypełnił ją więc charakterystycznym dla siebie ruchem często utrzymanym w kontrapunkcie do wolnych fraz Szymanowskiego, z doskonałym wyczuciem akcentów i kulminacji muzycznych. Bardzo ciekawym elementem choreografii i inscenizacji jednocześnie było wprowadzenie na scenę w kilku momentach jeżdżącej lustrzanej platformy – swoistego miejsca odpoczynku lub intymności par biorących udział w tańcu. Zabieg ten doskonale dzieli i ożywia całość choreografii, niezmiernie udany był też nastrojowy finał w powodzi opadających z góry wirujących papierków. W Pieśni o nocy znakomicie wypadli Jacek Tyski, Anna Nowak, Dagmara Dryl, Katarzyna Lewandowska i Małgorzata Marcinkowska.
Całkowitą zmianę nastroju i myślenia o muzyce i zawartej w niej treści zaproponowała Ewa Wycichowska w Stabat Mater, które zrealizowała pierwszy raz w 1982 roku w Teatrze Wielkim w Łodzi. Wycichowska stworzyła na scenie Opery Narodowej wielki żywy fresk Piety, czyli opłakiwania zdjętego z krzyża Chrystusa. Matka Bolejąca to Matka Boska, ale także każda matka, która tragicznie utraciła syna. W misterium sceniczne zaangażowany został nie tylko balet, ale i pięknie śpiewający chór, który na początku pogrążony w mroku, w specjalnych kostiumach wydaje się być częścią oszczędnej scenografii, a potem ze świecami w dłoniach towarzyszy złożeniu do grobu. Kolejne sekwencje choreografii w równej mierze wypływają z muzyki, co ze staropolsko brzmiącego tekstu Stabat Mater w przekładzie Józefa Jankowskiego. Język tańca, którym operuje tu Wycichowska jest bardzo oszczędny, to bardziej misterium niż balet, tylko Maria Magdalena i Jan mają tu więcej do „zatańczenia”, ale przecież nie o taniec, a o zadumę, wzruszenie i zatrzymanie tu chodzi. To właśnie jest największą wartością Stabat Mater – wyciszenie, nastrój skupienia, bezgłośnej modlitwy. Niekiedy tylko chciałoby się mniej oczywistego przekazu w warstwie ilustracyjnej, mniej dosłowności w ukazaniu treści. Soliści Elżbieta Kwiatkowska, Małgorzata Dorosiewicz i Karol Urbański wykazali się wyjątkowa plastyką gestu stając się postaciami ze średniowiecznych i renesansowych przedstawień Piety.
Harnasie Emila Wesołowskiego podczas swojej premiery niecałe 10 lat temu nie zdobyły sobie przychylności krytyki i publiczności przez zbyt awangardowe potraktowanie wizji scenicznej. Zbójnicy nosili bojówki, a góralki bananowe spódnice, bo całą opowieść realizatorzy postanowili umieścić w świecie hipisowskim. Teraz balet otrzymał nowe kostiumy i nową, bardzo oszczędną, a jednocześnie piękną scenografię autorstwa Pawła Grabarczyka. Stylizowana ludowszczyzna kostiumów bardzo dobrze zrobiła całości. Czerwone portki harnasi zdecydowanie dodały im energii bardziej niż poprzednio wykorzystane wojskowe spodnie, a kolorowe spódnice i białe stroje góralek i górali rozświetliły scenę w sekwencji wesela. Ponieważ zaś wszystkich nas porywa góralska muzyka, którą w obfitości cytuje Szymanowski w swoim balecie oraz góralskie tańce, które w umiejętnej stylizacji prezentuje w tej choreografii Wesołowski, więc zamknięcie wieczoru wypada bardzo efektownie. Na plan pierwszy wysuwają się dwie męskie postaci: Harnaś Sławomira Woźniaka i żywiołowy Młody Maksima Wojtiula. W partii Młodej chciałoby się zobaczyć tancerkę obdarzoną wyrazistszą osobowością sceniczną niż Marta Fiedler. Świetna była natomiast Anna Lipczyk jako Wdowa.
Publiczność za każdym razem nagradzała wszystkie trzy choreografie gromkimi brawami, wielu widzów w przerwach wymieniało uwagi, że muzyka Karola Szymanowskiego jest zadziwiająco piękna. Każdy też typował swoją ulubioną część wieczoru – jednym podobała się najbardziej awangardowa Pieśń o nocy, inni byli poruszeni Stabat Mater, jeszcze innym najbardziej przypadli do gustu Harnasie. Dobrze się stało, że w jednym spektaklu udało sie połączyć wspaniałą i bardzo wartościową muzykę polską z talentami choreograficznymi i tanecznymi. Publiczność baletowa miała okazje posłuchać Szymanowskiego, a melomani zobaczyć różne style i techniki tańca. Choć wykonanie muzyczne premiery pozostawiało nieco do życzenia (kierownictwo muzyczne sprawował Kazimierz Kord) to wieczór ten godzien jest polecenia nie tylko koneserom.
Katarzyna K. Gardzina