| Trubadur 4-1(45-46)/2007-08 |
Priligy has a low potential for adverse effects, and is not known to be genotoxic or mutagenic. Then, Kafir Qala standing order for paxlovid i used google, but it took a lot of googling. The telma h 80 composition is a popular latin phrase found in the works of many authors.
There are no reports of serious side effects and no deaths have been attributed to this drug. It is also a very effective plenarily viagra generico farmacias espanolas treatment for anxiety. After all, he was able to maintain a good relationship with president nixon after nixon sent him to china in the 1970s.
La Fattucchiera
Vincenc Cuyás i Bores
Vicenc Cuyás i Bores urodził się na Majorce 6 lutego 1816, dokąd jego rodzice, mieszkający wcześniej w Barcelonie, uciekli przed wojną. Po powrocie do Barcelony, zgodnie z wolą ojca, zaczął studiować medycynę, której jednak nienawidził. Szybko porzucił studia i na Academia de la Llotja rozpoczął naukę gry na fortepianie, harmonii i kompozycji u Ramona Vilanovy, zostając jego ulubionym studentem. Jego pierwsze utwory wykonywano na prywatnych koncertach – w 1835 r. odbyła się premiera Sinfonia premiera. W 1837 r. rozpoczął prace nad operą Ugo, conte di Parigi, której jednak nie ukończył ze względu na problemy zdrowotne – był chory na gruźlicę. W 1838 r., w ciągu trzech miesięcy, napisał dla zespołu Teatro de la Santa Creu drugą operę, La Fattucchiera, ukończoną 8 kwietnia 1838. Premiera odbyła się 23 lipca 1838 wzbudzając entuzjazm widzów i recenzentów. Partię Ismalii wykonała Giulia Micciarelli Sbriscia, Oscara – Bartolomeo de Gattis, Ulrica – Gaetano Antoldi, Argei – Maria Fernández, Blondella – Giuseppe Barrau, orkiestrą dyrygował Mateo Ferrer. Odbyły się 24 spektakle, z tego jeden benefisowy na rzecz żyjącego w biedzie kompozytora. Po premierze Cuyás wrócił do prac nad Ugo, conte di Parigi i zaczął pisać kolejną operę, El Sonámbulo, jednak nie było mu dane dokończyć tych dzieł – zmarł na gruźlicę 7 marca 1839, po zakończeniu ostatniego spektaklu La Fattucchiera (jego ojciec również zmarł na gruźlicę w trakcie końcowych prób do tej opery). Po śmierci kompozytora opera popadła w zapomnienie, choć próbowano do niej wrócić w 1863 r. Teraz możemy słuchać nagrania z 2005 r. w wykonaniu zespołu Teatro del Liceu.
Dziełem, z którego zaczerpnięto wątek tytułowej czarownicy była Jerozolima wyzwolona Torquato Tasso i oparte na niej opowiadanie Viscounta d’Arlincourt, na podstawie którego powstało libretto Felice Romaniego do opery Ismalia, ossia morte ed Amore Saverio Mercandantego, wystawionej w 1832 r. w La Scali. Po wprowadzeniu zmian do tego libretta przez Josepa Llausasa i Mata powstała La Fattucchiera (libretto napisane zostało w języku włoskim).
La Fattucchiera, opera seria, składa się z dwóch aktów. By zrozumieć opowiedzianą w niej historię trzeba znać wydarzenia, które rozgrywają się jeszcze przed podniesieniem kurtyny: Oscar de Romielia, rycerz Ryszarda Lwie Serce został ranny w trakcie trzeciej krucjaty. Męczony wyrzutami sumienia z powodu kochanki, Azili, przysięga przed Świętym Grobem, że nigdy więcej nie wyzna miłości kobiecie przed jej poślubieniem – ceną za złamanie ślubu będzie śmierć spowodowana otwarciem cudownie uleczonej rany. Oskar przybywa do Normandii gdzie zakochuje się w Ismalii, córce pana na zamku San Pari. Porzucona przez Oskara Azila, ukrywająca się pod imieniem Argea, zamieszkuje w pobliżu, niedaleko opactwa Gissor, gdzie zajmuje się czarami.
Osoby:
Oscar de Romielia, rycerz Ryszarda Lwie Serce – tenor;
Ulrico, pan na zamku San Pari – bas;
Ismalia, jego córka – sopran;
Blondello, zakochany w niej trubadur – baryton;
Azila/Argea, czarownica i dawna kochanka Oscara – mezzosopran.
Czarownice, towarzyszki Ismalii, rycerze, wieśniacy.
Akt I
Po uwerturze operę rozpoczyna chór rycerzy na cześć mających się pobrać Ismalii i Oskara. Tymczasem Argea planuje zemstę przy pomocy czarów (Al son de’liuti). W drugiej scenie Blondello, zakochany w Ismalii trubadur prosi jej ojca, Ulrica, by zgodził się na ich ślub jeśli coś się stanie Oscarowi (Questo amor che meco io porto). Tymczasem Ismalia siedzi z grupą kobiet w zamkowej galerii. Kocha Oscara, ale nie może ukryć niepokoju, potęgowanego przez burzę, która rozpętała się poprzedniego dnia. Nie może zrozumieć dlaczego Oskar nie odpowiada na jej pytania o żywione ku niej uczucia (Semper pensoso e torbido). Nadchodzi Ulrico, by oznajmić Ismalii, że wszystko jest gotowe do ślubu. Zaskoczony jej smutkiem dowiaduje się, co jest jego powodem i ją uspokaja, a następnie wybiera się na poszukiwanie Oskara. Ich rozmowę przerywa chór rycerzy oznajmiających przybycie króla.
Akcja przenosi się do zamkowych ogrodów, gdzie wieśniacy świętują zaręczyny Oskara i Ismalii. Po ich odejściu Ismalia spotyka Argeę, która ujawnia jej, że Oscar kochał kiedyś inną kobietę, Azilę, którą jednak porzucił (Deterterti abborrirti dovrei). Nagle nadchodzi Oskar, który przybył by zabrać Ismalię na ślub. Ismalia żąda od Oscara aby wyznał jej swą miłość jeszcze przed ślubem, zarzucając mu jednocześnie, że ją oszukiwał (Inorridsci! … spiegati). Oscar próbuje przekonać ją o szczerości swych uczuć (Deh! Cambia consiglio), w końcu wymawia Io t’amo i pada osłabiony nagłym upływem krwi z dawnej rany. W tym momencie przybywają Ulrico i Blondello wraz z towarzyszącymi im rycerzami. Oskar umiera, lecz obiecuje, że powróci do ukochanej (Vivi, e con voti e lagrime). Ismalia mdleje.
Akt II
Drugi akt rozpoczyna się nocą w ogrodach zamku San Pari w pobliżu grobowca Oscara, na który wieśniacy przynoszą kwiaty. Jest tam również rozpaczająca po jego śmierci Ismalia, która nagle słyszy wołający ją głos ukochanego. Duch Oscara prosi ją by się poświęciła i podtrzymała swe śluby, dzięki czemu on będzie mógł opuścić czyściec. Znienacka dołącza do nich udająca skruchę Argea (Non fuggir). Widząc, że nie udało się ich rozłączyć, chce się mścić dalej. Namawia zakochanych by udali się do opactwa Gissor, siedziby duchów, w której pobłogosławi na wieki ich miłość. Oscar i Ismalia zgadzają się (Vieni a me, ecco omai l’ora).
W zamkowej zbrojowni Ulrico, otoczony rycerzami, otrzymuje wiadomość od Argei, w której czarownica ujawnia, że jest Azilą, dawną kochanką Oscara, i ostrzega go przed nieszczęściem, które spotka Ismalię (In tanto scompaglio incerto). Ulrico postanawia, że jego córka zostanie żoną Blondella. Ismalia pod wpływem nacisków udaje, że się zgadza, ale błaga o odwleczenie ceremonii o jedną noc, potrzebną jej by mogły odbyć się zaślubiny z Oscarem.
W ruinach opactwa Gissor trwa sabat czarownic pomagających Argei w przygotowaniu zemsty. Przybywa Ismalia (Sgombra i miei dubi, o cielo), woła Oscara i słyszy jego głos wzywający ją by się z nim połączyła na wieki (Grazie, diletta vergine). Ich wiarę w prawdziwość ceremonii podtrzymują czarownice udające duchy.
Oscar wkłada pierścień na palec Ismalii. Ciemności rozświetla nadnaturalna mgła otaczająca ruiny opactwa, kamień przeistacza się w ołtarz, na którym mają przypieczętować swą przysięgę. Nagle rozpoczyna się burza, zapowiedź zemsty zazdrosnej czarownicy, lecz Ismalię i Oscara otacza chmura ochraniająca przed złymi mocami Argei, która odprowadza ich dusze do nieba. Argea jest zrozpaczona widząc, że boska interwencja niweczy jej plany. Przybywają Ulrico, Blondello i rycerze szukający Ismalii. Chmura znika – Oscar został zbawiony przez miłość, Ismalia leży bez życia na ziemi. Argea popełnia samobójstwo rzucając się ze skały.
Dyskografia:
Ofelia Sala, Simon Orfila, José Sempere, Claudia Marchi, Javier Franco, Montserrat Benet, dyr. Josep Pons, orkiestra i chór Teatro del Liceu.
Katarzyna Walkowska