Trubadur 3,4(48,49)/2008  

For most patients, the condition will improve if the treatment is started early. If the viagra cgicardia you are New Zealand viagra is using the side effects, you may feel better after stopping the. What is the difference between generic drug and brand-name drug?

Its name, of greek origin, means "mild fever." the only known host is the black-tailed rockcod, sebastes calidus; it is not known to occur in other vertebrates. Please contact your doctor of pharmacy for the most up-to-date information https://hotel90.it/3477-cialis-generico-online-90059/ about prescription medication requirements in your country. From february 14 to february 21, 2005, we reported that the combination of low-dose acetaminophen (1000 mg four times daily, tid) and low-dose acetaminophen (

Zakaria Paliashvili i gruzińskie opery narodowe

Gruziński kompozytor Zakaria Paliashvili urodził się w 1871 r. w rodzinie bardzo związanej z muzyką. Jego starszy brat, Iwan był jego pierwszym nauczycielem muzycznym i jako znany dyrygent został pierwszym interpretatorem jego oper. Pozostali dwaj bracia zostali również znanymi muzykami. Gdy wraz z rodziną przeniósł się do Tbilisi, młody Zakaria zaczął grać na organach i śpiewać w chórze kościelnym. Tam też studiował teorię muzyczną i grę na rożku francuskim w Tbilisi. Po przeniesieniu się do Konserwatorium Moskiewskiego został uczniem znanego rosyjskiego kompozytora Sergieja Teneeva, zaczął publikować artykuły w magazynach muzycznych, opracował i wydał drukiem zbiór gruzińskich pieśni ludowych. Po powrocie do Gruzji kontynuował działalność nauczycielską, został pedagogiem, a potem dyrektorem Konserwatorium w Tbilisi, założył Gruzińskie Towarzystwo Filharmoniczne.

Zakaria Paliashvili zaczął komponować już we wczesnym dzieciństwie, jeszcze jako uczeń koledżu skomponował mszę składającą się z 6 części, w moskiewskim konserwatorium komponował fugi, preludia, sonaty i kanony. Jest autorem trzech oper: Abesalom i Eteri (1918), Zmierzchu (1923, jest to pierwsza opera napisana po gruzińsku) i Latavra (1928). Paliashvili uważany jest za twórcę gruzińskiej opery narodowej i gruzińskiej muzyki klasycznej w ogóle. Kompozytor zebrał i opracował ponad 300 pieśni gruzińskich, komponował również dzieła symfoniczne i kameralne.

Zakaria Paliashvili zmarł w roku 1933, pochowany jest w ogrodzie Opery w Tbilisi, przy ulicy Rustavelego.

Operowa twórczość Paliashviliego jest bardzo interesująca, oba omówione niżej dzieła są wspaniałą ucztą muzyczną, o bogatej instrumentacji, przypominającej w nastroju dokonania najwybitniejszych kompozytorów początku wieku: bogata orkiestracja, niekończące się, trochę oniryczne melodie, wspaniale prowadzone głosy solowe i złożone sceny chóralne, a wszystko to wzbogacone gruzińskim idiomem muzyki ludowej, która przebija w niemal każdej nucie. Obie napisane podobnym językiem muzycznym, obie wymagają mocnych głosów i doskonałego dyrygenta. Obie przypominają stare rosyjskie bajki, choć Daisi bliższe jest klimatom Gorkiego czy Szołochowa. Zresztą obie opery można bez trudu znaleźć w Internecie, na stronie www.georgian-music.com można posłuchać nie tylko Zmierzchu i Absaloma, ale też twórczości innych kompozytorów gruzińskich. Rosjanie bardzo dbali o dokumentację dzieł powstających w republikach, stąd obie opery doczekały się w latach 50 i 60 nagrań (zresztą doskonałych, z legendarnymi już artystami gruzińskimi), Abesalom i Eteri nawet widowiskowej ekranizacji (również do ściągnięcia z Internetu ze strony www.georgian.web.com). Zjawiskowe wykonanie arii Malhaza ze Zmierzchu można w wykonaniu wspaniałego tenora, Tengiza Zaalishviliego można znaleźć na www.youtube.com, portalu, na którym jest już chyba wszystko.

Abesalom i Eteri

Osoby: Eteri – sopran, Abesalom – tenor, Murman – baryton, Nethela – mezzosopran, Marih – sopran, Abio – bas, Naana – sopran, Thandaruh – tenor, Gość – tenor, sŁuga – baryton

Libretto według P. Mirianashvili, akcja rozgrywa się nieokreślonych czasach historycznych.

Akt I

Uboga i piękna Eteri mieszka w domu swojej macochy, która ją wykorzystuje i jej nienawidzi. Jest samotna, nie ma nikogo, kto mógłby jej pomóc. Gdy pewnego wiosennego dnia siedzi w lesie i rozmyśla nad swoim nieszczęśliwym życiem, zapada w sen. Przybywa grupa myśliwych, którym przewodzą książę Abesalom wraz ze swoim wezyrem Murmanem, obaj są wstrząśnięci niesłychaną urodą Eteri. Młodzieniec natychmiast zakochuje się w dziewczynie, która nie wierzy w miłość carewicza. W Eteri zakochuje się także Murman, w którego sercu rodzi się zazdrość, wie, że Eteri jest dla niego nieosiągalna.

Akt II

W pałacu odbywa się przyjęcie weselne. Abesalom i jego narzeczona wchodzą do pałacu, aby car ich pobłogosławił. Murman ofiarowuje Eteri małe pudełko, w którego środku jest zaczarowany naszyjnik wysadzany diamentami. Eteri, nieświadoma zagrożenia, przyjmuje naszyjnik i pada zemdlona, zapada na tajemniczą chorobę.

Akt III

W pałacu panuje rozpacz – Eteri jest w coraz gorszym stanie, złożona tajemniczą chorobą, na którą nikt nie może znaleźć lekarstwa. Matka i siostry Abesaloma proszą, by odesłał on dziewczynę do jej rodzinnego domu, może uleczy ją słońce. Murman decyduje się działać. Obiecuje wyleczyć Eteri tylko wtedy, kiedy dziewczyna zostanie z nim na zawsze. Ponieważ Abesalom chce przede wszystkim uratować życie swojej ukochanej, zgadza się na taką transakcję.

Akt IV

Uleczona od zaklęć Eteri jest nieszczęśliwa w pałacu Murmana. Całym sercem kocha Abesaloma. Książę, nie mogąc żyć bez swojej ukochanej, przybywa do Murmana i wysyła go w podróż na koniec świata. Siostra księcia, Marih, śpiewa pieśń o cierpieniach swojego brata, akompaniując sobie na chonguri (gruziński instrument strunowy). Wzruszona Eteri ucieka w ramiona Abesaloma, który umiera z wycieńczenia i miłosnej rozpaczy. Spotkanie ukochanych trwa więc bardzo krótko, Abesalom umiera, a Eteri, nie mogąc znieść kolejnej rozłąki, popełnia samobójstwo.

– Dyskografia: T. Tatishvili, Z. Sotkilava, S. Kiknadze, L. Tatishvili, L. Chkonia, I. Shushania, chór i orkiestra Radia ZSRR, dyryguje D. Mitshulava

Zmierzch (Daisi)

Osoby: Malhaz – tenor, Maro – sopran, Nano – mezzosopran,

Tito – baryton, Tsangala – bas, Kiazo – baryton

Libretto: V. Gunia

Akt I

Mała wioska u podnóża wielkiej góry. Nieopodal kościoła Maro i Nano rozmawiają, Maro jest w złym nastroju, jej ukochany Malhaz dawno temu opuścił wioskę i nie ma od niego żadnych wiadomości. Maro ma coraz mniej wiary w to, że kiedyś wróci. Jej matka zmusiła ją, żeby zaręczyła się z dzielnym żołnierzem Kiazą, którego Maro nie kocha. Przyjaciółka stara się ją uspokoić i przekonać, żeby zaakceptowała życie takim, jakie ono jest. Maro woli jednak zostać sama ze swym cierpieniem.

Nagle dostaje wiadomość od Malhaza, a on sam za chwilę się zjawia. Maro przez chwilę jest szczęśliwa, ale już za moment przypomina sobie, że jest zaręczona z innym. Malhaz nie rozumie, co się dzieje. Maro pyta, dlaczego nie dał znaku życia, nie miała siły odmówić matce i odrzucić oświadczyny Kiazy.

Ludzie wychodzą z kościoła i świętują, matka Maro zaprasza ich na zabawę. Podczas tańców i ludowych konkursów Malhaz śmieje się ze starego Tsangali, który wpada w gniew. Spostrzega zaimprowizowane przez Nano kolejne spotkanie Maro i Malhaza i grozi, że wszystko powie Kiazie. Podczas uroczystości Malhaz stara się wytłumaczyć przed Maro, ta jednak go odtrąca.

Akt II

Tsangala donosi o niewierności Maro Kiazie, który, zszokowany, poprzysięga zemstę.

Malhaz spotyka się wreszcie z Maro sam na sam. Maro rozpacza, że jej przeznaczeniem jest żyć z człowiekiem, którego nie kocha. Spotkanie przerywa pojawienie się Kiazy. Do wszystkich nagle dochodzi nowa wiadomość – wróg napadł na kraj, a Kiazo jako żołnierz musi bronić ojczyzny. Ludzie powtarzają słowa słynnego gruzińskiego poety Shoty Rustavelego (który żył w XII wieku): Śmierć w chwale jest lepsza niż dni hańby. Rozlega się pieśń patriotyczna.

Akt III

Miłość do Maro przesłoniła Kiazie poczucie obywatelskiego obowiązku, opuszcza armię, aby pomówić o swych uczuciach. Wczesnym rankiem spotyka dziewczynę, która robi mu wyrzuty. Nigdy nie ślubowała mu miłości. W przypływie gniewu rzuca w niego pierścionkiem zaręczynowym. Nagle zjawia się Malhaz i Kiazo pojmuje, że nie ma prawa zdradzać kraju, żąda jedynie, by Maro i Malhaz nigdy więcej się nie widywali. Gdy oboje odmawiają, wściekły Kiazo próbuje zabić dziewczynę. Walkę przerywa pojawienie się żołnierzy. Maro po raz ostatni błaga Kiazę, aby zwrócił jej wolność i zapomniał o niej. W ostatniej chwili żołnierz śmiertelnie rani Malhaza, który umiera. Maro i kobiety z wioski lamentują nad zabitym, Kiazo idzie na wojnę zmyć grzech zdrady ojczyzny dla kobiety, dla swojego kraju będzie gotów oddać życie.

– Dyskografia: T. Zaalishvili, M. Amiranashvili, E. Khidjakadze, G. Torondjadze, T. Mushkudiani, D. Gamrekeli, Chór i orkiestra Gruzińskiej Opery, dyryguje V. Paliashvili.

Tomasz Pasternak