Ariodante

Opera w trzech aktach

Jerzy Fryderyk Haendel, HWV 33 (1735)
libretto: anonimowa adaptacja dzieła Antonio Salvi „Ginevra, principessa di Scozia” (1708),
opartego na pieśniach 4-6 „Orlando furioso” Ariosta.
Tekst oryginalny: www.haendel.it lub www.karadar.com/Librettos/handel_ariodante.html
Tłum. Izabela Zofia Zbikowska
Akt I – Akt II – Akt III
OSOBY:

Doxycycline is also used for the treatment of the following conditions: cystic fibrosis cystic fibrosis cystic fibrosis, an autosomal-recessive disease that interferes with the body's ability to break down mucus, causes the mucus to build up in the lungs and throughout various organs. Many who are infected either don’t know or Accra cialis 5 mg terapia dove comprare can’t afford to go to a doctor’s appointment. This drug is available in a 200 mg/5 ml solution for oral administration in gelatin capsules.

The university of richmond has announced plans to build the first permanent home on the university’s st. Price of hydrochlorothiazide terbinafin tabletten preisvergleichlasix kaufen / losartan in the uk. Nolvadex and nuvaring® nolvadex is the brand name of two active ingredients that are used in the treatment of enlarged prostate gland in men.

  • Król Szkocji (bas)
  • Ariodante (alt) książę, królewski wasal
  • Ginewra (sopran) córka Króla, narzeczona Ariodanta
  • Lurkanio (tenor) brat Ariodanta
  • Polinesso (alt) książę Albany (szkocki tytuł książęcy)
  • Dalinda (sopran) dwórka Ginewry, zakochana w Polinessie
  • Odoardo (tenor) faworyt Króla

AKT I

SCENA 1

Komnata w pałacu królewskim. Ginewra przed lustrem. Dalinda, paziowie i damy dworu.

Ginewra

Aria:

Klejnoty, ozdoby i radość

czynią mą twarz

jeszcze piękniejszą dla mego miłego.

(Wstaje od lustra. Paziowie i dwórki odchodzą.)

Dalinda

A zatem jesteś zakochana, moja Pani?

Ginewra

Moje serce płonie czystym płomieniem, rozpalonym przez miłość.

Dalinda

A król, Wasz ojciec, aprobuje [tę miłość]?

Ginewra

Wręcz podsyca!

Dalinda

Miłuj więc dalej; raduj swe serce.
(Odchodzi)

SCENA 2

Ginewra, Polinesso i Dalinda, która powraca.

Polinesso

Ginewra?

Ginewra

Co za śmiałość!
Zostań Dalindo!

Polinesso

Moje serce nie mogło dłużej żyć z dala od twych pięknych oczu, zatem wybacz jeśli….

Ginewra

Książę, do tej pory twój widok był moim oczom niemiły, ale teraz, kiedy oznajmiłeś, że mnie miłujesz, jest im wstrętny.

Aria:

Bardziej wstrętna mym oczom

niż twój widok, Panie,

nie jest nawet Tezyfona!

Miłość, igrając z nami,

dała ci płonące serce,

a mi serce z lodu.

SCENA 3

Polinesso i Dalinda.

Polinesso

Wyniosła piękność!

Dalinda

Panie, na próżno się starasz… Przestań ją kochać. Wierzę, że Ariodante…

Polinesso

…jest moim rywalem?

Dalinda

Nawet więcej: wybrańcem jej serca.

Polinesso

A jej ojciec?

Dalinda

Aprobuje ich uczucie, na co więc liczysz?

Aria:

Otwórz oczy i dostrzeż

ukryte cierpienie innych:

ktoś do ciebie wzdycha,

ale ty nie słuchasz.

[A ona] mową milczenia,

podmuchem westchnień

zdradza piękny

płomień, który trawi jej pierś.

SCENA 4

Polinesso sam.

Polinesso

Moja nadziei, co ty na to? Opuszczasz mnie? Nie! Odwagi, Polinesso! Skoro Dalinda wyznała ci miłość, wznieśmy sprytną przeszkodę, by mój rywal nie zasiadł na tronie.

Aria:

Kiedy podstęp

jest okryty skromnym odzieniem,

ucieka się przed nim i pogardza,

nazywając zdradą.

Ale wychwala się go

jako męską przezorność,

kiedy przywdzieje

zdobniejszą szatę.

SCENA 5

Ogród królewski. Ariodante, następnie Ginewra.

Ariodante

Aria:

Tutaj, w swej własnej mowie, o miłości

prawi memu zakochanemu sercu

strumyk, trawa i drzewa.

Ariodante

Zawsze będę cię kochać, mój skarbie.

Ginewra

Ja także przyrzekam ci, ze moje serce pozostanie [ci] wierne.

Ariodante

Ty jesteś moją panią, ja twym wasalem!

Ginewra

Ariodante, dzięki Miłości moje serce nie jest suwerenne, a ten kto nim rządzi, nie jest wasalem.

Ariodante

Moje serce jest tak zdumione, że wciąż nie dowierza [swemu szczęściu].

Ginewra

Niech zatem moja prawica będzie dla ciebie rękojmią [mej miłości].

Ginewra, Ariodante

Przyjmij (przyjmuję) z tej reki
przysięgę (nagrodę) mojej wierności.
Niech nigdy okrucieństwo nieludzkiego losu
nie zgasi w mym sercu tego pięknego żaru!

SCENA 6

Kiedy powtarzają duet, wchodzi Król i wkracza pomiędzy nich, biorąc oboje za ręce. 

Król

Nie przeszkadzajcie sobie, zakochane duszyczki!

Ginewra

Ojcze!

Ariodante

Mój królu!

Król

Zamilczcie i pozwólcie mi też uczestniczyć w waszej radości,
(do Ginewry)
bo ty jesteś jedną częscią mego życia i mej duszy,
(do Ariodante)
a ty drugą.

Ariodante (klęka)

Do twych królewskich stóp…

Król

Wstań, mój drogi Ariodante. W mym wieku muszę myśleć o mej córce i królestwie i nie przychodzi mi na myśl godniejszy małżonek i król niż ty.

Ginewra

O Bogowie, co za radość!

Ariodante

Jeśli tak szczęśliwy los…

Ginewra

… moje serce jest w stanie ogarnąć…

Ariodante

… Jeśli moje serce nie umiera [od nadmiaru szczęścia]…

Ginewra

…[sprawia] to tylko cud miłości.

Król

Idź teraz, moja córko. Na zbliżające się zaślubiny, niech twe serce będzie jeszcze bardziej radosne, twoje oblicze jeszcze urodziwsze, twe włosy jeszcze piękniej ozdobione klejnotami.

Ginewra

Aria:

Wzlatuj, Kupidynie,

uczcij wielka radość

dwóch miłujących się serc.

Tak wielka jest nasza rozkosz,

że nie wiem, jak ją wyrazić,

mogę się jedynie cieszyć.

(Wychodzi)

SCENA 7

Ariodante, Król, Odoardo i straże.

Król

Idź czym prędzej, Odoardo, przygotuj uroczystości; z okazji wesela, niech jutrzejszy dzień będzie pełen uciech i szczęścia.

Odoardo

I niechaj ten pałac, królestwo i świat się radują.

Król

A ty, Ariodante, który jesteś mi tak drogi jak Ginewra, z ręki twego króla przyjmij ten dar. Nie mogę dać ci więcej niż siebie, moją córkę i mój tron.

Aria:

Niech swą trąbką

Sława ogłosi w całym świecie

szczęśliwe wieści.

Niebo wesoło wtóruje,

gdyż radośniejszego dnia

Los nie mógł stworzyć.

(Odchodzi)

SCENA 8

Ariodante sam.

Ariodante

O, szczęśliwe me serce! Po tylu mękach znalazłem się wreszcie w królestwie radości.
Aria:

Na skrzydłach wierności

wzlatuje Kupidyn,

roznieca w sercu triumf

wiary i nadziei.

Nie muszę się więcej bać

okrutnych ciosów losu,

ale z mym pięknym skarbem

wiecznie się radować.

(Odchodzi)

SCENA 9

Wchodzą Polinesso i Dalinda, rozmawiając.

Polinesso

Znam twe cnoty, Dalindo droga, i z twą pomocą chcę zrzucić haniebne jarzmo; odpłacić za wzgardę wzgardą, zostawić Ginewrę, zaślubiny i królestwo.

Dalinda

(Co słyszę? Ach, jakże jestem szczęśliwa!) Na twe rozkazy, Panie…

Polinesso

Tak, tej nocy, kiedy Ginewra będzie spać, przywdziej jej szaty, naśladuj ją we wszystkim, ułóż włosy tak jak ona…

Dalinda

A potem?

Polinesso

Wprowadź mnie do jej komnat tajemnym przejściem w królewskim ogrodzie i udawaj, że jesteś Ginewrą.

Dalinda

Ale mój honor…?

Polinesso

Wiem co to honor należny szlachetnej damie. Jeszcze nie zdecydowałaś?

Dalinda

Siła miłości! Niczego nie można odmówić ukochanej osobie.

Polinesso

Odtąd moje serce będzie tobie całkowicie oddane.

Aria:

W tobie pokładam nadzieję

ukojenia mych ran, piękne oczy.

Tobie chcę poświęcić

uczucie mego serca, urodziwe oczęta.

(Odchodzi)

SCENA 10

Dalinda i Lurkanio.

Lurkanio

Dalindo, na zachodnim horyzoncie słońce właśnie kładzie się do snu, ale w twych pięknych oczach, jeszcze jaśniejsze słońce rzuca swój blask na mnie.

Dalinda

Panie, żarty sobie ze mnie stroisz.

Lurkanio

Jesteś moim jedynym pragnieniem.

Dalinda

Nie do ciebie należę, Panie…

Lurkanio

Jesteś moim bożyszczem.

Dalinda

Skieruj swe pragnienia na znaczniejszy cel.

Lurkanio

Aria:

Mojego serca prześliczne promienie,

chowacie się teraz przede mną;

Ale dlaczego?

Bez was nie potrafię żyć.

Ten żar, który z was emanuje,

ten żar, który mnie rozpalił i wciąż rozpala

i będzie płonął do dnia mej śmierci,

to on dał memu sercu życie.

(Odchodzi)

SCENA 11

Dalinda sama.

Dalinda

Ach! Moje kochające serce płonie innym żarem. I pozostanie wierne na wieczność.

Aria:

Pierwszy żar

jest tak drogi memu sercu,

że nie chcę go ostudzić

moja kochająca dusza.

Jestem wierna,

nigdy okrutna.

Jemu zawsze będzie

wierne moje serce.

(Odchodzi)

SCENA 12

Piękna dolina. Ariodante podziwia krajobraz.

Ariodante

Wydaje [mi] się, że gdziekolwiek się zwrócę, widzę radość i ożywienie.

SCENA 13

Ginewra i Ariodante.

Ginewra

Co to za pomyślna gwiazda prowadzi mnie do ciebie, moje kochanie?

Ariodante

To ty jesteś tą gwiazdą.

Ginewra

Ciesz się, mój drogi, jesteśmy już blisko portu; i nowy dzień przyniesie uwieńczenie naszych pięknych zaślubin.

Ariodante

Szczęśliwi mieszkańcy tej ziemi, piękne nimfy i kochające pastereczki, przyjdźcie sławić tańcem i śpiewem naszą wielką radość.
Symfonia.
Duet:

Ginewra, Ariodante

Odradza się w mym sercu
cudowna radość, cudowna nadzieja,
sprawia to wierna miłość.
Kto nie potrafi wiernie miłować,
nie może mieć nadziei na znalezienie
prawdziwej radości, prawdziwego szczęścia.
Chór:

Kiedy cieszycie się waszą miłością,

piękne dusze, wierni kochankowie,

raduje się serce.

Ginewra, Ariodante

Odradza się w mym sercu,
piękna radość, piękna nadzieja,
sprawia to wierna miłość.
Kto nie potrafi wiernie miłować,
nie może mieć nadziei na znalezienie
prawdziwej radości, prawdziwego szczęścia.
Chór:

Niech każdy próbuje

Naśladować wierność i nadzieje,

Która daje wam szczęście.

Balet.
(Nimfy, pasterze i pasterki)
Chór:

Kiedy cieszycie się wasza miłością,

piękne dusze, wierni kochankowie,

raduje się serce.

 


AKT II 

SCENA 1

Księżycowa noc. Starożytne ruiny, w środku widok sekretnych drzwi do królewskiego ogrodu, prowadzących do komnat Ginewry. Polinesso sam.

Polinesso

Miłość Dalindy zjawiła się w samą porę w moim planie. Przybywaj, Ariodante, przyprowadź go, o Losie, w to miejsce ustronne, do świątyni mej przebiegłej sztuki.

SCENA 2

Ariodante, Polinesso, a potem ukryty Lurkanio; w końcu Dalinda ubrana w strój Ginewry.

Polinesso

Oto on! Przyjacielu, jak się tu znalazłeś?

Ariodante

Tak wielką czuję w sercu radość, że nie mogę zmrużyć oka do snu. Dzięki Miłości, Ginewra, moje kochanie…

Polinesso

Cóż takiego?

Ariodante

Moja małżonka….

Polinesso

Ty śnisz!

Ariodante

Moje serce się raduje.

Polinesso

Ariodante, ty żartujesz.

Ariodante

Ależ to prawda. Przed chwilą dała mi swą rękę w dowód [miłości].

Polinesso

Mi natomiast daje miłosne zadowolenie.

Ariodante (sięgając po miecz)

Co mówisz, książę? Mój miecz cię powstrzyma, bowiem kłamiesz!

Polinesso

Uspokój się; jeśli chcesz przekonać się na własne oczy, sprawię za chwilę, że ujrzysz tę zdradę.
(Wchodzi Lurkanio i ukrywa się wśród ruin)

Lurkanio

Mój brat z księciem? Schowam się tutaj.

Polinesso

(do Ariodante) Ukryj się tu….

Ariodante

Czy mówisz prawdę, czy kłamiesz, ta noc będzie ostatnią dla ciebie lub dla mnie.

Aria:

Przygotuj się na śmierć,

jeśli zobaczę, że kłamiesz.

Ale jeśli moja ukochana zdradziła mnie,

sam umrę z rozpaczy.

(Ariodante chowa się wśród ruin, a Polinesso puka do drzwi, które otwiera Dalinda przebrana za Ginewrę.)

Polinesso

Ginewra?

Dalinda

Mój panie!
(Polinesso wchodzi i drzwi się zamykają)

Lurkanio

Bezwstydna!

Ariodante

Moje oczy, co ujrzałyście?
(idzie szybko w kierunku drzwi)
A jednak to ona… przy tym nieszczęsnym progu, niech śmierć położy kres memu bólowi.
(Wyciąga miecz i opiera rękojeść na ziemi, żeby się zabić, kiedy powstrzymuje go Lurkanio i odbiera mu miecz)

Lurkanio

Powstrzymaj się, bracie! Po co to szaleństwo?!

Aria:

Żyj, aby pomścić

zdradzoną miłość i skalany honor.

Zatopić w sobie

ten okrutny miecz

w imię niewiernej kobiety byłoby tchórzostwem.

(Zabiera miecz)

SCENA 3

Ariodante sam.

Ariodante

Wciąż jeszcze żyję? Bogowie, co zrobię bez miecza? Co mi radzisz, mój smutku?

Aria:

Baw się, niewierna,

w objęciach swego kochanka.

Zdradzony, w ramiona śmierci

rzucę się z powodu twej zdrady.

Ale by zerwać ten haniebny związek,

powrócę jako żałosny cień i nagi duch,

by cię dręczyć.

(Odchodzi)

SCENA 4

Polinesso i Dalinda, ubrana jako Ginewra.

Polinesso (rozglądając się po scenie)

(Moja strzała trafiła w cel. [Ariodante] odszedł zrozpaczony! O, jakże jestem szczęśliwy!)

Dalinda

Żegnaj, Panie. Już świta dzień.

Polinesso

Jeśli wcześniej słyszałaś jedynie wymówki odnośnie tej maskarady, od tej chwili słyszeć będziesz jedynie czułe słowa miłości.

Dalinda

Aria:

Jeśli tak podoba się memu sercu

twoje oblicze, Panie,

kiedy mnie ganisz,

jakże droga mu będzie

twa piękność,

kiedy okażesz mi czułość.

(Wychodzi)

SCENA 5

Polinesso sam.

Polinesso

Jakże udany był mój przewrotny plan, który memu rywalowi zadał ostateczny cios.
Aria:

Skoro przebiegłość przynosi sukces,

na zawsze znienawidzę cnotę.

Każdy kto pragnie czynić jedynie to, co słuszne,

jest zawsze nieszczęśliwy na tym świecie.

(Odchodzi)

SCENA 6

Galeria. Król ze strażą, z towarzyszeniem doradców, później także Odoardo.

Król

Udajmy się, wierni poddani, na radę, by zdecydować, czy książę Ariodante jest godny mego dziedzictwa.

Odoardo (wchodzi)

Nieszczęsny królu! Nieszczęsne królestwo!

Król

Odoardo, cóż to? Mów..

Odoardo

Niech mój ból, moja rozpacz, przemówią do ciebie.

Król

O niebiosa, ześlijcie pocieszenie!

Odoardo

Ariodante…

Król

Co…?

Odoardo

Panie, Ariodante nie żyje.

Król

Jak to? co słyszę? O Bogowie!

Odoardo

Jego giermek przyniósł do pałacu wieści, że nieszczęsny [Ariodante] rzucił się w otchłań morskich fal.

Król

Od tego samego giermka chciałbym usłyszeć o przyczynie jego śmierci. O córko! O ja nieszczęsny! Okrutny losie!

Aria:

Zazdrosny, chciwy losie,

jestem nieszczęsny w tym dniu!

[Odbierając mi]  księcia, zabrałeś mi

część mego serca.

A teraz, moją kochaną córkę,

drugą część [mego] serca,

o Bogowie, odbierze mi

być może ból.

(Odchodzi)

SCENA 7

Ginewra, Dalinda, potem Król.

Ginewra

Aria:

Mocno stuka mi serce,

nie rozumiem dlaczego.

Z radości? z bólu?

Kto wie, co to jest?

Dalinda

Bądź dobrej myśli, księżniczko.

Król

Córko, królewska dusza tym się od innych różni, ze dzielnie znosi ciosy niesprawiedliwego losu.

Ginewra

Cóż to za ponury wstęp?

Król

Ach, okrutne nieszczęście!

Ginewra

O! Mów, rodzicielu drogi…

Król

Podpora… Nadzieja królestwa….

Ginewra

O ja nieszczęsna!

Król

W pobliskim morzu, twój małżonek Ariodante…

Dalinda

O niebiosa!

Ginewra

O Boże!

Król

Miotany szaleństwem…

Ginewra

Och, ojcze!

Król

On nie żyje.

Ginewra

Nie zniosę tego! Ja także umieram.
(Upada omdlała na krzesło).

Dalinda

Moja pani!

Król

Moja córko, odwagi, pocieszenia!

Dalinda

Co za nieszczęście!

Król

Co za ból! Córko?

Ginewra

Umieram.

Król

Pomóżcie ją zanieść do najbliższego łoża, słudzy; ja do niej za chwilę powrócę. Ach, nieszczęśliwy dniu!
(Ginewrę przenosi Dalinda, paziowie i inni. Odchodząc, Król natrafia na Odoarda i Lurkania)

SCENA 8

Lurkanio

Mój królu.

Król

Lurkanio, o Bogowie! pociesz się – teraz, kiedy twój brat nie żyje, we mnie znajdziesz rodzica.

Lurkanio

Panie, szukam sprawiedliwości, nie pocieszenia.

Król

Sprawiedliwości? Wobec kogo?

Lurkanio

Wobec sprawcy śmierci mojego kochanego brata.

Król

Jak to? Jeśli w swym szaleństwie….

Lurkanio

Nie, Panie, [jego śmierć] miała sprawcę…

Król

Kto nim był?

Lurkanio

Bezwstydność…

Król

To zdumiewają! Czyja bezwstydność?

Lurkanio

Twojej córki.

Król

O Bogowie, co słyszę!

Lurkanio

Czytaj. (Podaje mu list)

Król

Przez tajemne drzwi królewskiego ogrodu, ostatniej nocy Ginewra wprowadziła pewnego kochanka…
(czyta dalej, ale niższym głosem)
Więcej nie powiem. Ariodante to widział, ja także. Nie wiem, czy to opatrzność czy też nieszczęście, ale gdybym był dalej, mój zrozpaczony brat zabiłby się swym mieczem. Zabrałem miecz i choć nie odwróciłem jego losu, nieco go opóźniłem.
(czyta dalej na głos)
Ale, o Bogowie, nie sposób powstrzymać zrozpaczonego człowieka. Znasz resztę historii, Panie i Ojcze. Musisz ukarać winną!
(opada z bólem na tron)

Lurkanio

Przedstawiłem ci prawdę i jeśli znajdzie się ktoś, kto będzie bronić [Ginewry], poprę swe oskarżenie mieczem.

Aria:

Twoja krew i oddanie

twej córce i sprawiedliwości

walczą teraz w tobie.

Ale ty pokażesz światu, niebiosom,

ze karząc swą winną córkę,

nie postępujesz jak ojciec, ale jak król.

(Odchodzi)

SCENA 9

Król, Odoardo, Ginewra i Dalinda.

Odoardo

Ileż to nieszczęść jeden dzień przyniósł!

Dalinda

Panie, zobacz jak ból odmienił twą córkę; rozdziera szaty i nieprzyjaciela widzi w swej własnej twarzy.

Ginewra

Ojcze…

Król

Ta bezwstydna istota nie jest moją córką!
(podnosi się wzgardliwie i odchodzi)

SCENA 10

Ginewra i Dalinda.

Ginewra

[Nazwał] mnie bezwstydną?

Dalinda

(O niebiosa, co słyszę?)

Ginewra

Mnie? Bezwstydną? Ale dlaczego?

Dalinda

Biedne dziecko!

Ginewra

Bezwstydna, ja bezwstydna?

Dalinda

O Bogowie!

Ginewra

Kim jesteś? Kim był on? Kim jestem ja?

Dalinda

(Och, ona oszalała!)

Ginewra

Furie, przybywajcie z królestwa podziemi; czemu zwlekacie? Chodźcie! Chodźcie i ciśnijcie do czeluści piekielnych całą miłość, jaką znajdziecie na świecie.

Dalinda

Wasza miłość!

Ginewra

Gdzie on jest? Niech powie mi ktoś, kto to wie.

Dalinda

Powróć do siebie, otrząśnij się.

Ginewra

Jakie to ma dla mnie znaczenie, skoro moje cudowne słońce nie żyje.
(Płacze)

Dalinda

Odzyskuje zmysły!

Ginewra

Dalindo, to nie ja jestem tą rozpustnicą?
Czy to powiedział mój ojciec? I dlaczego to powiedział?

Dalinda

Nie wiem.

Ginewra

Ja wiem: by mnie udręczyć.

Dalinda

Pociechy!

Ginewra

Gdzie jestem? Żyję? Czy śnię?

Aria:

Moja okrutna udręka

nie może być już większa.

Śmierci, gdzie się podziewasz,

że jeszcze zachowujesz mnie przy życiu?

Przybywaj! Z moich nieszczęść

nie jesteś najgorsza,

Jesteś od nich wybawieniem.

Balet
Wejście Dobrych Snów.
Wejście Złych Snów.
Wejście Dobrych Melancholijnych Snów.
Walka Złych i Dobrych Snów. 
Ginewra

Co ujrzałam? O Boże! O nieszczęsna! Nawet kiedy śnię, mój ból nie zna ukojenia.


AKT III

SCENA 1

Las. Ariodante, w przebraniu, później Dalinda, uciekająca przed dwoma napastnikami.

Ariodante

Bogowie! Pozostawić mnie przy życiu, zsyłając tysiące śmierci – czy to jest litość?

Dalinda

(zza sceny) Łajdacy! Jestem zdradzona! O, niegodziwy diuku!
(Ariodante ściga napastników za sceną).

Ariodante

Z powrotem, zdrajcy!

Dalinda

O Bogowie! Ariodante?

Ariodante

Czy to nie Dalinda? Ależ to ona!

Dalinda

To on! Książę, ty żyjesz? Czy to być może….?

Ariodante

Żyję, Dalindo, dla niewiernej Ginewry.

Dalinda

Ty wierzysz, że Ginewra zdradziła twój honor?

Ariodante

Muszę wierzyć mym oczom.

Dalinda

Padłeś ofiarą księcia Albany, perfidnego niegodziwca, który chciał pozbawić mnie życia, a ciebie królewskiego tronu.

Ariodante

Jak to? Zatem kobieta, którą widziałem… która ograbiła mnie z mej miłości, a siebie z honoru, to nie była Ginewra?

Dalinda

Nie! To byłam ja!

Ariodante

O ja nieszczęsny!

Dalinda

Wysłuchaj mnie, Panie, byłam tak zakochana, że moja dusza….

Ariodante

Chodź ze mną! Resztę usłyszę po drodze!

Aria:

Ciemna noc, nieufne spojrzenie,

nieszczęsne szaty, niespokojne serce,

zniszczyliście wielką wiarę.

Złe podejrzenie, kłamiące oczy,

podły przyjaciel i zdrajca,

odarli mnie ze wszystkiego, co drogie.

(Odchodzi)

SCENA 2

Dalinda sama.

Dalinda

Niewdzięcznik Polinesso! W czym zawiniłam, że śmiercią odwzajemnia moją miłość?
Ach tak, to mój błąd, za bardzo cię kochałam!

Aria:

Obojętne niebiosa, co teraz zrobicie?

Zagrzmijcie, niebiosa, nad głową tego łotra!

Zniszczcie niewdzięcznika,

okrutnika, który mnie zdradził;

Nieukarana perfidia

będzie się śmiać

na widok powalonej

skały lub świątyni.

SCENA 3

Ogród królewski. Król, Odoardo, później Polinesso.

Odoardo

Nie odmawiaj błaganiom swej córki, by mogła ucałować twą dłoń przed śmiercią.

Król

Nigdy! zanim nie zobaczę rycerza gotowego bronić jej honoru, niech nie liczy, ze ujrzy mą twarz.

Polinesso

Mój królu, przygotuj pole do pojedynku, gdyż to ja będę obrońcą Ginewry.

Aria:

Obowiązek, sprawiedliwość, miłość

rozpalają mi w sercu

pragnienie chwały.

Jeśli takim pięknym życzeniom

gwiazdy są życzliwe,

zwyciężymy!

Król

Niech przyjdzie teraz moja córka.
(Odoardo wychodzi)

Moje uczucia, wystarczająco udawałyście gorliwość i surowość sędziego i króla, teraz sercu kochającego ojca pozwólcie przemówić.

SCENA 5

Król i Ginewra, w towarzystwie straży.

Król

Oto moja córka! Co za widok!

Ginewra

Ojcze, słodkie imię! Przybywam przed twoje oblicze, nie po to, by szukać przebaczenia,
ponieważ nie zawiniłam, ale….

Król

(Och!) Czego chcesz, córko?

Ginewra

Chce, bym nie musiała umierać nienawidzona przez ciebie, ponieważ umieram niewinna.
(Klęka)
Daj mi zaszczyt ucałowania twej kochanej dłoni, która wydała rozkaz śmierci, a będę szczęśliwa…

Król

Proszę. (Och, córko! O Boże!)
(Podaje rękę)

Ginewra

Aria:

Całuję cię, królewska dłoni,

słodka dla mnie, choć tak surowa.

Jesteś mi droga, choć niesprawiedliwa,

jesteś [dłonią] mego ojca, choć jesteś bezwzględna.

Król

Córko, niepewny los wciąż nie zdecydował, czy będziesz żyć, czy umrzesz. Jeśli jesteś niewinna, możesz wciąż liczyć na to, że twój obrońca zwycięży.

Ginewra

Kto nim jest?

Król

Polinesso.

Ginewra

Odrzucam taką obronę!

Król

Ale ja jej pragnę, gdyż chcę zachować twój honor, mój honor i honor tronu.

Aria:

Przyciskam cię do piersi i odchodzę,

ale serce me nakazuje

ruch przeciwny ruchom stóp.

Żegnaj, córko!

Zostawiam cię, o Boże! nie wiem,

czy cię znów zobaczę,

serce mego serca.

(odchodzi)

SCENA 6

Ginewra i straże.

Ginewra

I tak zostawia mnie ojciec? Bądź silne, moje serce! śmierć jest najmniejszym z moich smutków.

Aria:

Tak, umrę, ale czy moja godność

musi umrzeć wraz ze mną, o Boże?

Sprawiedliwe niebiosa, miejcie litość nad królewskim honorem!

SCENA 7

Pole pojedynku. Król na tronie, ze strażami, Odoardo; Lurkanio uzbrojony, a potem Polinesso, również uzbrojony. Tłum.

Lurkanio

Niech niebo sprzyja słusznej sprawie:
Teraz niech wejdzie na pole ten, kto podtrzymuje niewinność Ginewry i niech jej broni.

Polinesso

Lurkanio, jej obrońca jest już tutaj i ten miecz potwierdzi, że ten, kto oskarża Ginewrę jest fałszywy i kłamie.
(walczą)

Odoardo

Niebiosa, pokarajcie tego, kto się myli.

Lurkanio

Ten cios poświęcam duszy mego brata.

Król

Bogowie!

Polinesso

Umieram!

Król

Biegnij, Odoardo, pomóż umierającemu księciu…
(Odoardo podtrzymuje księcia i wyprowadza go z pola pojedynku)

Lurkanio

Jeśli teraz ktoś jeszcze pragnie bronić winnej niewiasty, niech wystąpi, ja czekam.

Król (Podnosząc się z tronu, by udać się na pojedynek)

Jeśli nie ma nikogo, ja sam będę bronić mego honoru!

SCENA 8

Król i Lurkanio. Ariodante z opuszczoną przyłbicą oraz straże. 

Ariodante

Powstrzymaj się, mój Panie. Nie brakuje obrońców niewinności!

Król

O niebiosa! Co słyszę?

Ariodante

Ja będę bronić Ginewry!

Lurkanio

Chwytaj za miecz!

Ariodante

Lurkanio, ja nie bronię niewinności zbrodnią.
(Podnosi przyłbicę)

Lurkanio

Co widzę?

Król

Moje oczy, co widzę? O losie!

Lurkanio

Bogowie! Bracie!

Król

Ariodante! Gdzie jestem?

Lurkanio

Ty żyjesz?

Król

Ty oddychasz?

Ariodante

Życzliwy los sprawił, ze usłyszałem o niebezpieczeństwie, w jakim znalazła się moja księżniczka i o jej niewinności…

Lurkanio

Od kogo? I jak?

Ariodante

Panie, jeśli przyrzeczesz, że wybaczysz Dalindzie niewinny wybryk…

SCENA 9

Ci sami oraz Dalinda i Odoardo.

Król

A gdzie jest Dalinda?

Dalinda

Tutaj. (Kłania się)
Panie, choć wspólniczka Polinessa, ale niewinna…

Odoardo

Panie, umierając, diuk przyznał się do swych czynów.

Dalinda

A zatem nie jestem…

Król

Powstań. Wszystko odpuszczone, wszystko przebaczone. Wystarczy! Biegnę do mej córki;
ty ze mną, Ariodante, a w tym czasie smutek mojego dworu i mojego królestwa niech zamieni się w radość, a płacz w śmiech.
(Odchodzi)

Ariodante

Aria:

Po nocy, ciemnej i złowieszczej,

słońce rozjaśnia niebiosa jeszcze piękniej

i napełnia ziemię radością.

Choć w potwornej burzy

mój statek niemal zatonął,

[teraz] wkracza do portu

i dobija do brzegu.

(Odchodzi)

SCENA 10

Lurkanio i Dalinda.

Lurkanio

Dalindo, wraz z moim bratem powraca ogień mej miłości.

Dalinda

Panie, to wielki honor, ale by być jego godną, chcę najpierw ci jasno pokazać perfidię księcia i moja niewinność.

Lurkanio

Dajcie mi nadzieję, słodkie usta mej najdroższej, a będę szczęśliwy!

Dalinda

Tak, miej nadzieję, ja już się kajam, a nowy płomień rodzi się w mej piersi.

Lurkanio

A zatem kochałaś? o Boże, co słyszę! Kochałaś?

Dalinda

– zdrajcę!

Lurkanio

Czy wciąż go kochasz?

Dalinda

Kajam się, że do tej pory kochałam tak niemądrze.

Lurkanio

Dajcie mi nadzieję…
(Odchodzi)

SCENA 11

Pomieszczenie przeznaczone na więzienie dla Ginewry.

Ginewra

Jak długo mam polegać na niepewnym, nieprzychylnym losie, zawieszona pomiędzy życiem i śmiercią, bez pociechy, porzucona i sama?

Aria:

Opuszcza mnie, o Bogowie, moja wytrwałość,

teraz, kiedy mój ból zbliża się ku końcowi,

pozostaje mi jedynie nadzieja śmierci…

SCENA 12

Na dźwięk radosnej symfonii wkraczają Król, Ariodante, Dalinda, Lurkanio i Odoardo.

Król

Córko, niewinna córko! Jesteś wolna, wolna! Podejdź, bym mógł cię objąć, ciesz się triumfem!

Ariodante

Żono, słodka moja żono! To ja zasługuję na śmierć, bo wątpiłem w twą wierność.

Dalinda

Pani, u twych stóp…

Lurkanio

Ginewro, nikczemny podstęp, nad którym ubolewam…

Ginewra

Czy to sen? Czy jawa? Co ja robię? Czy żyję? Ale jak? O niebiosa!…

Król

Dosyć już, moja córko; wkrótce wszystko zrozumiesz: teraz obejmij swego małżonka i osusz łzy.
(Ginewra i Ariodante obejmują się)

Lurkanio

Dalindo, proszę o litość dla mej miłości.

Dalinda

Moja wierność będzie małą nagrodą za twą miłość.

Król

A teraz mój dwór i moje królestwo, tańcem, zabawą i wystawną ucztą niech pokażą naszą wspólną radość.
(Wszyscy wychodzą, z wyjątkiem Ginewry i Ariodante)

Ariodante

Chciałbym mieć tysiąc żyć, by je tobie poświęcić.

Ginewra

Chciałabym mieć tysiąc serc, by je poświęcić tobie.

Ariodante, Ginewra

Ale w tym, które ci daję, więcej jest miłości, wierności i wiary niż w tysiącu.
(Wychodzą)

SCENA OSTATNIA

Hall w pałacu królewskim, na końcu którego widać ozdobne schody, wsparte na kolumnach. Na dole, po obu stronach schodów, dwie pary drzwi, a na górze galeria dla drugiej orkiestry (instrumenty drewniane). Król, Ginewra i Ariodante, trzymają się za ręce, także Dalinda i Lurkanio trzymają się za ręce; Odoardo. Rycerze i damy dworu schodzą ze schodów uroczyście, w tym samym czasie straże i lud wchodzą przez oboje drzwi. Kiedy schodzi Król, zaczyna śpiewać chór, a damy dworu i rycerze ustawiają się do tańca.

CHÓR

Niech wszyscy wychwalają cnotę, która zawsze radośnie triumfuje!
Cnota triumfuje w każdym sercu,
jeśli towarzyszy jej niewinność;
Potrafi zachwycić niebiosa
i poplątać nici Parkom,
rozweselić i pocieszyć duszę.

KONIEC