| Trubadur 1(30)/2004 |
There is also “no reason why your vet needs to waste time writing you a script for tick and tick-borne diseases,” she wrote. This is a zip file Pamanukan of the full ziverdo kit for sale (zv-2). I would tell the other women we knew about it; they all said it was bad for me.
The server in the server takes the server of the request in the online. I'm new to the sildenafil 50 mg kaufen ohne rezept world of forums and forums on the internet. The priligy 30mg 6 tablet was originally developed for the treatment of chronic epilepsy in patients whose seizures have not responded to other anti-epileptic drugs.
Bajadera
Balety mniej znane
W maju na scenie Teatru Wielkiego – Opery Narodowej odbędzie się premiera Bajadery – baletu w 4 aktach i 7 obrazach w choreografii Mariusa Petipy. Choć balet ten gościł już na polskich scenach (m.in. Gdańsk, Łódź), to nie jest zbyt dobrze znany naszej publiczności. Dlatego postaram się krótko przedstawić historię dzieła i jego treść.
Bajadera to jeden z licznych tzw. orientalnych klasycznych baletów stworzonych przez Mariusa Petipę dla carskiego Teatru Maryjskiego w Petersburgu. Muzykę skomponował Ludwig A. Minkus. Prapremiera Bajadery odbyła się 23 stycznia 1877 roku. Dziś właściwie trudno sobie wyobrazić, jak mogła wyglądać oryginalna Bajadera, zarówno bowiem układ choreograficzny, jak i muzyka były wielokrotnie przerabiane, przekształcane, skracane i rozszerzane. W 1901 roku własnej redakcji dokonał Aleksander Gorski, który opracował na nowo wiele baletów Petipy dla Teatru Bolszoj. W 1920 roku nowe wariacje w partii Solora ułożył dla siebie znakomity tancerz Wachtang Czabukiani (muzyka w opracowaniu Borysa Asafiewa). W części najbardziej popisowej (obraz Cienie) często dodawano i zmieniano wariacje poszczególnych solistek oraz zmieniano układ pas de deux Solora i Nikii, wzbogacając choreografię o nowe, trudniejsze elementy, nie istniejące jeszcze w czasach powstania baletu. Obecnie istnieją dwie główne wersje Bajadery – pełna, 4-aktowa, którą zobaczymy na scenie TW-ON (wystawiana m.in. przez American Ballet Theatre i Royal Ballet Covent Garden w inscenizacji i choreografii Natalii Makarowej wg Petipy do muzyki w opracowaniu Johna Lanchbery’ego) i krótsza, kończąca się na poetycznej scenie cieni.
Akcja rozgrywa się w Indiach. Młody wojownik Solor jest zakochany w bajaderze (świątynnej tancerce) Nikii, którą kocha również Wielki Bramin. Nikt prócz zazdrosnego Bramina nie wie o występnej miłości kapłanki Nikii i Solora. Miejscowy radża proponuje dzielnemu wojownikowi rękę swej córki Gamsatti. Solor zgadza się ją poślubić, łamiąc w ten sposób przysięgę wierności daną Nikii. Z rozmowy radży z Braminem Gamsatti dowiaduje się o miłości łączącej Solora i Nikię i postanawia pozbyć się rywalki. W czasie dworskiej uroczystości tańcząca z rozkazu radży Nikia ginie, ukąszona przez jadowitą żmiję, ukrytą podstępnie w koszu kwiatów, który miała ofiarować narzeczonym.
Solora dręczą wyrzuty sumienia, zasypia wdychając dym nargili i przenosi się do królestwa cieni, gdzie spotyka ducha swej ukochanej. Po przebudzeniu wciąż nie może pozbyć się wizji Nikii, widzi ją nawet podczas ceremonii ślubnej w świątyni. Wreszcie zrządzeniem sprawiedliwych bogów cała budowla zapada się – weselnicy giną, a Solor w zaświatach bezskutecznie błaga Nikię o przebaczenie.
Bajadera należy do baletów klasycznych zbyt przeładowanych scenami pantomimicznymi, dlatego też popularnością cieszy się właściwie jedynie fragment Cienie, w którym żeńskie corps de ballet oraz solistki mają okazję popisać się czystym tańcem klasycznym. Bywa, że Cienie są wystawiane jako osobny balet, a wariacje solistek ze względu na swoją trudność i zróżnicowanie są chętnie wykorzystywane jako numery koncertowe i tańczone na konkursach baletowych. Do ciekawszych fragmentów należą też pas de deux Solora i Gamsatti oraz taniec Złotego Bożka dodany w ostatnim akcie przez Aleksandra Gorskiego.
KKG