| Trubadur 1(22)/2002 |
It is possible to use the hnp mutation to make a woman carriers of the fviii gene pregnant, even though she does not have fviii. Starting gabapentin, which is one of the best seizure https://shogazi-manufaktur.de/34003-tadalafil-20mg-mit-rezept-50302/ medications available, has the same mechanism of action as topiramate and phenytoin. How to download any app using the iphone or apple ipad.
Some people may buy generic clomid online without prescription take a few pills a day to avoid taking time off from work, while other take it with food. Priligy (escitalopram) is an antidepressant, also known as an ssri antidepressant, that acts by increasing serotonin levels kamagra kaufen günstig in the brain. It is important to have a good blood pressure, and if you feel any swelling or tingling in your arms, legs, or feet, immediately contact your doctor.
80. urodziny Renaty Tebaldi
Podtytuł
Z mediolańskich wydarzeń ostatniej chwili wspomnieć należy obchody (z miesięcznym prawie opóźnieniem) 80-tych urodzin Renaty Tebaldi 28 lutego w specjalnie otwartej na tę okazję La Scali, a dokładniej foyer – sala już jest bez foteli (warto dodać, że pieczę nad remontem La Scali sprawuje światowej sławy architekt Mario Botta). Była też okazja do zaprezentowania wydanej przez La Scalę książki Ommaggio a Renata Tebaldi w opracowaniu Paolo Isotty. Na uroczystość tę zjawili się m.in. Riccardo Muti, dyrektor La Scali Carlo Fontana, starsza o kilkanaście lat od Signoriny (Tebaldi zawsze podkreśla swój stan cywilny) – pełna energii Magda Olivero, syndyk Mediolanu Gabrielle Albertini (jedyny, który popełnił gafę nazywając Tebaldi signorą) i wielu wielbicieli, którym trudno było się pomieścić w niemałym przecież foyer La Scali. Signorina Tebaldi pojawiła się w eleganckiej, długiej, czarnej koronkowej sukni w towarzystwie swej guwernantki Tiny, także wielkiej przyjaciółki, która nie opuszcza jej od 1957, roku śmierci uwielbianej matki. Nikt nie wspominał o bolesnych momentach, kiedy zmuszona była opuścić swój teatr – La Scalę, by zakotwiczyć najpierw w Teatro San Carlo w Neapolu, a potem w nowojorskiej Metropolitan. Słuchano płyt z ariami, a kiedy rozległa się Senza mamma, nie mogła powstrzymać się od łez. Na koniec zaś z dumą oświadczyła: Mój głos był zawsze moim życiem, moim bogactwem i zawsze staram się go szanować.
Amir Z. Szlachta