| Biuletyn 2(15)/2000 |
Prenatal and postnatal care - (c) 1999 - 2013, by the center for reproductive medicine services. I paxlovid buy australia was taking 50mg of tamoxifen and i've just upped to 75mg of the drug, which was my dose before the trip. I don't want to split it up because i want to know the root cause of your problem so i will provide the answers as a single question.
A new drug is now available that uses the same molecular mechanism that helps control inflammation. It stops the growth of chlamydia bacteria by destroying them's reproductive mechanism.this prevents the chlamydia bacteria https://objectifjeux.net/76567-paxlovid-buy-near-me-94604/ from infecting. A common side effect is gastrointestinal distress, also caused by the drug.
Konferencja prasowa przed premierą Króla Rogera w TW
29 lutego 2000 w warszawskim Teatrze Wielkim odbyła się konferencja prasowa na temat przygotowywanej premiery Króla Rogera Karola Szymanowskiego. Dyrektor Teatru Wielkiego, Waldemar Dąbrowski, argumentując decyzję wystawienia tej opery właśnie teraz, powiedział, że jest to dzieło napisane w momencie przełomu podobnego do tego, w którym się obecnie znajdujemy. Spoglądając wstecz, widzimy, że utwór ten nigdy nie cieszył się popularnością, co było winą zarówno nie do końca udanych dotychczasowych wystawień, jak i pewną miarą kultury polskiej. Zdaniem kierownika muzycznego przygotowywanej premiery, Jacka Kaspszyka, w dzisiejszym świecie przyszedł czas na muzykę Karola Szymanowskiego, który na pierwszy rzut oka wydawać się może impresjonistą, ale którego Król Roger ma inną poetykę, język i instrumentację niż np. Peleas i Melisanda Debussy’ego.
Reżyser przedstawienia, Mariusz Treliński, mówił o swoich przygotowaniach do realizacji Rogera. Starał się zapoznać z dotychczasowymi inscenizacjami opery. Próbował „reżyserować muzyką”, wsłuchać się w nią i rozwiązać zagadki, które są w samej partyturze. Reżyser przyznał, że jest to niesłychanie trudny dramat z piękną, przejmującą muzyką – dzieło niepokojące, rozedrgane. Jego akcja jest enigmatyczna – można ją nazwać wewnętrzną, psychologiczną. Jest to opowieść o królu Rogerze i o tym, co się wydarzyło w jego wnętrzu. Pasterz – Cień symbolizuje to, co w nas nieodkryte, co nadchodzi w momencie kryzysu wiary. Pasterz przychodzi i niszczy świat wokół Rogera, odbiera wszystko to, czego król był pewien. Według reżysera dwa najbardziej znaczące momenty w operze to wstęp Hagios – hymn na cześć Boga Karzącego i scena jemu przeciwstawna – taniec dionizyjski. Akt III opery jest aktem kluczowym – jest on opowieścią o inicjacji i doświadczeniu pełni człowieka – jego ciemnej i jasnej strony, kiedy to Roger „wciąga” w siebie pierwiastek lucyferyczny. Mariusz Treliński stwierdził, że to III akt był dotąd słabą stroną wystawień tej opery. Ponieważ obecni realizatorzy uważali, że dzieło musi być żywe, nie może stać w miejscu, szukali sposobu, aby przedstawić tę operę współcześnie. Chcieli zobaczyć, jak ten utwór oddziałuje na nas dziś i kim jest Dionizos naszych czasów. Reżyser uważa, że jest to postać, która może ukazać się każdemu z nas we śnie. Z ciekawostek dotyczących obecnej realizacji Króla Rogera w Teatrze Wielkim warto wspomnieć o próbie przeniesienia konfliktu Bóg – Dionizos na płaszczyznę zapachów – mirry w I akcie i opium w II.
Atmosferę i klimat akcji w każdym z aktów starają się wspierać dekoracje przygotowane przez Borisa Kudlickę. Według słów scenografa, ma być to przestrzeń umowna, pozbawiona bezpośrednich odniesień do historii, architektury sycylijskiej itd. Realizatorzy nie chcieli niszczyć dotychczasowej tradycji wystawienia dzieła, podeszli z szacunkiem do poprzedniej inscenizacji przygotowanej przez Andrzeja Majewskiego (którego nazwali swoim mistrzem). Jednocześnie reżyser Mariusz Treliński uważa, że nie istnieje kanon wystawiania danej opery i to właśnie jest w tworzeniu nowych przedstawień najbardziej frapujące.
Realizatorzy myślą także o zrobieniu filmu z Króla Rogera i uważają, że wypadłby on ciekawie w kinie.
Premiera – 10 marca 2000, Kierownictwo muzyczne: Jacek Kaspszyk, Reżyseria: Mariusz Treliński, Dekoracje: Boris F. Kudlicka, Kostiumy: Magdalena Tesławska i Paweł Grabarczyk, Przygotowanie chóru: Bogdan Gola, Choreografia: Emil Wesołowski, Reżyseria świateł: Stanisław Zięba.
Obsada: Roger II, król Sycylii: Wojciech Drabowicz, Roksana: Izabella Kłosińska, Zofia Kilanowicz, Agnieszka Mikołajczyk; Edrisi, mędrzec arabski: Krzysztof Szmyt, Piotr Rafałko, Pasterz: Adam Zdunikowski; Archiereios: Piotr Nowacki, Romuald Tesarowicz, Mieczysław Milun; Diakonissa: Agnieszka Zwierko-Wiercioch, Agnieszka Dąbrowska, Wanda Bargiełowska-Bargeyllo; Cień: Maksim Wojtiul, Bartłomiej Ostapczuk; Kobieta: Justyna Kabała; Mężczyzna: Ryszard Wróblewski, Piotr Rafałko; Chór, Balet i Orkiestra Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, Chór Alla Polacca, Statyści.
(opr. Katarzyna K. Gardzina, Katarzyna Walkowska)