| Trubadur 1(34)/2005 |
Priligy in croydon for sale - the croydon area is well regarded for its thriving and diverse economy, its thriving and diverse arts, fashion, music and film scene and its reputation for the highest quality of service. It is also important to know the test's results at the same time as you are making adjustments to the diabetes treatment, because you will not know whether or not the treatment potenztabletten apotheke Patigi is working. It should be used within one week of symptoms starting to develop and not as an alternative to strep throat treatment.
This product has two major types: one for men, and another for women. So make sure https://pl-audio.nl/13850-levitra-rezeptpflichtig-8287/ to use this online pharmacy when you are buying generic drug. This is due to it having the capacity to help you to deal with the problem of erectile dysfunction.
Cesarz Atlantydy w Warszawskiej Operze Kameralnej
W imponująco zaplanowanym przez WOK festiwalu Oda do Europy znalazły się koncerty i spektakle z muzyką reprezentującą wszystkie kraje nowej Unii Europejskiej – od 3 maja 2004 do 3 maja 2005 na malutkiej scenie przy al. Solidarności trwało muzyczne święto Europy. Dyrektor Stefan Sutkowski nie zapomniał jednak, że we wszystkich fetowanych krajach znaczący wpływ na całą kulturę, w tym kulturę muzyczną, wywarła społeczność żydowska, dlatego też na 5 marca 2005 została przewidziana polska premiera dzieła wstrząsającego (zarówno ze względu na treść, jak i okoliczności jego powstania), opery kameralnej Viktora Ullmanna Der Kaiser von Atlantis, do libretta Petera Kiena. Za ten krok należą się kierownictwu Warszawskiej Opery Kameralnej wyrazy najwyższego uznania.
Żydowskiego pochodzenia Czech Viktor Ullmann (1898-1944) doskonalił swój warsztat kompozytorski u Arnolda Schönbega w latach 1918-1919, był następnie asystentem Alexandra Zemlinskiego w Pradze, uczestnicząc m.in. w przygotowaniu Gurrelieder w roku 1921. Po krótkim pobycie w Stuttgarcie powrócił do Pragi, aby pracować pod kierunkiem Aloisa Haby. Wybuch wojny zaskoczył go w Czechosłowacji, w 1942 r. kompozytor został umieszczony w obozie koncentracyjnym w Terezinie, gdzie nie przestawał komponować, organizował także koncerty dla współwięźniów. Najsłynniejsze dzieło Ullmanna Cesarz Atlantydy zostało ukończone na początku roku 1944, nigdy w obozie nie zostało wystawione, a sam kompozytor został w październiku tegoż roku deportowany do Auschwitz i tam zagazowany. Podobny los spotkał młodego poetę, autora libretta. Partytura cudem przetrwała wojnę, prapremiera opery miała miejsce w amsterdamskim Bellevue Theater 16 grudnia 1975, dzieło pokazano następnie w licznych krajach europejskich i amerykańskich oraz w Izraelu. Do najbardziej znanych realizacji należą produkcje z Berlina (1989) i Monachium (1992/93).
Opera o tak przejmującej treści i tragicznym kontekście stanowi olbrzymie wyzwanie dla inscenizatorów. Warszawska Opera Kameralna zaufała w tym względzie Tomaszowi Koninie, dla którego produkcja była debiutem na najmniejszej scenie operowej kraju. I z całą pewnością Cesarz Atlantydy stał się jednym z najwybitniejszych osiągnięć reżysera. Konina zaprojektował oszczędną scenografię – tonący w mrokach pokój dyktatora, w którym rozgrywają się wszystkie odsłony dramatu, pokój ten otwiera się dopiero w scenie finałowej uwalniając widzów i bohaterów od dusznej i przytłaczającej atmosfery, narastającej w trakcie trwania całego spektaklu. W ciemnościach widzimy jakieś niewielkie światełka, tuż przy deskach sceny. Gdy wzrok się przyzwyczaja spostrzegamy zabawkową kolejkę elektryczną, po chwili widzimy, że w kręgu z szyn stoi ubrana na czarno elegancka postać w cylindrze, która laseczką wprawia pociąg w ruch. To pociąg śmierci. Śmierć ekspediuje kolejne transporty. Z Prologu dowiadujemy się, że jesteśmy w świecie, w którym uosabiane przez Arlekina życie już nie potrafi cieszyć się życiem, a Śmierć buntuje się, i nie chce wykonywać swoich obowiązków. Szkoda, że WOK nie zdecydowała się na podanie ani na afiszach, ani w programie jakże znaczącego podtytułu opery: Śmierć abdykuje. W I Odsłonie Śmierć żali się: Jestem stary i już nie nadążam. I dalej: Dziś już mam za słabe nogi, aby nadążać za kohortami motorów. Co mi pozostaje: mogę już tylko kuśtykać za dzisiejszymi aniołami śmierci, ja – maleńki rzemieślnik od umierania. Tak więc śmierć łamie szablę i odchodzi, nikt już nie umrze. W II Odsłonie mamy przedstawiony świat bez Śmierci, gdzie ani powieszeni, ani rozstrzelani nie mogą umrzeć, wszechwładny Cesarz Overall jest bezradny, wszelkie przygotowania do wojny totalnej zdały się na nic. W kolejnej Odsłonie Konina zbudował przejmujący obraz wzajemnego zauroczenia Żołnierza i Dziewczyny – stoją oni w tej bezsensownej wojnie po różnych stronach, strzelają do siebie, ale przecież żadne nie może umrzeć. I wtedy odkrywają inny świat, świat z błękitnym niebem i uczuciami innymi, niż nienawiść. To najbardziej liryczna, i w muzyce, i inscenizacji Koniny, scena opery. W IV Odsłonie Cesarz przyznaje, że ludzkość nie może żyć bez… Śmierci, Śmierć zgadza się powrócić do swych obowiązków pod warunkiem, że jako pierwszy podąży za nią Overall. Obaj odchodzą, a chór śpiewa wzruszający chorał: Przyjdź śmierci, nasz gościu drogi, przyjdź do naszego serca. Zdejmij z nas cierpienia życia i ciężary. Zaprowadź nas na odpoczynek, po nędzy i boleści. I oczekiwane wybawienie przychodzi, gdy gasną światła na scenie ponownie widzimy zmierzający do obozu pociąg śmierci, Śmierć wybawiła ludzi z największego koszmaru, pozwoliła im umrzeć.
Ekspresjonistyczno-eklektyczna opera została napisana na siedmioro solistów i kilkunastoosobową orkiestrę. W strukturze dzieła widoczna jest biegłość kompozytora w materii teatralnej, zastosował on recytatywy, arie, duety i fragmenty taneczne. Słyszalne są w utworze nawiązania, aluzje bądź cytaty z Weilla, symfonii Asrael Josefa Suka, bluesa, chorału Ein feste Burg ist unser Gott, Mahlera, kabaretu berlińskiego i wreszcie hymnu niemieckiego. Nie jest to jednak bezmyślna składanka, lecz „uczona” gra ze słuchaczem, gra aluzjami i skojarzeniami. Grę tę, jak już wyżej podkreślałem, umiejętnie podjął Tomasz Konina – gdy słyszymy bluesowo-kabaretową arię Śmierci, ona sama jawi się na scenie jak postać z berlińskiego kabaretu, gorzka i zabawna zarazem, niby sztuczna, a przerażająca. O dreszcze przyprawiają znajome dźwięki hitlerowskiego hymnu, ukojenie zaś przynosi brzmienie luterańskiego chorału. Wszystkie te aluzje i cytaty są czytelne także dzięki dobrze przygotowanym muzykom z Kameralnego Zespołu Instrumentalnego WOK pod dyrekcją Kaia Bumanna. Nie udało się niestety kierownictwu Warszawskiej Opery Kameralnej zaproponować dobrej obsady śpiewaków. Jedyną kreację wokalną stworzyła Dorota Lachowicz w partii Dobosza – intensywna w brzmieniu, ciekawa w barwie i urodzie głosu. Z kolei Sławomir Jurczak w partii Głośnika jako jedyny opanował wymowę niemiecką i jego kwestie były całkowicie zrozumiałe. Cesarz Overall Witolda Żołądkiewicza był zduszony i bełkotliwy; głos Dziewczynki (Julita Mirosławska) był momentami piskliwy i wyciśnięty, młody jeszcze tenor Piotra Rafałki (Żołnierz), jest w barwie miejscami starczy, oboje nie byli w stanie w swoim pięknym, łagodnym i optymistycznym duecie oddać uczuć brzmiących w partii orkiestry. Krzysztof Kur jako Arlekin był według mnie zaledwie poprawny, nigdy też zapewne nie przekonam się do barwy jego głosu i kataralnej emisji. Najbardziej mieszane uczucia wzbudził Jerzy Mahler w roli Śmierci – obawiam się, że wyczerpany, zniszczony, wydukany zaledwie głos śpiewaka, mimo że pozornie trafnie oddawał zmęczenie Śmierci, nie był taki w intencji kompozytora. Swoją bluesową arię z I Odsłony Mahler zaledwie wyskandował, gubiąc cały przewrotny wdzięk jej melodyjności i kabaretowego nastroju. Wszyscy jednak śpiewacy byli doskonali aktorsko – zasadnicza w tym zasługa, przypuszczam, Tomasza Koniny. Dzięki pracy reżysera nawet wokalna nieporadność większości solistów mogła być usunięta w cień – w cień prawdziwego teatru.
Krzysztof Skwierczyński